tag:blogger.com,1999:blog-8812795300581223892024-03-14T02:46:35.796-07:00Μικρές Οδηγίες Ζωήςσκέψεις, απόψεις, στάση ζωής Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.comBlogger93125tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-2189993128660048872024-02-01T05:25:00.000-08:002024-02-01T05:32:03.918-08:00Θέλω να γίνω πουλί<p><span style="font-family: inherit;">Θέλω να γίνω πουλί</span></p><p><span style="font-family: inherit;">Να βρίσκομαι παντού και πουθενά, με δική μου επιθυμία.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να βλέπω μέρη και να οραματίζομαι. Να νιώσω, να γευτώ.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να εξαφανιστώ χωρίς να αφήνω ίχνη.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να μην βαρεθώ.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να ξεβολεύομαι.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να <i>γίνω πουλί θέλω. Να μην θυμώνω. </i></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να έχω φίλους που πετάνε κι έρχονται πίσω. Θέλω να είμαι πουλί.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;"><br /></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Θέλω να γίνω πουλί, να κοιτάω από ψηλά τον κόσμο. <i>Μικραίνουν τα προβλήματα από ψηλά, όπως όλα.</i></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να πετάξω θέλω, <i>θέλω να γίνω πουλί.</i></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να μην κρατιέμαι από κανέναν. Να έχω φτερά, ανεξάρτητα από το που ή πώς γεννήθηκα.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να <i>μιλάω μη ήχους, γιατί τα λόγια βαραίνουν.</i></span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να γίνω πουλί, τα ένστικτα να με καθοδηγούν. Να φύγουν τα στενόχωρα συναισθήματα. </span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Να κινούμαι <i>με τον άερα, στον αέρα.</i> Μόνο έτσι φεύγουν τα πουλιά μακριά.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Δεν θέλω πολλά, μόνο να δραπευτέσω.</span></p><p><span style="font-family: inherit; font-size: medium;">Σαν το πουλί να πετάξω. Πόσο τυχερά!</span></p><p><br /></p><p>*εμπνευσμένο απόσπασμα</p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-12838239613743938342024-01-04T06:55:00.000-08:002024-01-04T06:55:58.340-08:00Ακριβοθώρητη ευτυχία<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhN5r8DQncOBaiNiiObHRUpt80JmJmVmvk7B1GG_O2eQn6aqtGGib23kzmkUB63V1a2au3xikXEeF3DM0jyOlAmn13khT9mUG1-Pbxy4OS7DStEDdDQCgAhd4VT2aMHbWuzX59DRv8lkHGem0eRcb24LLSy_i6UqLsO5R1gutlicMQ_sYTn7lcrRbecf3EF/s4032/unnamed.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhN5r8DQncOBaiNiiObHRUpt80JmJmVmvk7B1GG_O2eQn6aqtGGib23kzmkUB63V1a2au3xikXEeF3DM0jyOlAmn13khT9mUG1-Pbxy4OS7DStEDdDQCgAhd4VT2aMHbWuzX59DRv8lkHGem0eRcb24LLSy_i6UqLsO5R1gutlicMQ_sYTn7lcrRbecf3EF/s320/unnamed.jpg" width="320" /></a></div><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Πολλοί έγραψαν,<p></p><p><i>λίγοι την έζησαν.</i></p><p>Πολλοί φάνηκαν,</p><p><i>λίγοι την κατάλαβαν. Λίγοι την έκαναν δικοί τους</i>, με τον Άλλον.<br /></p><p><br /></p><p>Ποια ευτυχία; πως η ευτυχία; ποια η αναζήτηση;</p><p>Ευτυχία, δύσκολη λέξη να την ξεστομίσεις. Ποιος είναι ο καιρός της ευτυχίας; </p><p><i>Σε ποια ερώτηση απαντά η ευτυχία;</i></p><p><i>Ο νόμος της ευτυχίας ορίζει ότι όταν την βρεις δεν θα την χρειάζεσαι και όταν αναρωτιέσαι αν υπάρχει, δεν θα την έχεις. </i></p><p>Ποιος είναι ο ευτυχισμένος ή αυτός που προσπάθησε να είναι; </p><p>Μήπως ο τίτλος<i> θα έπρεπε να είναι πως να ξεφύγεις από την ευτυχία για να είσαι ελεύθερος να ζήσεις; </i></p><p>Πιο π<i>ολλά ερωτήματα γεννά η ευτυχία, παρά απαντάει σε αυτά.</i> Η σκέψη περισσεύει. Τα συναισθήματα υπερισχύουν. Οι στιγμές μετράνε.</p><p><i>Ακριβοθώρητη, χωρίς να κάνει θόρυβο.</i></p><p><i><br /></i></p><p>Κρύβεται μέσα στην αλήθεια. Μέσα στην αγάπη. Γεννιέται από πληγές και δυναμώνει σε αγκαλιές.</p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-78454601305353679142023-12-28T06:58:00.000-08:002023-12-28T06:58:49.749-08:00Οι εποχές του δώρουΠως το δώρο είναι δώρο; για ποιον;<div>είναι ο αποστολέας του ή ο παραλήπτης του που το ονομάζει;</div><div><br /></div><div>Είναι αυτός που είχε την ιδέα; </div><div>είναι το ράφι που το φιλοξένησε και το έκανε πιο ελκυστικό στα μάτια των αγοραστών;</div><div><br /></div><div>Είναι άραγε το παιδί που ονειρεύτηκε το δώρο; <i>μήπως ο ενήλικας που έγινε παιδί;</i></div><div><br /></div><div>Η εποχή του δώρου, χωρίς αρχή ή τέλος. Ατομική υπόθεση. </div><div><i>Τα γενέθλια, η επιτυχία, οι γιορτές, η νίκη της ζωής, η τιμή της φιλίας. Το ένστικτο. Η αλλαγή. Η γέφυρα.</i></div><div><br /></div><div>Σχεδόν πάντα ένα δώρο έχει την παράδοση, την παραλαβή και το άνοιγμα. Το πρωτόκολλο τηρείται πιστά. Ακόμα κι αν η παράδοση γίνεται κρυφά ή σε ανύποπτο χρόνο.</div><div><br /></div><div>Όσο μεγαλώνουμε το δώρο γίνεται άυλο. Μπορεί να είναι μια στιγμή, μια μυρωδιά, η εικόνα, τα γέλια μέχρι δακρύων, η αγάπη. Μια απώλεια που έκλεισε. Ένας περίπατος. Η υγεία στο σώμα και στο πνεύμα.</div><div><br /></div><div>Όσο μεγαλώνουμε τα δώρα είναι δωρεάν, αρκεί να τα βρεις. <i>Μην ψάξεις σε ράφια αλλά μέσα σου.</i></div><div>Ακόμα και στις σκοτεινές στιγμές σου.</div><div><br /></div><div>Όσο μεγαλώνουμε, τα δώρα θέλουν θάρρος. Να αγαπήσεις, να αφήσεις, να πονέσεις. Το δώρο είναι η γοητεία και η απογοήτευση. <i>Να πέσεις και να σηκωθείς. </i></div><div><br /></div><div>Δώρο είναι αγάπη, η αγάπη είναι το δώρο. Η αγάπη είναι δωρεάν. Για όλους.</div>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-55667560929218329062023-12-14T08:57:00.000-08:002023-12-14T09:34:46.297-08:00Αγάπη είναι<p> Αγάπη <i>είμαι, είσαι, είμαστε. </i></p><p>Αγάπη είναι ενέργεια. <i>Η πιο αόρατη ορατή</i>. Η αγάπη μεταγγίζεται και δωρίζεται, δεν δανείζεται.</p><p>Αγγίζεις ό, τι αγαπάς. Αγαπάς αυτό που αγγίζεις.</p><p>Η αγάπη αντιστέκεται στην βία.</p><p>Αγάπη είναι η σκέψη χωρίς φίλτρα. Αγάπη είναι λόγια, <i>όχι φλυαρία.</i></p><p>Είναι η φωνή αυτών που δεν μπορούν να ακουστούν.</p><p>Η αγάπη είναι ζωή. Όποιος έζησε δίχως αγάπη, απλά επιβίωσε. Και έχουμε όλοι ευθύνη.</p><p>Αγάπη είναι μνήμη. Στις αναμνήσεις αυτών που έφυγαν από κοντά μας. Αγάπη είναι ταξίδι, ακόμα κι αν είμαστε παράνομοι επιβάτες στο πλοίο γιατί το αντίτιμο ήταν ακριβό.</p><p>Η αγάπη ξορκίζει τον πόνο, δεν τον θρέφει. Και το τραύμα μπορεί να γίνει αγάπη για τον εαυτό μας;</p><p>Αγαπώ και βαδίζω με εμπιστοσύνη και πίστη. <i>Πότε με θάρρος, πότε με έναν θαρραλέο φόβο!</i></p><p>Αγαπώ σημαίνει συγχωρώ και χωράω τον άλλον όπως είναι.</p><p>Η αγάπη ενώνει. Δεν σφηνώνεται, δεν συρρικνώνεται, όσο κι αν οι πράξεις των ανθρώπων καμιά φορά θέλουν να το πετύχουν.</p><p>Πολλά είπαμε για την αγάπη, ας μιλήσει αυτή και μόνο όπως τόσα χρόνια. Πιο αναγκαία από ποτέ η <i>αόρατη ορατή φωνή της.</i></p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-37664975861430503952023-09-25T06:32:00.006-07:002023-09-25T08:17:44.519-07:00Μεγάλες ψυχές, μεγάλες απώλειες<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVYYeiu9rKEUgb7Pg9CA0csYhg5ceC0zi4ayX8Qii7kvu6_4tttbmVthuPXNuxTPppIcr08d3xIcQZ8rO7NVZ3PDv22QNNqoekp-hrjmudbyoCxnco3-cM3c23-0J6xqQmPWt1ZUcJ1p9-nuAt_h3p3rSpGYEnwKtOPJp9htotevEfWh6H-VNPHl7nbL9C/s4032/IMG-4685.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVYYeiu9rKEUgb7Pg9CA0csYhg5ceC0zi4ayX8Qii7kvu6_4tttbmVthuPXNuxTPppIcr08d3xIcQZ8rO7NVZ3PDv22QNNqoekp-hrjmudbyoCxnco3-cM3c23-0J6xqQmPWt1ZUcJ1p9-nuAt_h3p3rSpGYEnwKtOPJp9htotevEfWh6H-VNPHl7nbL9C/s320/IMG-4685.jpg" width="240" /></a></div><br />Δεν γράφω κείμενα για αγαπημένα πρόσωπα, όχι από ντροπή. Πιστεύω ότι είναι μια πολύ προσωπική συνάντηση με τον Άλλον, που δεν χωράει τρίτους. Τώρα,</span></div><span style="font-family: helvetica;"> όμως, μια εσωτερική φωνή μέσα μου <i>οδηγεί</i> τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο. Λέξεις που πρέπει να γραφτούν για να σ<i>υνοδεύσουν τον άνθρωπο στην αθανασία. Να ταξιδέψουν μαζί του στην αιωνιότητα.</i></span><p></p><p><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;"><i>Γεγονός</i></span></p><p></p><p><span style="font-family: helvetica;"><i>Άλλοι περνούν από την ζωή μας και άλλοι φεύγοντας από την ζωή μένουν για πάντα χαραγμένοι στην μνήμη μας.</i></span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ο άνθρωπος έφυγε. Έτσι όπως ήρθε στην ζωή. Με μια ανάσα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;"><i>Μνήμη</i></span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ήρεμη δύναμη που είχε μέσα της. Αξιοθαύμαστη.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ένας ευαίσθητος και μοναδικός άνθρωπος που δεν φορούσε το χαμόγελο σαν κόσμημα αλλά ήταν η ματιά της στην ζωή.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ένας ενήλικας, μέσα στην έφηβη πραγματικότητά μου. Στην απώλεια, οι στιγμές αυτές <i>ενηλικιώνονται.</i></span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ένας άνθρωπος που δεν έτυχε να πούμε πολλά αλλά ποτέ δεν χρειάστηκε.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι. Για αυτό και φεύγουν σιωπηλά, <i>ούτε με τον θανατό τους δεν θέλουν να κάνουν φασαρία. Τόσο ταπεινοί.</i></span></p><p><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;"><i>Ευχή & σύνδεση</i></span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Αφήνουν κληρονομιά (σ)την ανθρωπιά. Ενάντια στην μισαλλοδοξία, τον αρνητισμό, την αποκτήνωση. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;"><i>Αντίο κα. Μ. </i></span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ξέρω ότι θα φροντίζεις εκεί που είσαι τα αδέσποτα ζώα και τις αδέσποτες ψυχές, όπως σε τούτο τον κόσμο.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Γιατί μονάχα φροντίδα και νοιάξιμο έδινες και αυτό χρειάζεται ο κόσμος μας. Περισσότερο από ποτέ.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Μεγάλη ψυχή, μεγάλη απώλεια.</span></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-47951380280335916992023-05-17T06:53:00.006-07:002023-05-18T09:38:45.932-07:00Σε λειτουργία πτήσης<p><span style="font-family: inherit;">Η <i>λειτουργία</i> είναι από μόνη της κάτι θετικό. Λειτουργεί το μυαλό μου, το σώμα μου, η μηχανή της κουζίνας, λειτουργούμε ως κοινωνικό σύστημα. <i>Μήπως όμως μπήκαμε συλλογικά σε λειτουργία πτήσης; Μήπως πετάμε χωρίς δικλείδες ασφαλείας που εμείς οι ίδιοι απασφαλίσαμε; </i></span></p><p><i><span style="font-family: inherit;">Λέμε ότι τρέχουμε. Και που πάμε; </span></i></p><p><i><span style="font-family: inherit;">Λέμε ότι αγαπάμε, με τι ρίσκο; </span></i></p><p><i><span style="font-family: inherit;">Υποστηρίζουμε ότι συμπονούμε, μέσα από οθόνες ή μέσα από τα μάτια μας;</span></i></p><p><i><span style="font-family: inherit;">Σε ποια πτήση είμαστε και με ποιον προορισμό;</span></i></p><p><span style="font-family: inherit;">Επιτρέψτε μου να πω ότι η λειτουργία πτήσης είναι ένας όρος που κάνω χρήση εδώ για να συμβολίσω την απάθεια που βιώνουμε. Αν κάτι μας καθορίζει ως ανθρώπους είναι η λογική μας, αν κάτι μας <i>κάνει ανθρώπινους είναι το συναίσθημα και η ικανότητα να επικοινωνούμε με τους άλλους, μέσω αυτού.</i> Αν κάτι με φοβίζει είναι ότι όταν λείπει το συναίσθημα, θα μοιάζουμε περισσότερο με αγέλες (που και αυτές είναι μια κοινωνία αν μη τι άλλο) παρά με ανθρώπινες μορφές.</span></p><p><span><span style="font-family: inherit;">Το συναίσθημα είναι ο μεγαλύτερος πλούτος που έχουμε. </span><i><span style="font-family: inherit;">Μας </span>προειδοποιεί<span style="font-family: inherit;">, αφυπνίζει, μας βάζει σε εγρήγορση, δρούμε και αντιδρούμε. Είναι πρωτόλειο</span></i><span style="font-family: inherit;">. Μας συνδέει και οι σχέσεις μας αποκτούν ρίζες. Η απάθεια από την άλλη είναι μια μηχανιστική προσέγγιση του κόσμου, για να μην </span>πληγωθεί<span style="font-family: inherit;"> και να μην προσφέρει το άτομο. Να μην του στερήσουν γιατί έχει ήδη στερηθεί; Ίσως. Ή γιατί δεν έχει μάθει; Μπορεί. Για να μην χρειαστεί να αλλάξει; Πιο πιθανό. Διαλέγεις ότι σε διάλεξε!</span></span></p><p><span style="font-family: inherit;">Όταν έχεις μπει λοιπόν σε λειτουργία πτήσης το πρόβλημα είναι ότι δεν λαμβάνεις, ούτε παίρνεις κάποια πληροφορία. Μπορεί να σώζεις την ενέργεια σου αλλά αυτή δεν ανακυκλώνεται. Κι όταν ο αέρας δεν ανακυκλώνεται, βρωμίζει και δεν μπορείς να τον αναπνεύσεις. Δεν γίνεται να παραμένεις ζωντανός και να είσαι απαθής με τους άλλους, με το τι συμβαίνει μέσα σου και στον κόσμο γύρω σου. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος αλλά ο απαθής καταλήγει σε αδιέξοδο, χωρίς αμφιβολία. Γιατί τίποτα και κανένας δεν μπορεί να λειτουργεί για πολύ καιρό στην ρύθμιση πτήσης. Δηλαδή στην σιωπή, στην αδιαφορία, στον ατομικισμό και στην μοναξιά. </span></p><p><span style="font-family: inherit;">Αν θέλεις να πετάξεις ψηλά, θα το καταφέρεις μαζί με τους άλλους. </span></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdIrHWBKyUrOcKiLMKhRfAIUBwcRYA4ROpkJu_Fp3KD6QOWZQnMrboP7pIZzKgzwlnKVrNIokdM93vK0KSUHVB293SbM8AjyNH4FIBUy0tjaOFVrC11mgMIk32ROq5RnLXbBOOhrejihifuLrquRp3dCOJvI2uVfO4NjxQ3EXTF6RgsONHGsKglZe2Qg/s4032/IMG-3236.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdIrHWBKyUrOcKiLMKhRfAIUBwcRYA4ROpkJu_Fp3KD6QOWZQnMrboP7pIZzKgzwlnKVrNIokdM93vK0KSUHVB293SbM8AjyNH4FIBUy0tjaOFVrC11mgMIk32ROq5RnLXbBOOhrejihifuLrquRp3dCOJvI2uVfO4NjxQ3EXTF6RgsONHGsKglZe2Qg/w400-h300/IMG-3236.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Θεσ/νίκη Μάιος 2023, φωτ από προσωπ. αρχείο</td></tr></tbody></table><br /><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-5151144069189516752023-03-03T04:49:00.012-08:002023-03-03T08:10:23.725-08:00Ευτυχώς έχουμε τον ουρανό<p><span style="font-family: arial;">Ευτυχώς έχουμε τον ουρανό. <i>Ελεύθερο, καθολικό και απεριόριστο.</i></span></p><p><span style="font-family: arial;">Να μας λούζει με φως ή να κατεβάζει την βροχή σαν μια πρεμιέρα παράστασης που τρέχουμε να προλάβουμε.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Ευτυχώς έχουμε τον ουρανό για να καθρεφτίζουμε τις επιθυμίες και τα όνειρα μας. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Να υψώνουμε τα μάτια και να βλέπουμε όλα αυτά που <i>έχουμε και όχι αυτά που δεν. </i></span></p><p><span style="font-family: arial;">Ευτυχώς έχουμε τον ουρανό για να <i>χωράνε οι ευχές και οι προσευχές όλων. </i></span></p><p><span style="font-family: arial;">Ευτυχώς έχουμε τον ουρανό για να μας θυμίζει ότι είμαστε παρόντες σε αυτή την ζωή και ζωντανοί στο παρόν. Τίποτα λιγότερο ή περισσότερο. Ισότιμα και ξεκάθαρα, όπως ο ουρανός μια ανοιξιάτικη μέρα.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ευτυχώς έχουμε τον ουρανό που <i>φορά</i> όλες τις εποχές. Όσο τις επιτρέπουμε να υπάρχουν.</span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Ευτυχώς έχουμε τον ουρανό να γίνονται οι φόβοι μας μ<i>αύρα σύννεφα και να ταξιδεύουν ανάμεσα στα πουλιά.</i></span></p><p><span style="font-family: arial;">Ευτυχώς έχουμε τον ουρανό για να έχουν διαφυγή ο θρήνος, η λύπη και ο πόνος.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ευτυχώς έχουμε τον ουρανό για να θυμόμαστε και να μην ξεχνάμε ποτέ. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Ευτυχώς έχουμε τον ουρανό να μας σκεπάζει όπως<i> η μάνα το παιδί.</i></span></p><p><i><span style="font-family: arial;">Ευτυχώς. Ο ουρανός. Ακόμα.</span></i></p><p><span style="font-family: arial; font-size: small;">Στη μνήμη των ψυχών.</span></p><p><i><span style="font-family: arial;"></span></i></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqW17_AzDWD9OKA2Mc3fpIyImi-UdiwgjtYTcD43fRApaOGiQVnYMiKvl8H_8zwwN6QovJPjhJupZzSfHDZYCNJVcRvhbzqzqH0DyKOwxcOVFO3yO5ktuQ0zpUM_A-2IZn4NCi2-ABGHR0xVFhDpYPcpwD-PB-TD_2o9GxC2pdpA8ORbChvNRQtd9XBQ/s4032/IMG-2424.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqW17_AzDWD9OKA2Mc3fpIyImi-UdiwgjtYTcD43fRApaOGiQVnYMiKvl8H_8zwwN6QovJPjhJupZzSfHDZYCNJVcRvhbzqzqH0DyKOwxcOVFO3yO5ktuQ0zpUM_A-2IZn4NCi2-ABGHR0xVFhDpYPcpwD-PB-TD_2o9GxC2pdpA8ORbChvNRQtd9XBQ/w240-h320/IMG-2424.jpg" style="cursor: move;" width="240" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">"Η ζωή ξεπηδά" φωτ από προσωπικό αρχείο, Σούνιο 2 2023</span></td></tr></tbody></table><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-30222754646688464492023-01-15T09:13:00.004-08:002023-01-15T09:13:26.334-08:00Του χρόνου τα καμώματα<p>Ο χρόνος περνάει. Σημαία του <i>η ακρίβεια. </i></p><p>Δεν επανέρχεται, αυτό είναι και το τίμημα.</p><p>Ο χρόνος παγώνει, στέκεται και σε κοιτάει αφ' υψηλού, όταν παρακαλείς με όλη σου την δύναμη να αυξήσει την ταχύτητα του. Έτσι, σε μεταμορφώνει σε αγαλμάτινη υπόσταση, ανήμπορο να σηκώσεις κεφάλι.</p><p>Ο χρόνος σέρνεται και σε αιχμαλωτίζει σε μια αίθουσα αναμονής.</p><p>Κι άλλες φορές που γλιστράει από τα χέρια σου σαν το τρεχούμενο νερό μιας πηγής. <i>Εκεί που θέλεις να ξεδιψάσεις!</i></p><p><i><br /></i></p><p>Ο χρόνος φέρνει παρέες, γέλια, τσουγκρίσματα από ποτήρια κι αγκαλιές.</p><p>Φέρνει, αναπόφευκτα, μοναξιά, σκέψεις και αλμυρά δάκρυα.</p><p><i>Είναι σύμμαχος σου μα και ο χειρότερος εχθρός σου. </i></p><p><i>Διδάσκει. Ζωντανεύει. Ποτέ δεν ψεύδεται. </i></p><p><i><br /></i></p><p>Ποτέ, φαντάζομαι, μια ποσότητα της Φυσικής, δεν πήρε τόσες ευχές και κατάρες μαζί.</p><p>Αν δεν τον αντέχεις μπορεί να σε τρελάνει κάθε ώρα, λεπτό και δευτερόλεπτο του.</p><p>Σε περίπτωση που νιώθεις ανίδεος ή γυρίζεις χωρίς σκοπό, σε παρασέρνει όπως η φουρτουνιασμένη θάλασσα ένα πλοίο.</p><p><br /></p><p><i>Ο χρόνος μας κάνει αθάνατους μέσα στις τροχιές του.</i></p><p><i>Και πιο θνητούς από ποτέ. </i></p><p><i>Αυτά είναι του χρόνου τα καμώματα, αλλά ποιος να τα βάλει μαζί του;</i></p><p><i><br /></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1DVC2dkpL7Q5xErgJKDlkOkhSHeMAHT-qO5eHuY2tafDRB8cOuWkiaHfxQM8SdWa2rj_goowCQN8J0QkM-VPGDmE2i6rBnhGfy9DaGIQZK-8LvTgA6LJaS_jC_O_ab2H_pQ7S6stA581BsViTCDvX8930t9Up69B_iOh_7mkEEsPqCCMWLjCH91A9QQ/s4032/unnamed%20(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1DVC2dkpL7Q5xErgJKDlkOkhSHeMAHT-qO5eHuY2tafDRB8cOuWkiaHfxQM8SdWa2rj_goowCQN8J0QkM-VPGDmE2i6rBnhGfy9DaGIQZK-8LvTgA6LJaS_jC_O_ab2H_pQ7S6stA581BsViTCDvX8930t9Up69B_iOh_7mkEEsPqCCMWLjCH91A9QQ/w358-h240/unnamed%20(1).jpg" width="358" /></a></i></div><p></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-33941577717450405702022-12-16T03:17:00.008-08:002022-12-16T03:22:40.153-08:00Από που κρατιέσαι;<p><span style="font-family: times;"><i>Παθητική φωνή, ερώτηση που απαιτεί ενέργεια.</i></span></p><p><span style="font-family: times;"><i>Ρήμα σε β' ενικό, ενδιαφέρον για τον συν-άνθρωπο.</i></span></p><p><span style="font-family: times;"><br /></span></p><p><span style="font-family: times;">"Κρατιέμαι από την ζωή.</span></p><p><span style="font-family: times;">Από την γνώση και την επίγνωση. Την αλήθεια. </span></p><p><span style="font-family: times;">Είναι κρίμα να κρατιέσαι από το ψέμα σου ή τα συν-κατασκευασμένα ψέματα. </span></p><p><span style="font-family: times;"><i>Κρατάω την αναπνοή μου, όχι το στόμα μου κλειστό</i>. Κρατιέμαι από την γνώμη μου και τον διάλογο. Μια ειρηνική συνύπαρξη απαιτεί και τα δυο.</span></p><p><span style="font-family: times;">Από την θάλασσα, τις λίμνες και τα ποτάμια. Απαράμμιλη η ομορφιά τους.</span></p><p><span style="font-family: times;">Κρατιέμαι <i>από το φως και την ζεστασιά του.</i></span></p><p><span style="font-family: times;">Κρατιέμαι από τα φύλλα και τα δέντρα. Το άκουσμα τους.</span></p><p><span style="font-family: times;">Κρτατιέμαι από εσένα, εμάς, αυτούς. Κρατιέμαι από την αλυσίδα. </span></p><p><span style="font-family: times;"><i>Κρατιέμαι από την προσευχή μου.</i></span></p><p><span style="font-family: times;"><i>Κράτα με να σε κρατώ λέει το ρητό.</i></span></p><p><span style="font-family: times;"><i>Κράτα με να σωθώ, αντιστοιχεί στο παρόν μας.</i></span></p><p><span style="font-family: times;">Κρατιέμαι από τα λάθη μου. Τα αφήνω να με διδάξουν όχι να με καθοδηγήσουν.</span></p><p><span style="font-family: times;">Κρατιέμαι από την κάθε στιγμή.</span></p><p><span style="font-family: times;">Κρατιέμαι από το ρίσκο και τους κανόνες. Εχω μάθει να μπαλαντζάρω ανάμεσα σε αυτά τα δυο.</span></p><p><span style="font-family: times;">Κρατιέμαι από την καλοσύνη και την αγάπη".</span></p><p><span style="font-family: arial; font-size: x-small;"><br /></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9xwa8tSQ-_2LyP6nwmUE-xJPe3BGiq5DC63-O7UGLU4q8oknRUnVa0xAtpZYrmkth_8ggzDPrzAlD1OeFLDZjflMs1lOx4-gQjmQ0JiYxzMnWjzhXoPYyVVnxnoSalCB9K2w0WMsvF96izHd1NgAlveuR-3igD7clHSAgj2yiaD32hh5WeQgRBv6dbA/s4032/IMG-1286.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9xwa8tSQ-_2LyP6nwmUE-xJPe3BGiq5DC63-O7UGLU4q8oknRUnVa0xAtpZYrmkth_8ggzDPrzAlD1OeFLDZjflMs1lOx4-gQjmQ0JiYxzMnWjzhXoPYyVVnxnoSalCB9K2w0WMsvF96izHd1NgAlveuR-3igD7clHSAgj2yiaD32hh5WeQgRBv6dbA/w251-h320/IMG-1286.jpg" width="251" /></a></div><p></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-52738995835780037352022-11-16T05:50:00.000-08:002022-11-16T05:50:15.419-08:00Κάθε φορά που θα νικάς<p>Κάθε φορά που θα νικάς, το σκοτάδι θα απομακρύνεται και το φεγγάρι θα φωτίζει τα μελλούμενα.</p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, θα μπαίνει η ελπίδα από μια μικρή χαραμάδα. Σαν παιδί που κρυφοκοιτάει.</p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, θα γεμίζεις υπερηφάνεια. Θα <i>ψηλώνεις σαν την ελιά στο χωράφι.</i></p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, οι<i> δαιμόνες σου θα σωπαίνουν.</i></p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, θα είναι μια μικρή νίκη.</p><p><br /></p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, θα μαθαίνεις περισσότερο τον εαυτό σου. <i>Θα δυναμώνεις. </i></p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, θα παίρνεις δύναμη για να σηκωθείς ξανά.</p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, <i>ο θάνατος θα τραυλίζει.</i></p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, <i>ο θυμός θα μαλακώνει.</i></p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, κράτα αυτά που ήταν αρωγοί στην νίκη σου.</p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, θα συνδέεσαι όλο και περισσότερο με τους άλλους.</p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, θα έχεις καταφέρει να επιπλέεις στο πέλαγος της μοναξιάς και της απελπισίας.</p><p><br /></p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, θα μοιάζεις να νικάς τον χρόνο.</p><p>Τα δευτερόλεπτα και τα δάκρυα που μετρούσες.</p><p><br />Κάθε φορά που θα νικάς, να μην ξεχνάς.</p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, θα κάνεις μια ευχή. <i>Να είσαι γερός και να γεράσεις με σοφία.</i></p><p>Κάθε φορά που θα νικάς, θα αγαπάς τον εαυτό σου. Θα αγαπιέσαι. Θα αφήνεσαι να αγαπηθείς. Θα αγαπάς.</p><p><i>κάθε φορά, κάθε φορά, κάθε φορά....αλλά κάθε φορά μια άλλη φορά. </i></p><p>Έτσι είναι η ζωή.</p><p><br /><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9HXruA4_DNCAHhFVjMYpfBQ88Xz3WXJ-ur_vQCaqrADJzcDWiZdwJa3lzr9ShEq4lm17Qjwjj5MVK9UQ1Teb7P2LHBNzJXu5whSPo5tJg94HYNMv47VcCMm9v2OflgKHvHtso8XbPE8QbAKUuq3DJKMVd_OdnrlLvcyGUEpzH16IjAH7QiJiM826usQ/s1080/IMG-1182.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1080" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9HXruA4_DNCAHhFVjMYpfBQ88Xz3WXJ-ur_vQCaqrADJzcDWiZdwJa3lzr9ShEq4lm17Qjwjj5MVK9UQ1Teb7P2LHBNzJXu5whSPo5tJg94HYNMv47VcCMm9v2OflgKHvHtso8XbPE8QbAKUuq3DJKMVd_OdnrlLvcyGUEpzH16IjAH7QiJiM826usQ/w239-h183/IMG-1182.JPG" width="239" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>φωτ απο προσωπ αρχειο, συγκομιδή ελιάς 2021 <br />"ανάμεσα σε οικογένεια και κλαδιά"</i></span></td></tr></tbody></table></p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-41476642836807111562022-10-21T03:17:00.004-07:002022-10-21T03:33:06.690-07:00Σεβασμός: από την αρχή ως το τέλος<span style="font-family: times;">Αυτές τις ημέρες μου τριβελίζει το μυαλό η λέξη <i>σεβασμός. </i>Φυσικά, </span><span style="font-family: times;">σχεδόν πάντα, η έμπνευση ενός κειμένου αφορά την πραγματική ζωή είτε του συγγραφέα/συντάκτη είτε των άλλων, μέσω της παρατήρησης.</span><div><span style="font-family: times;">Ο σεβασμός είναι ουσιώδης και χρειάζεται να τον θέσουμε ως προϋπόυθεση στην επικοινωνία και την συμβίωση μας με τους άλλους. Πόσο μάλλον να τον<i> συντηρήσουμε με την στάση και τις πράξεις μας. </i>Σε οποιοδήποτε πλαίσιο ζούμε κι αναπνέουμε, ο σεβασμός είναι εκεί, <i>έχει οργανική αξία κι εμείς είμαστε τα εκτελεστικά όργανα.</i> Ως άτομα και ως σύνολο.</span><div><span style="font-family: times;"><br /></span></div><div><span style="font-family: times;">Πιστεύω και είναι αλήθεια ότι στις μέρες μας διακυβέυεται ο <i>σεβασμός</i> και όσο οι συνθήκες γίνονται προκλητικές, δύσκολες κι ανταγωνιστικές τόσο απομακρυνόμαστε από αυτόν. Έτσι, με την απουσία του αναδύονται συμπεριφορές που καταργούν <i>τον Άλλον ως άτομο με υπόσταση και δικαιώματα.</i></span></div><div><span style="font-family: times;">Ο σεβασμός είναι μια παρεξηγήσιμη έννοια, δηλαδή, οι <i>δυνατοί </i>πιστεύουν ότι δεν τον δικαιούνται όλοι καταπατώντας τις κοινωνικές συμβάσεις, ένα μέρος του συνόλου μιλά για αυτόν σαν να μην τον αφορά, κάποιοι σιωπούν αλλά λίγοι δρουν. Το μυαλό μας, επίσης, παίζει περίεργα παιχνίδια. Υπάρχει περίπτωση ο <i>σεβασμός ν</i>α έχει συνδεθεί με παράλογες συμπεριφορές που έχουν έναν αυταρχικό χαρακτήρα και έτσι εμείς οι σύγχρονοι του παρόντος να τον φοβόμαστε. Να σκεφτόμαστε ότι θα χάσουμε την αυτονομία και θα παραβιαστούν τα όρια μας, αν ο σεβασμός γίνει προτεραιότητα. <i>Μην</i> τυχόν ταπεινωθείς και δείξει<i>ς μικρός. </i></span><span style="font-family: times;">Άλλα ο σεβασμός δεν είναι καθόλου αυτό. Από τον φόβο μας μην γίνουμε μικροί χάνουμε το μεγάλο κάδρο. Σκεφτείτε τον σεβασμό σαν ένα σχοινί που μπορεί να σώσει το κοινωνικό σύνολο ή να το παγιδεύσει, ανάλογα με την χρήση του. </span></div><div><span style="font-family: times;"><i><br /></i></span></div><div><span style="font-family: times;"><i>Ο σεβασμός είναι μια ψυχική κατάσταση όπου είμαι σε θέση να αναγνωρίσω τον άλλον, ανεξάρτητα από την θέση που ειμαι ή την σχέση την οποία έχουμε. Είμαι ικανός και ικανή να σε σεβαστώ εσένα κι εσύ εμένα, παρόλο που μπορεί να διαφωνούμε, να δυσκολεύομαστε στην επικοινωνία, ή να μοιραζόμαστε κάποιες αρνητικές εξελίξεις. </i></span></div><div><br /></div><div>Ο σεβασμός δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη δεξιότητα, παρά μόνο να είσαι άνθρωπος. Από την αρχή ως το τέλος. Της κρίσης, της συνθήκης, της μετάβασης και της ζωής σου όλης. Είναι νοιάξιμο και φροντίδα και μια <i>πράξη αντίστασης στα πλαίσια που παραμορφώνουν τους ανθρώπους για να μην φανούν μικροί. Είναι η αλήθεια και όχι το ψέμα.</i></div></div>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-74981487599195995532022-10-03T02:47:00.003-07:002022-10-03T05:45:21.207-07:00Ο ύμνος στην ζωή<p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOjA4SyWDnxfIPP9bVZK26hU-DH1C3Zb7i0tqPLpSuT5M3XLEz9CKPt5t1I0oOhN4X_OmPq8ND4irV7rvU2CXB3krj_GyKqqN7-tAjiJWlWGztFhdRKSOya18_Y5uD6eAvKokODRqnqERLhc3k66sllQRYPDAln2b1LkFHpkRtgdtn6d2yDsgjEfohhA/s4032/unnamed.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOjA4SyWDnxfIPP9bVZK26hU-DH1C3Zb7i0tqPLpSuT5M3XLEz9CKPt5t1I0oOhN4X_OmPq8ND4irV7rvU2CXB3krj_GyKqqN7-tAjiJWlWGztFhdRKSOya18_Y5uD6eAvKokODRqnqERLhc3k66sllQRYPDAln2b1LkFHpkRtgdtn6d2yDsgjEfohhA/w320-h240/unnamed.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;"><i>φιγούρες στο Καλλιμάρμαρο</i>, φωτ. προσωπικό αρχείο, Σεπτ 2022</span></td></tr></tbody></table></p><p><span style="font-size: xx-small;"><br /></span></p><p><span style="font-size: xx-small;"><br /></span></p><p><span style="font-size: xx-small;"><br /></span></p><p><span style="font-size: xx-small;"><br /></span></p><p><span style="font-size: xx-small;"><br /></span></p><p><span style="font-size: xx-small;"><br /></span></p><p><span style="font-size: xx-small;"><br /></span></p><p><br /></p><p><br /></p>Η ζωή υπάρχει σε κάθε στιγμή, η μοναδική στιγμή της ζωής.<p></p><p>Η ζωή είναι <i>μετρήσιμες αναπνοές στην αιωνιότητα</i> και αμέτρητες στα χέρια μας.</p><p>Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκτός από δώρο, η ζωή είναι και δικαίωμα. Και για αυτό το δικαίωμα πρέπει να αγωνιζόμαστε ατομικά και συλλογικά. Να συμπάσχουμε.</p><p>Η ζωή γεννά την χαρά και τον πόνο, χέρι χέρι.</p><p>Δημιουργεί την κάθε μέρα, χωρίς να μπορεί να την προβλέψει. Για αυτό λέμε ότι είναι στο χέρι μας αλλά και δεν είναι μόνο. <i>Είναι κάτι παραπάνω από εμάς, χωρίς να έχουμε εξουσία πάνω σε αυτήν. Και καλύτερα, αλίμονο μας αν είχαμε!</i></p><p><i>Μας οδηγεί, όταν την αφήσουμε.</i> Όταν την κατανοήσουμε και <i><i>διαβάσουμε</i></i> τον εαυτό μας. </p><p>Η ζωή δεν είναι να προφταίνουμε. Δεν είναι να τρέχουμε. Μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της ανήκει. <br /></p><p>Είναι η πιο σταθερή αλήθεια και γνώση, μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει, τρομάζει, καταρρέει και ανασταίνεται.</p><p>Η ζωή έχει ερωτήματα και ερωτηματικά. </p><p><i>Είναι ο ενικός και ο πληθυντικός μας. </i></p><p>Τράβα μπροστά στην ζωή. Το πίσω είναι για να μας φωτίζει όχι για να μας κρατάει δέσμιους.</p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-60192133936768611622022-09-08T02:05:00.000-07:002022-09-08T02:05:28.588-07:00Με μια βαλίτσα, σε δεύτερο ενικό<p>Με μια βαλίτσα και δυο χέρια.</p><p>Α! φυσικά και μια καρδιά.<br /></p><p>Μια βαλίτσα που χωράει ό,τι εσύ της δώσεις.</p><p>Τα λίγα που είναι αρκετά και τα πολλά που δεν σου φτάνουν.<br /></p><p>Εσύ κρατάς και την βαλίτσα και τον εαυτό σου, εσύ αποφασίζεις.<br /></p><p><br /></p><p>Τα πετάς μέσα δίχως να νοιάζεσαι πολύ ή τα τακτοποιείς στοργικά.<br /></p><p>ό,τι έμαθες κι εσύ. <br /></p><p>είναι τα καλά σου ή τα καθημερινά σου; μήπως δεν έχει διαζευκτικό και είναι ένα χαριτωμένο μπουρδούκλωμα;<br /></p><p>Αλήθεια αν έμενες με μια βαλίτσα στα χέρια τι θα ήθελες να έχει μέσα; Ένα κενό να (σε) γεμίσει ή τα πράγματα, οι ιστορίες και τα όνειρα που έφτιαξες μέχρι τώρα;<br /></p><p><i>Είδες μια βαλίτσα πόσα ερωτήματα γεννά;</i><br /></p><p><br /></p><p>Αν έχει ρόδες, θα σε πάει μακριά. </p><p>αν την σέρνεις, θα σε σύρει μέχρι εκεί που θέλει αυτή. </p><p><br /></p><p>Βαλίτσες πεταμένες, ρημαγμένες, των χωρισμών, επιστροφών, διωγμών και καταστροφών,</p><p>βαλίτσες των αλλαγών, επαν(ενώσεων) και σμίξιμο ζωών.</p><p>Βαλίτσα καινούργια ή δανεική.</p><p> </p><p>της ανάγκης και της προσμονής,</p><p>της επιθεώρησης και του δράματος,</p><p>της άφιξης και της αναχώρησης.</p><p>Η δική σου, η δική μας, η δική τους, των γενεών.<br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-76636384583452884912022-08-19T10:53:00.004-07:002022-08-19T10:53:54.898-07:00Και μαζί και χώρια<p>Και μαζί και χώρια</p><p>Ο <i>δρόμος μια μας χωρίζει και δέκα μας ενώνει.</i></p><p>Κάθε φορά, άλλη φορά. Μα πάντα Εσύ, δίπλα μου. Εκεί. Εδώ. Στο παρόν. Στο μέλλον. Στο άπειρο.</p><p><br /></p><p>Και μαζί και χώρια</p><p>σε αγκαλιές, που όσο περνάει ο χρόνος βαθαίνουν για να χωράνε την αγάπη μας.</p><p>Στις θάλασσες που θα μας ταξιδέψουν και μοιάζουν <i>σαν τρυφερό χάδι κάτι καλοκαιρινά δειλινά.</i></p><p><br /></p><p>Και μαζί και χώρια </p><p>σε μπουμπουνητά, ανέμους και καταιγίδες. Στα πρωτοβρόχια, στα γέλια και στα φιλιά.</p><p>Στις αλήθειες. <i>Στα λόγια που μαζί σου είναι τα πιο αληθινά. Που τολμώ να πω.</i></p><p><br /></p><p>Και μαζί και χώρια</p><p>στην υπερηφάνεια και τον βράχο που λαξεύουμε όταν κουραζόμαστε από την προσμονή. </p><p><br /></p><p>Και μαζί και χώρια</p><p>Στα καλά που θα έρθουν και σε αυτά που θα μας λείψουν.</p><p>Στην <i>δύναμη μας</i> να μπορούμε να αντέχουμε. Να μετράμε τις μέρες και να αναμετριόμαστε.</p><p>Στις αναμνήσεις μας και σε όλες τις εικόνες που θα συναντήσουμε μέσα από τα παράθυρα τρένων και αεροπλάνων.</p><p>Και μαζί και χώρια </p><p>στις αγκαλιές της άφιξης και της αναχώρησης.</p><p><br /></p><p>Στις 13.</p><p>Στην <i>θάλασσα που μας ένωσε</i></p><p>Στις <i>πόλεις που μας ζουν<br /></i></p><p>Στα ταξίδια μας με τα χέρια ενωμένα και τις καρδιές σαν ένα.</p><p><b>Στην Αγάπη.</b></p><p>Στα πράγματα που αλλάζουν.</p><p>Σε <i>σένα και στο καλό που φέρνεις</i>. Δεν θα το αφήσω, <b>Υπόσχεση.</b></p><p><br /><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqBm_KAM5ZcP3ShB90wjKxVTMvQVm2dUEhSah2uhkUmc5NMDxV4n2_uLjOINguPfpCrU5hGxZYJs_XKCglpHZ13zwBtByFcX6TNrEqEF8k_RW6fVQMDFhZGsL93vs9xUo005z52N47u06rneXe-2firiR3hcl-6eg2ZSZ1IppDA42QB9bYkm3CiYXs5Q/s4032/unnamed.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="309" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqBm_KAM5ZcP3ShB90wjKxVTMvQVm2dUEhSah2uhkUmc5NMDxV4n2_uLjOINguPfpCrU5hGxZYJs_XKCglpHZ13zwBtByFcX6TNrEqEF8k_RW6fVQMDFhZGsL93vs9xUo005z52N47u06rneXe-2firiR3hcl-6eg2ZSZ1IppDA42QB9bYkm3CiYXs5Q/w320-h309/unnamed.jpg" title="13/6/22" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">13/6/22, Α., φωτογραφία από προσωπικό αρχείο</span></td></tr></tbody></table></p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-58892980939404591002022-08-02T07:40:00.001-07:002022-08-02T07:41:30.660-07:00Το τσίμπημα<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA5dfKC5TuBkyHIt6IQNJU54Gz0oVHrZyfoIhNM_vpSqhhlVAZoUT9BplQ5tq7kYUWfL5CjKVFlMReo6IviZk9GJUTkQAX_vl5_2el8BbQV2pnOjrS_0tWo6CPje4NXfHJuGzO_m3K2txR2jXTXZnjMi1oBX0QM-x7ic4uEicQbOXIhH2ZI58RGLEeyw/s4032/IMG-9493.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="321" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA5dfKC5TuBkyHIt6IQNJU54Gz0oVHrZyfoIhNM_vpSqhhlVAZoUT9BplQ5tq7kYUWfL5CjKVFlMReo6IviZk9GJUTkQAX_vl5_2el8BbQV2pnOjrS_0tWo6CPje4NXfHJuGzO_m3K2txR2jXTXZnjMi1oBX0QM-x7ic4uEicQbOXIhH2ZI58RGLEeyw/w487-h321/IMG-9493.jpg" width="487" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Στον δρόμο για τον Νέο Κόσμο. Συλλογή: <i>Βήμα Μετέωρο</i>, Αύγουστος 22</span></td></tr></tbody></table><p><br /></p><p>Το τσίμπημα μήτε της μέλισσας είναι μήτε του κουνουπιού,</p><p><i>μήτε της μάγισσας, μήτε του πονηρού.</i></p><p>Το τσίμπημα αυτό είναι λυτρωτικό, σε επαναφέρει στη ζωή</p><p>αυτό που εσύ μαγνήτισες και ξεπρόβαλε στην χαραυγή.</p><p>Είναι το τσίμπημα της διερώτησης και του αναστοχασμού</p><p>μωρέ πως βρέθηκα εδώ εγώ, ερχόμενη απ' αλλού;</p><p><br /></p><p>Αυτό το τσίμπημα δεν έχει δηλητήριο, ούτε πόνο.</p><p>Στα παραμύθια ήταν τα τσιμπήματα συνήθεια,</p><p>μα εδώ η ζωή επιτάσσει τα τσιμπήματα να φτάσει. </p><p><br /></p><p>Είναι το τσίμπημα της έκπληξης και της χαράς, μα που μαζί του παίρνει και την ανεμελιά.</p><p>Κινεί γη και ουρανούς και έτσι ο άνθρωπος γνωρίζει τους πιο τρελούς!</p><p>Ελα όμως που αν δεν τους γνωρίσεις, δεν θα επιθυμήσεις και πάντα σκοτεινιασμένος θα είσαι.</p><p><i>Η ζωή θέλει τσιμπήματα, στο δρόμο της διαβήματα.</i></p><p><br /></p><p>Τ<i>σίμπημα και όνειρα, μεταμόρφωσαν τους κακούς σε όρνεα. Αιώνια να ψάχνουν, αιώνια να σιωπούν.</i></p><p><i>Να μην φοβάσαι, αλλά να κλαις,</i></p><p><i>να μην κοιμάσαι αλλά να "καις".</i></p><p>Ν<i>α μην σκορπάς αλλά να ακουμπάς</i></p><p>σε ώμους που λυγίζουν και σε τσιμπήματα που "λιμνάζουν".</p><p><br /></p><p><i>Τσίμπα τον έναν, τσίμπα τον άλλον, </i>θα ξετυλιχτεί το κουβάρι και θα πεταχτεί το φτυάρι.</p><p>Τα χέρια θα μακραίνουν, για να πιαστούν από τις πόρτες κι επιτέλους να ανασάνουν!</p><p>Τσίμπημα του φτερού κι όχι του φιδιού.</p><p>Τσίμπημα της φλογέρας κι όχι της Ύδρας της λερναίας.</p><p><br /></p><p><i>Διάλεξε τσίμπημα, διάλεξε ζωή.</i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><p><br /><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-78977899807518546012022-06-16T05:18:00.006-07:002022-08-02T07:40:39.427-07:00Η απογραφή<p><span style="font-family: arial;">Κι όταν στο τέλος κάνεις την απογραφή, να σκέφτεσαι ότι μόλις τώρα ξεκινάς. Να αποτυπώνεις την ζωή και την αρχή. Όπως ένα μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα και το βλέμμα του είναι στραμμένο στην μητέρα, με έναν ζωντανό φόβο.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Σε κάθε απογραφή μοιάζει οι στόχοι μας <i>να έγιναν τελικά προϋποθέσεις και οι άνθρωποι τα θεμέλια. </i>Η αγάπη, η καλοσύνη, η αλληλεγγύη και το δικαίωμα, ήταν τα εφόδια μας. Και ότι άλλο πήραμε ως πλανόδιοι από τα μονοπάτια που διασχίσαμε.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Η απογραφή εκτελείται χέρι με χέρι, είναι ιερή. Μεταγγίζεται από γενιά σε γενιά. Δεν παραδίδεται αλλά μετονομάζεται.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Τα δάχτυλα του δεξιού χεριού μετρούν αυτούς που χάθηκαν και τα δάχτυλα του αριστερού αριθμούν τους χτύπους της καρδιάς. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις από αριθμητική, μόνο να βλέπεις μέσα από τους άλλους. </span></p><p><i><span style="font-family: arial;">Μικρός συνειρμός</span></i></p><p><i><span style="font-family: arial;">Εμείς οι άνθρωποι έχουμε αυτήν την ευχή να δυναμώνουμε ότι δημιουργούμε. Να (ξανα) φτιάχνουμε πάνω στα χαλάσματα της ψυχής και του κόσμου ολάκερου. </span></i></p><p><span style="font-family: arial;">Καταγράψτε το! Να ξορκίζουμε το κακό.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ζωγραφίστε το να πάρει χρώμα η ζωή! </span></p><p><span style="font-family: arial;">Ποιήστε το να το διαβάζουμε φωναχτά , να τρομάζουν οι καχύποπτοι αυτού του κόσμου και να φύγουν.</span></p><p><i><span style="font-family: arial;">Μικρός συνειρμός2</span></i></p><p><i><span style="font-family: arial;">Λένε πως αν χαθεί το φεγγάρι, τα άστρα δεν θα φαίνονται πια. Λέω ότι αν χαθούν οι σχέσεις δεν θα αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, δεν θα έχουμε ανθρώπους να κοιτάμε μαζί τα άστρα.</span></i></p><p><span style="font-family: arial;"><br />Ατομική απογραφή ονείρων, συλλογική περιγραφή συμβόλων. Συλλογικά αποτυπώματα. </span></p><p><span style="font-family: arial;">Απογραφή ως μια επιγραφή του μέλλοντος.</span></p><p><i><span style="font-family: arial;">Από την συλλογή: "Νέος Κόσμος"- Βήμα Μετέωρο</span></i></p><p><span style="font-family: arial;"><i><br /></i></span><i><span style="font-family: arial;"></span></i></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBykXnxd37_m2U9oRKq0fxAV5MTkfugHNQy_xdggNNMvSkLT_Y0bRvICavcxpHW9pdtZVtb5FTVWKqhlT-tt062bmJ326Xtm85_3oFkS31TP5VFk7_1uGvHARLBPJxNmOD-KlTtrLLRw_7_AEBfdwSV-V47ghI7m-IFVvlME5OVknptG0is3vM4SDSOA/s4032/photo.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="393" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBykXnxd37_m2U9oRKq0fxAV5MTkfugHNQy_xdggNNMvSkLT_Y0bRvICavcxpHW9pdtZVtb5FTVWKqhlT-tt062bmJ326Xtm85_3oFkS31TP5VFk7_1uGvHARLBPJxNmOD-KlTtrLLRw_7_AEBfdwSV-V47ghI7m-IFVvlME5OVknptG0is3vM4SDSOA/w389-h393/photo.jpg" width="389" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Παράθυρο στην Βαρσοβία, 2022</td></tr></tbody></table><p></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-508385752231617542022-04-20T10:43:00.003-07:002022-04-20T21:04:51.521-07:00Ο έρωτας είναι παρ(ώ/ό)ν<p><span style="font-size: medium;"></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh24PWqj2c7om0I6O2fG4NMwi_GjdYyNQYOMTXtshmdr-J0WZFbixGn_5PY40biePgUD2XOl3u1LVFJHNAo6nKAnLf9S_--GR3n2Ba-rr2E-8WScFyODAhNgXRg9DJk8xLI3mzCEp02Y9PMFeR9G6mxgkg2aDDZma19ezpGC-5i_paueNaHF_T-cf2cSg/s4032/unnamed.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="390" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh24PWqj2c7om0I6O2fG4NMwi_GjdYyNQYOMTXtshmdr-J0WZFbixGn_5PY40biePgUD2XOl3u1LVFJHNAo6nKAnLf9S_--GR3n2Ba-rr2E-8WScFyODAhNgXRg9DJk8xLI3mzCEp02Y9PMFeR9G6mxgkg2aDDZma19ezpGC-5i_paueNaHF_T-cf2cSg/w319-h390/unnamed.jpg" width="319" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Αθήνα, Απρίλιος 2022. "Γειτονιές Αθήνας", προσωπικό αρχείο<br /><br /></i></td></tr></tbody></table><p></p><p><span style="font-family: helvetica;"><span>Ο έρωτας είναι παρ(ώ/ό)ν, αισθητή η παρουσία του, χωρίς εξαιρέσεις και κανόνες. Του ανοίγονται δρόμοι, αυλές, σπίτια, καρδιές. Δεν </span><i>παίρνει </i><span>χώρο, απλά θρονιάζεται. </span></span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Δεν γνωρίζει χρόνους, <i>μνημονεύεται </i>στα μάτια, στα χείλη και στα σώματα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Τρέφεται με φιλιά, αλμυρά δάκρυα και μεγάλες αγκαλιές. Με σώματα που διψούν το ένα για το άλλο- από τις μυρωδιές τους <i>αναγνωρίζονται</i> οι ερωτευμένοι σαν πεινασμένοι από καιρό. Πεινασμένοι για ζωή και παρόν ή αλλιώς έρωτα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ο έρωτας <i>υπερβαίνει </i>τον ίδιο του τον εαυτό, έτσι μόνο υπάρχει. Είναι πολυσχιδής γιατί εκτείνεται από σωμα σε σώμα, από συνθήκη σε συνθήκη. Δεν γνωρίζει όρια! Είναι πολυπράγμων, γιατί πάντα βρίσκει τρόπους <i>να τρυπώνει </i>στα πιο σκοτεινά και δύσβατα τοπία και να κάνει ακόμα και τους πιο καχύποπτους ή φοβισμένους να ενδίδουν.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Έχει τη δική του λογική, αδιαφανή και κακομαθημένη. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Η λήθη είναι πάντα δίπλα του γιατί στο πέρασμα του, οι άνθρωποι χωρίς τον έρωτα (τους) θέλουν να ξεχνούν. Να αφήσουν πίσω τους τον πόνο που γέννησε ο ανολκλήρωτος έρωτας. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ο έρωτας <i>μας θυμίζει </i>το τώρα και το φθαρτό. </span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Μας <i>διδάσκει, μας διαφωτίζει</i>. Έχει μέσα του το φώς και τη φωτιά, που οι άνρθωποι διακαώς προσπαθούν να διατηρήσουν άσβεστα.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Ο έρωτας δεν ανήκει στο μέλλον, αλλά στο παρελθόν. Γιατί εκεί φωλιάζει, μέσα σε τραύματα ατομικά, διαχρονικά και διαγενεακά.</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Και πάλι ξανα γεννιέται και έρχεται και φεύγει και γελάει και χαρίζει και...και....και</span></p><p><span style="font-family: helvetica;">Όλα αυτά στο παρόν.</span></p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-728852651018543392022-03-29T03:27:00.002-07:002022-03-29T11:25:55.990-07:00Οι αυτόχθονες<p><span style="font-family: arial;">Είπαν οι<i> αυτόχθονες ότι θα ζήσουν για πάντα εδώ. </i>Στην δική τους γη.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ένιωσαν ότι η αγάπη θα τους κρατήσει ενωμένους και δυνατούς. Έδωσαν όρκους ζωής σαν ένα ερωτευμένο ζευγάρι που ζει στην αιωνιότητα.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Δεν σκέφτηκαν (σχεδόν) ποτέ να φύγουν.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Οι πρόγονοι τους τους άφησαν βαριά κληρονομιά, αξίες, γέλια, τραγούδια, όνειρα, ανοιχτά τραύματα και ελπίδες.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Έτσι γεννήθηκε η ενστάλλαξη ελπίδας, στο μέρος όπου ακούστηκε το πρώτο τους κλάμα και θα ξεφύγει η τελευταία τους πνοή. </span></p><p><span style="font-family: arial;"><br /></span></p><p><span style="font-family: arial;">Πολλές φορές όμως ο κόσμος<i> γυρίζει ανάποδα.</i></span></p><p><span style="font-family: arial;">Οι αυτόχθονες πρέπει να αρπάξουν ότι έχουν και να φύγουν. Χωρίς να κοιτάξουν πίσω τους γιατί δεν θα το αντέξουν. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον να κουβαλήσουν.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Με άδειες βαλίτσες στα χέρια, γυμνό κεφάλι και καρφιά στα πόδια που δεν τους αφήνουν να φύγουν.</span></p><p><span><span style="font-family: arial;">Εσύ άνθρωπε το ένιωσες ποτέ; Τον πόνο των άλλων τον συγκράτησες; έμαθες κάτι για αυτό ή κλαίς πίσω από τις κουρτίνες; </span><span style="font-family: arial;">Κοίταξες να βρεις τους δυνατούς λυσσαλέους που τρέφονται από διωγμένους αυτόχθονες; </span></span></p><p><span style="font-family: arial;"><i>Μίλησες κατάματα ή κοιμήθηκες με τα μάτια ανοιχτά</i>, αναπολώντας τις δικές σου όμορφες στιγμές;</span></p><p><span style="font-family: arial;">Ξέρεις η αυτοχθονία είναι μια ιδιότητα που μπορεί να αλλάξει, από μέρα σε νύχτα και από φεγγάρι σε ήλιο. Χωρίς το δικαίωμα σου.</span></p><p><span style="font-family: arial;">Σήκω λοιπόν και σκέψου, δράσε, νιώσε! Άπλωσε τα χέρια σου στους άλλους πριν να είναι αργά. </span></p><p><span><span style="font-family: arial;"><i>Συμπονάτε για να μην πονάτε.</i> Σκέψου και άκουσε τι γίνεται πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια, δες με την ψυχή. </span><span style="font-family: arial;">Αυτόχθονες είμαστε όλοι και θέλουμε να έχουμε το δικαίωμα να φύγουμε ή να μείνουμε. </span></span></p><p><span><span style="font-family: arial;"><i>Νέος Κόσμος, Βήμα τρίτο</i></span></span></p><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLJZpWmkq_6Kl688mo3kvmjmNsNe1IK4-jVYLzVw-SI2e6vaMOXsEYVPNHqA6YB6ZVf9-SdRBtqkM8IHAcx75Xigg7WNGQN1zijR8440jQKQMHOzV2tTuJyucrbHjoAXl-nb1RJZjy5o0Sxg12ZlUaDkkbqMsN16D7CC0FGTiz_NPVzVVb6442JYyR6Q/s4032/unnamed.jpg" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="391" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLJZpWmkq_6Kl688mo3kvmjmNsNe1IK4-jVYLzVw-SI2e6vaMOXsEYVPNHqA6YB6ZVf9-SdRBtqkM8IHAcx75Xigg7WNGQN1zijR8440jQKQMHOzV2tTuJyucrbHjoAXl-nb1RJZjy5o0Sxg12ZlUaDkkbqMsN16D7CC0FGTiz_NPVzVVb6442JYyR6Q/w583-h391/unnamed.jpg" width="583" /></span></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Παλατάκι, Θεσσαλονίκη/ Μάρτιος 2022- Φωτογραφία από προσωπικό αρχείο</span></td></tr></tbody></table><br /><p></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p></p><br /><p></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-39194670501504664112022-02-06T10:04:00.003-08:002022-02-06T13:18:10.362-08:00Σχεδόν ανύπαρκτοι<div><span style="font-family: verdana;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><i>Σχεδόν</i> ανύπαρκτοι αυτοί που δεν τόλμησαν να ξεστομήσουν τα λόγια της αγάπης.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">Σχεδόν ανύπαρκτοι αυτοί που δεν πόνεσαν από τον θαραλλέο έρωτα.</div></span></div><div><span style="font-family: verdana;"><i>Σχεδόν</i> ανύπαρκτοι αυτοί που κάνουν χρήση της συγνώμης ανεδαφικά.</span></div><div><span style="font-family: verdana;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana;"><i>Σχεδόν </i>ανύπαρκτοι αυτοί που δεν έπιασαν τα χέρια σφιχτά όταν η δύναμη τους έπρεπε να ενωθεί με αυτή των άλλων.</span></div><div><span style="font-family: verdana;"><i><br /></i></span></div><div><span style="font-family: verdana;"><i>Σχεδόν</i> ανύπαρκτοι αυτοί που επέλεξαν να σιωπήσουν όταν έπρεπε να ακουστούν.</span></div><div><span style="font-family: verdana;"><i>Σχεδόν</i> ανύπαρκτοι οι άνθρωποι που βιάζουν με κάθε τρόπο την ανθρώπινη ζωή. <br /></span></div><div><span style="font-family: verdana;">Σχεδόν ανύπαρκτοι αυτοί που κρύβονται πίσω από θεατρινισμούς και ψεύτικα λόγια που τους πνίγουν.</span></div><div><span style="font-family: verdana;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana;">Σχεδόν ανύπαρκτοι οι άνθρωποι που δεν θύμωσαν με την αδικία.</span></div><div><span style="font-family: verdana;">Σχεδόν ανύπαρκτοι αυτοί που δεν πάλεψαν για την δικαιοσύνη.</span></div><div><span style="font-family: verdana;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana;"><i>Σχεδόν</i>....σχεδόν, γιατί ακόμα υπάρχει σωτηρία για αυτούς, για εμάς για τον κόσμο ολάκερο.</span></div><div><span style="font-family: verdana;"><br /></span></div><div><span style="font-family: verdana;"><i>Ο Νέος Κόσμος: Βήμα δεύτερο</i></span></div><div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjMyHSjSWv0NGxObdY2n8OtZiz_9H8By_L5uNrxcN_fVWKCLN9JTeqAFIEUAy93IqlkvAasaXhaB8Z6xuh3pjLrnD5ZVuQPuhPk5MWkzp7RRlDh2kdhcWRNqxjnSIWf2tH52uweub5DH7zFXDX0b6SEIYskYAABjVYSQbBeEhSsoFqtS6UPMe3X13rwvA=s1500" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="201" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEjMyHSjSWv0NGxObdY2n8OtZiz_9H8By_L5uNrxcN_fVWKCLN9JTeqAFIEUAy93IqlkvAasaXhaB8Z6xuh3pjLrnD5ZVuQPuhPk5MWkzp7RRlDh2kdhcWRNqxjnSIWf2tH52uweub5DH7zFXDX0b6SEIYskYAABjVYSQbBeEhSsoFqtS6UPMe3X13rwvA=w201-h201" width="201" /></a></div></div><div><span style="font-family: verdana;"><i><br /></i></span></div><div><br /></div>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-962729596762509122021-12-27T07:07:00.007-08:002021-12-30T23:28:33.874-08:00Πολυφωνικό σύστημα<p><i><b>Εισαγωγή</b></i></p><p>Το πολυφωνικό σύστημα αποτελείται από τις εσωτερικές μας φωνές, μπορεί συμμετρικές ή και όχι. Ίσως και τελείως αντίθετες. Διασταυρώνονται σε σημεία από το Α ως το Ω. Από την ζωή ως τον θάνατο. Είναι αποχρώσεις φτιαγμένες από βιώματα, αναμνήσεις, κληρονομιές και ορίζοντες. Φωνές ζωντανές και ευμετάβλητες που επιδέχονται αλλοιώσεις και αξιώσεις.</p><p>Το πολυφωνικό σύστημα μας κρατάει ενήμερους, ενσυνείδητους, είμαστε παρόντες στο παρόν μας. Συχνά αναρωτιέμαι: είμαστε επίκαιροι στην εποχή μας ή σύγχρονοι στην επικαιρότητα; </p><p><br /></p><p><b><i>Κυρίως θέμα: </i></b><b>Σε καιρούς συμπερίληψης και μετα- συστημικούς επιλέγω το Α.</b></p><p><i>Γ</i>ια την Αγκαλιά, την Αγάπη, την Αλληλεγγύη. Να γίνουν οι οδηγοί μας σε <i>ανθρωπόκαινες εποχές. </i>Διάλεξε τον πόνο σου γιατί με αυτόν θα πορευτείς. Κάποια στιγμή θα γίνεις σοφότερος και θα αφεθείς στην αλήθεια. Διάλεξε την ζωή σου και φτιάξτην όπως θες. Όχι στον φόβο! Συντήρησε την δύναμη σου με όλο σου το είναι και μοίρασε την στους κατάλληλους ανθρώπους για να πολλαπλασιαστεί, με στόχο την σωματική και ψυχική υγεία. </p><p>Πίστεψε στην μαγεία της ζωής. Στις συμπτώσεις, στα ιδεώδη και στα όνειρα. Μην τυφλώνεσαι από την φλυαρία αλλά και μην τρομάζεις από την σκιά του άλλων. Διάλεξε με ψυχραιμία, ψάχνοντας σε βαθύτερα ένστικτα.</p><p><br /></p><p><b style="font-style: italic;">Επίλογος</b></p><p>Όσο ζούμε ο επίλογος θα αποτυπώνεται πάντα σε διαφορετική απόχρωση σε σελίδες μυθιστορημάτων, ποημάτων, δοκιμίων γιατί θα ανακαλύπτουμε κάθε φορά κάτι καινούργιο για τον κόσμο μας. <i>Και ζήσαμε εμείς καλύτερα</i> δεν θα είναι πλέον το ζητούμενο, αλλά <i>ζήσαμε την ζωή μας, συνδεδεμένοι με τον εαυτό μας και τους Άλλους.</i></p><p><br /></p><p><br /></p><p> </p><p><i><br /></i></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-78522171934799565092021-12-05T08:54:00.005-08:002021-12-30T09:05:28.714-08:00Άγκυρες<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiYAAqnScigZLcdA-0cFrRoqCQEYlqsGTPH-THZ0u_tp2yMWxnt5olnYNheiJwg-H0EGJ4o26lC_DUFb66CBzkD021NvtywsmeHmnJRYlwzu38Ih9WujPWXDW_x_M1B2fVkYAXAyaeGZtG/s4032/IMG-5203+%25281%2529.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3024" data-original-width="4032" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiYAAqnScigZLcdA-0cFrRoqCQEYlqsGTPH-THZ0u_tp2yMWxnt5olnYNheiJwg-H0EGJ4o26lC_DUFb66CBzkD021NvtywsmeHmnJRYlwzu38Ih9WujPWXDW_x_M1B2fVkYAXAyaeGZtG/w432-h240/IMG-5203+%25281%2529.jpg" width="432" /></a></div><div><br /></div><i><span style="font-size: x-small;">Φωτογραφία Προσωπικού Αρχείου (κωπηλασία ΟΦΘ, Δεκέμβριος 2021)</span></i><br /><p></p><p>Είναι κάποιες λέξεις που μοιάζουν σαν μικρά θαύματα. Σου <i>ανοίγουν το μυαλό και την καρδιά μέσα </i>σε δυο- τρεις συλλαβές. Συνήθως είναι μικρές αλλά με τόσο μεγάλο νόημα. Έτσι και οι άγκυρες είναι ένα σύμβολο μέσα στα κύματα και τις φουσκοθαλασσιές της καθημερινότητας και της ζωής ολάκερης. Είναι πάντα εκεί, αρκεί να τις <i>ρίξεις.</i></p><p>Άγκυρες είναι τα <i>αόρατα χέρια </i>που αναζητάς όταν νιώθεις ξένος και απομονωμένος, όταν ακροβατείς και με την πιο μικρή κίνηση μπρος ή πίσω μπορεί να πέσεις. Όταν βουρκώνεις και τα πράγματα είναι θολά. Αυτά τα χέρια σου προσφέρουν ανακούφιση και αγαλλίαση.</p><p>Άγκυρες είναι τα <i>όνειρα π</i>ου κάνεις γιατί η πραγματικότητα μοιάζει να σε φέρνει σε αδιέξοδα.</p><p>Άγκυρες είναι η δύναμη που βρίσκεις (ή πρέπει να βρεις) για να σηκωθείς, να αγωνιστείς να θελήσεις ξανά. Να πιστέψεις ξανά σε ιδεώδη, αξίες, πρόσωπα και σχέσεις. </p><p>Άγκυρες είναι τα <i>αποθέματα για να μην χάσεις τον εαυτό σου</i> μέσα σε καταστάσεις που μοιάζουν να σε αλλοιώνουν και να σε μεταμορφώνουν. </p><p>Άγκυρες του παρόντος. Τα τ<i>ραύματα του παρελθόντος που έγιναν οι πύλες του μέλλοντος</i>. Οι προσωπικοί μας μύθοι που κατέρρευσαν και τα παραμύθια που μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά. Τώρα όλα τα προηγούμενα πρέπει να γίνουν οι νέες προσωπικές μας ιστορίες που θα συναντηθούν με των άλλων.<br /></p><p>Άγκυρες είναι τα μονοπάτια που χαράσσουμε με τους άλλους, με αυτούς που μοιραζόμαστε κοινούς τόπους. <i>Εσύ πιστεύεις σε μένα κι εγώ σε σένα. Μαζί πιστεύουμε. </i>Μέσα από μια συζήτηση, την κοινή εμπειρία, τον έρωτα και την αγάπη.</p><p>Όσες περισσότερες άγκυρες, τόσο πιο σθεναρά στεκόμαστε στους ανέμους, σε αχαρτογράφητα νερά και σε φουσκωμένες θάλασσες. Πλέουμε σταθερά αλλά και στα χτυπήματα, αποκτούμε μικρές αμυχές, Τα συστήματα μας προσκαλούν συνήθως να πέσουμε ή εμείς έχουμε μάθει να χαιδεύουμε παλιές μας πληγές. Ε λοιπόν, αυτές οι άγκυρες είναι μια όμορφη πρόκληση σε αυτά που μας έχουν μάθει ή έχουμε καλομάθει. Πρέπει να βγούμε από τα γνώριμα και να ξεπεταχτούμε για να κατακτήσουμε τον κόσμο. Και αυτες οι άγκυρες μας δείχνουν τα λιμάνια μας. </p><p><i>Ο Νέος Κόσμος: Βήμα πρώτο</i></p><p><br /></p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-33582480516816071822021-11-19T10:06:00.002-08:002021-12-30T09:45:05.894-08:00Προσδόκιμο ζωής<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Το προσδόκιμο ζωής. <i>Η θέληση για ζωή. </i></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Η ζωή μέσα από την ελπίδα και την αγάπη θα κατακτηθεί.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Η ζωή δεν σου <i>χαρίζεται, πρέπει να της δοθείς.</i></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><i><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Αυτός που αγαπάει και αγαπιέται, ζει <i>περισσότερο. </i>Ίσως και αιώνια στις ψυχές των ανθρώπων ή στα κείμενα που γράφτηκαν. Θρέφεσαι από τις αγακαλιές, τα φιλιά, τα χάδια, τα δάκρυα χαράς. Είναι οι συντελεστές του προσδόκιμου ζωής, πέρα από τις στατιστικές. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Αυτός που <i>ανήκει έχει πιθανότητες να επιβιώσει</i> γιατί είμαστε εδώ για να μοιραζόμαστε. Να ανήκουμε ο ένας στον άλλον, μέσα από λόγια, συγκινήσεις, πράξεις, βιώματα και αγώνες.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Το προσδόκιμο ζωής δεν μπορεί να αφαιρεθεί. Ακόμα και αυτοί που έφυγαν νωρίτερα, βίαια, απροκάλυπτα και χωρίς λόγο έγιναν Πρόσωπα, σύμβολα, αφηγήσεις και θρύλοι.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Έτσι, πέτυχαν-μέσα από τον δικό τους πόνο- <i>να καταδικάσουν τον θάνατο σε ζωή. </i></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Τι προσδοκούμε από την ζωή; Μάλλον όχι<i> τι </i>θα την καθορίσει αλλά <i>ποιος, </i>ας μην είναι παρά μόνο ο ελεύθερος εαυτός μας. Πολλές φορές χάνεται ο άνθρωπος μέσα στις αναλύσεις και αναλώσεις και πλέον η ζωή του γίνεται μια αλληλουχία αριθμών. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Δεν είμαστε όμως αθροιση των χρόνων μας αλλά η άθροιση των στιγμών μας. Γιατί οι στιγμές ταξιδεύουν και μας ταξιδεύουν, κάπου συναντούν άλλους και κάπουν τους αφήνουν πίσω τους.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται όταν το παρόν τιμά το <i>παρελθόν μας, προσωπικό και συλλογικό. </i></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><i>Κάθε πέτρα, </i>ένας άνθρωπος, ζωή ολάκερη.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;">Το προσδόκιμο ζωής δεν είναι από μόνο του το ζητούμενο, είναι ο παρονοναστής στη συνάρτηση: αναζήτηση της αιωνιότητας και παρουσία στο παρόν.</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><span style="font-family: helvetica;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-84r7mx0RW0N5wL9kPltXsCXeCAxUoskU9CVHLsFrHB9A6YfZmPsLYrZ8N3cw08e35NrtO0xhJ-cGENpZh9E4xM-E7WHT9b8gClyGYJC26jqWD9RYP13jA7U4-ADfOndKTbaD5Hs2aL63/s2048/IMG-4616.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-84r7mx0RW0N5wL9kPltXsCXeCAxUoskU9CVHLsFrHB9A6YfZmPsLYrZ8N3cw08e35NrtO0xhJ-cGENpZh9E4xM-E7WHT9b8gClyGYJC26jqWD9RYP13jA7U4-ADfOndKTbaD5Hs2aL63/w335-h312/IMG-4616.jpg" width="335" /></a></div><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"> <i>Φωτογραφία Προσωπικού Αρχείου, Αουσβιτς Πολωνια, Νοέμβριος 2021</i></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /> <p></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-7046799839987194992021-10-02T13:40:00.009-07:002021-10-02T13:42:19.765-07:00Ευγνωμοσύνη<p></p><p style="text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1t9ICxZdQez7UXfmBhlIIcQFYeOLXi1Qz0mAbqBbfM94XrM3bMRSj-XFEzgk8SWsG4w8tDAu2MuzNBaRKuUEs849RvQyuFYFaIH_BgBqczTPXm3ADONlSw6zAmE9r-dZsdNNnUWv8fOuX/s275/images.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: right;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1t9ICxZdQez7UXfmBhlIIcQFYeOLXi1Qz0mAbqBbfM94XrM3bMRSj-XFEzgk8SWsG4w8tDAu2MuzNBaRKuUEs849RvQyuFYFaIH_BgBqczTPXm3ADONlSw6zAmE9r-dZsdNNnUWv8fOuX/w337-h194/images.jpg" width="337" /></a></p>Είμαι ευγνώμων γιατί είμαι εγώ.<p></p><p>Είμαι ευγνώμων γιατί είμαστε εμείς. Και για αυτά που δεν είμαστε. Είμαι ευγνώμων γιατί είμαστε όλοι μαζί. Για τα χέρια που ενώθηκαν.</p><p>Για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν.</p><p>Για αυτά που ήρθαν και για αυτά που δεν θα έρθουν.</p><p><br /></p><p>Να είσαι ευγνώμων για αυτά που πέτυχες. </p><p>Για τη στιγμή, για τις στιγμές. Ακόμα και για εκείνες που σου ξέφυγαν και δεν μίλησες.</p><p>Για την παρουσία και την απουσία, την δική σου και του άλλου.</p><p><br /></p><p>Για τον χρόνο που έφυγε και για αυτόν που θα έρθει.</p><p>Για εκείνα που πεθύμησες και τους ανθρώπους που συνάντησες.</p><p>Για το γέλιο και τα δάκρυα. Και για τα γέλια μέχρι δακρύων.</p><p>Για αυτά που άφησες.</p><p><br /></p><p>Είμαι ευγνώμων για αυτά που έμαθα και είδα και άλλα που αγνόησα με τα μάτια και τη ψυχή.</p><p>Για τα λάθη και τους φόβους μου. </p><p>Για τα βήματα που έκανα πιο κοντά στην αλήθεια.</p><p>Ευγνωμοσύνη. Για τους ήλιους που ανέτειλαν και τα φεγγάρια που έσβηναν τα βράδια.</p><p>Για τις αυλές που μύριζαν κορόμηλα και για τα πουλιά της φωτιάς που άκουγα να τραγουδούν.</p><p>Για την αυλή.</p><p>Ευγνώμων για την βροχή.</p><p>Για την οικογένεια, την φιλία και τον έρωτα.</p><p>Για τις θάλασσες και τα βουνά που πέρασα</p><p>Για την τύχη. Και την ατυχία.</p><p>Ευγνωμοσύνη, σημαίνει γνώση και η γνώση ελευθερία.<br /></p><p><br /></p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-78065919716643548862021-09-30T14:01:00.002-07:002021-09-30T14:01:16.234-07:00Ελεύθερη αγάπη<p>Αγάπα αν τολμάς! Αγάπα και τόλμα να το ξεστομίσεις.</p><p>Η αγάπη θέλει προστακτική. Η αγάπη γεννιέται από την θέληση. </p><p>Αγάπα κι ας μην εισακουστεί, το μήνυμα θα κάνει το ταξίδι του και θα φτάσει εκεί που η γη είναι εύφορη.</p><p>Αγάπα με την καρδιά, την ψυχή, τα μάτια, το σώμα, τα δάκρυα και το γέλιο.</p><p>Οχι μισόλογα, δεν χωράνε αυτά! Οχι νύχτες κενές, σε μια αιώνια αναμονή με υποσχέσεις που ποτέ δεν θα γίνουν δεσμεύσεις.</p><p>Αφέσου για να αγαπηθείς, μην αφήνεσαι. Μην οπισθοχωρήσεις ούτε για δευτερόλεπτο.</p><p>Η αγάπη απαιτεί! Να δώσεις τις μάχες σου όταν σε καλεί. Να αφήσεις τα όπλα σου όταν δεν χρειάζεται να πολεμήσεις γιατί είσαι ήδη νικητής και νικημένος. </p><p>Μπορεί η αγάπη να μην ενώσει τους δρόμους των εραστών; Ναι, μπορεί και για αυτό μετουσιώνεται σε κάτι άλλο, σε έναν ύμνο και σε μια ανάμνηση που δεν την σβήνει ούτε η φθορά του μυαλού.</p><p>Όταν δεν μπορείς να δώσεις αγάπη, μην ζητιανεύεις. Η αγάπη είναι απλόχερη. </p><p>Η αγάπη πονά.</p><p>Η αγάπη κερδίζει. </p><p>Δεν μετουσιώνεται σε όρκους αλλά σε πράξεις και αγκαλιές, σε χάδια και σε κοιτάγματα. Σε βρώμικα και καθαρά ρούχα. Είναι καθημερινή, δεν εξαιρεί και ούτε εξαιρείται. Πόσο μάλλον να χωρά προϋποθέσεις και τα τόσα "αν". </p><p>Η αγάπη σέβεται και πολλαπλασιάζει το εγώ σε εμείς. Η αγάπη χωρά, δεν στενεύει μόνο περισσεύει. </p><p>Η αγάπη απελευθερώνει. Η αγάπη αποζητά την ελευθερία της.</p><p><br /></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-881279530058122389.post-25971945555312287622021-09-15T09:49:00.002-07:002021-09-16T00:06:16.791-07:00Μετάβαση <p>Μετάβαση, το κυρίως θέμα. Απόσπαση, στο φόντο.</p><p>Αποσύνθεση και Αναδίπλωση. Όλα από "Α" για την νέα αρχή, για το καλό.</p><p>Ο άνθρωπος που βρίσκεται απεναντί σου αναγνωρίζει πλέον τον εαυτό του και συνδέεται με τους άλλους.</p><p><br /></p><p><i>Αντέχεις την ευτυχία και την δύναμη σου; </i>(ερώτηση παρατηρητή).</p><p><br /></p><p>Μετάβαση, βάση. Βάση για την δημιουργία. Το νέο σου καλούπι, αφού σπάσεις το παλιό. Η ισορροπία είναι μεγάλο κατόρθωμα. Οι μεταβάσεις μέσα από την ισορροπία ολοκληρώνονται.</p><p>Μετάβαση, βήμα. Βήμα σταθερό, ψύχραιμο χωρίς μάταιες προσδοκίες και άσκοπες αναζητήσεις. Βήματα μαζί, συνοδοιπόροι.</p><p>Μετάβαση, το μετά. Ήταν να μην γίνει η αρχή. Το μετά δεν έχει πρίν, πρέπει να γίνει το παρόν σου. Δεν έχει δικαιολογίες αλλά έχει μέσα του ελπίδες, χαρά, ικανοποίηση, πόνο που γίνεται δύναμη.</p><p><br /></p><p><i>Αντί για επίλογο:</i></p><p>Μοιάζει καμιά φορά, ο Σέπτεμβρης να γίνεται Μάης και αντίστροφα, σαν να μυρίζει το Φθινόπωρο όπως η Άνοιξη και σαν να φυσάει ο αέρας του -Φθινοπώρου- τον ερχομό της. Σαν να χορεύουν μαζί αυτές οι δυο εποχές και να μεταμορφώνονται . Σαν τα ερωτευμένα ζευγάρια που δίνει ο ένας την θέση του στον άλλον. Και οι δυο σημαίνουν την έναρξη αλλαγών, γέννησης και οραματισμού. </p><p><br /></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVJCCH7vc82_KKthudXFPEA4OvYEAzPydljdOH8zdDYxcd9z5vnBe7Piso1n1_X9VEL66s2MEyrpnV72m4yXZPqG5WZitBbzYiCaqyCWukzL3ZeHVFY4ly5FlzXVtZiYBEYDI3MjEEEyCk/s434/unnamed.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="420" data-original-width="434" height="310" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVJCCH7vc82_KKthudXFPEA4OvYEAzPydljdOH8zdDYxcd9z5vnBe7Piso1n1_X9VEL66s2MEyrpnV72m4yXZPqG5WZitBbzYiCaqyCWukzL3ZeHVFY4ly5FlzXVtZiYBEYDI3MjEEEyCk/s320/unnamed.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p>Καλυψώ Τόττηhttp://www.blogger.com/profile/16762108946763308885noreply@blogger.com0