Powered By Blogger

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2021

Πολυφωνικό σύστημα

Εισαγωγή

Το πολυφωνικό σύστημα αποτελείται από τις εσωτερικές μας φωνές, μπορεί συμμετρικές ή και όχι. Ίσως και τελείως αντίθετες. Διασταυρώνονται σε σημεία από το Α ως το Ω.  Από την ζωή ως τον θάνατο. Είναι αποχρώσεις φτιαγμένες από βιώματα, αναμνήσεις, κληρονομιές και ορίζοντες. Φωνές ζωντανές και ευμετάβλητες που επιδέχονται αλλοιώσεις και αξιώσεις.

Το πολυφωνικό σύστημα μας κρατάει ενήμερους, ενσυνείδητους, είμαστε παρόντες στο παρόν μας. Συχνά αναρωτιέμαι: είμαστε επίκαιροι στην εποχή μας ή σύγχρονοι στην επικαιρότητα; 


Κυρίως θέμα: Σε καιρούς συμπερίληψης και μετα- συστημικούς επιλέγω το Α.

Για την Αγκαλιά, την Αγάπη, την Αλληλεγγύη. Να γίνουν οι οδηγοί μας σε ανθρωπόκαινες εποχές. Διάλεξε τον πόνο σου γιατί με αυτόν θα πορευτείς. Κάποια στιγμή θα γίνεις σοφότερος και θα αφεθείς στην αλήθεια. Διάλεξε την ζωή σου και φτιάξτην όπως θες. Όχι στον φόβο! Συντήρησε την δύναμη σου με όλο σου το είναι και μοίρασε την στους κατάλληλους ανθρώπους για να πολλαπλασιαστεί, με στόχο την σωματική και ψυχική υγεία. 

Πίστεψε στην μαγεία της ζωής. Στις συμπτώσεις, στα ιδεώδη και στα όνειρα. Μην τυφλώνεσαι από την φλυαρία αλλά και μην τρομάζεις από την σκιά του άλλων.  Διάλεξε με ψυχραιμία, ψάχνοντας σε βαθύτερα ένστικτα.


Επίλογος

Όσο ζούμε ο επίλογος θα αποτυπώνεται πάντα σε διαφορετική απόχρωση σε σελίδες μυθιστορημάτων, ποημάτων, δοκιμίων γιατί θα ανακαλύπτουμε κάθε φορά κάτι καινούργιο για τον κόσμο μας. Και ζήσαμε εμείς καλύτερα δεν θα είναι πλέον το ζητούμενο, αλλά ζήσαμε την ζωή μας, συνδεδεμένοι με τον εαυτό μας και τους  Άλλους.



 


Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2021

Άγκυρες


Φωτογραφία Προσωπικού Αρχείου (κωπηλασία ΟΦΘ, Δεκέμβριος 2021)

Είναι κάποιες λέξεις που μοιάζουν σαν μικρά θαύματα. Σου ανοίγουν το μυαλό και την καρδιά μέσα σε δυο- τρεις συλλαβές. Συνήθως είναι μικρές αλλά με τόσο μεγάλο νόημα. Έτσι και οι άγκυρες είναι ένα σύμβολο μέσα στα κύματα και τις φουσκοθαλασσιές της καθημερινότητας και της ζωής ολάκερης. Είναι πάντα εκεί, αρκεί να τις ρίξεις.

Άγκυρες είναι τα αόρατα χέρια που αναζητάς όταν νιώθεις ξένος και απομονωμένος, όταν ακροβατείς και με την πιο μικρή κίνηση μπρος ή πίσω μπορεί να πέσεις.  Όταν βουρκώνεις και τα πράγματα είναι θολά. Αυτά τα χέρια σου προσφέρουν ανακούφιση και αγαλλίαση.

Άγκυρες είναι τα όνειρα που κάνεις γιατί η πραγματικότητα μοιάζει να σε φέρνει σε αδιέξοδα.

Άγκυρες είναι η δύναμη που βρίσκεις (ή πρέπει να βρεις) για να σηκωθείς, να αγωνιστείς να θελήσεις ξανά. Να πιστέψεις ξανά σε ιδεώδη, αξίες, πρόσωπα και σχέσεις. 

Άγκυρες είναι τα αποθέματα για να μην χάσεις τον εαυτό σου μέσα σε καταστάσεις που μοιάζουν να σε αλλοιώνουν και να σε μεταμορφώνουν. 

Άγκυρες του παρόντος. Τα τραύματα του παρελθόντος που έγιναν οι πύλες του μέλλοντος. Οι προσωπικοί μας μύθοι που κατέρρευσαν και τα παραμύθια που μας έλεγαν όταν ήμασταν παιδιά. Τώρα όλα τα προηγούμενα πρέπει να γίνουν οι νέες προσωπικές μας ιστορίες που θα συναντηθούν με των άλλων.

Άγκυρες είναι τα μονοπάτια που χαράσσουμε με τους άλλους, με αυτούς που μοιραζόμαστε κοινούς τόπους. Εσύ πιστεύεις σε μένα κι εγώ σε σένα. Μαζί πιστεύουμε. Μέσα από μια συζήτηση, την κοινή εμπειρία, τον έρωτα και την αγάπη.

Όσες περισσότερες άγκυρες, τόσο πιο σθεναρά στεκόμαστε στους ανέμους, σε αχαρτογράφητα νερά και σε φουσκωμένες θάλασσες. Πλέουμε σταθερά αλλά και στα χτυπήματα, αποκτούμε μικρές αμυχές, Τα συστήματα μας προσκαλούν συνήθως να πέσουμε ή εμείς έχουμε μάθει να χαιδεύουμε παλιές μας πληγές. Ε λοιπόν, αυτές οι άγκυρες είναι μια όμορφη πρόκληση σε αυτά που μας έχουν μάθει ή έχουμε καλομάθει. Πρέπει να βγούμε από τα γνώριμα και να ξεπεταχτούμε για να κατακτήσουμε τον κόσμο. Και αυτες οι άγκυρες μας δείχνουν τα λιμάνια μας. 

Ο Νέος Κόσμος: Βήμα πρώτο



Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2021

Προσδόκιμο ζωής


Το προσδόκιμο ζωής. Η θέληση για ζωή. 

Η ζωή μέσα από την ελπίδα και την αγάπη θα κατακτηθεί.
Η ζωή δεν σου χαρίζεται, πρέπει να της δοθείς.

Αυτός που αγαπάει και αγαπιέται, ζει περισσότερο. Ίσως και αιώνια στις ψυχές των ανθρώπων ή στα κείμενα που γράφτηκαν. Θρέφεσαι από τις αγακαλιές, τα φιλιά, τα χάδια, τα δάκρυα χαράς. Είναι οι συντελεστές του προσδόκιμου ζωής, πέρα από τις στατιστικές. 

Αυτός που ανήκει έχει πιθανότητες να επιβιώσει γιατί είμαστε εδώ για να μοιραζόμαστε. Να ανήκουμε ο ένας στον άλλον, μέσα από λόγια, συγκινήσεις, πράξεις, βιώματα και αγώνες.

Το προσδόκιμο ζωής δεν μπορεί να αφαιρεθεί. Ακόμα και αυτοί που έφυγαν νωρίτερα, βίαια, απροκάλυπτα και χωρίς λόγο έγιναν Πρόσωπα, σύμβολα, αφηγήσεις και θρύλοι.
Έτσι, πέτυχαν-μέσα από τον δικό τους πόνο- να καταδικάσουν τον θάνατο σε ζωή. 

Τι προσδοκούμε από την ζωή; Μάλλον όχι τι θα την καθορίσει αλλά ποιος, ας μην είναι παρά μόνο ο ελεύθερος εαυτός μας. Πολλές φορές χάνεται ο άνθρωπος μέσα στις αναλύσεις και αναλώσεις και πλέον η ζωή του γίνεται μια αλληλουχία αριθμών. 
Δεν είμαστε όμως αθροιση των χρόνων μας αλλά η άθροιση των στιγμών μας. Γιατί οι στιγμές ταξιδεύουν και μας ταξιδεύουν, κάπου συναντούν άλλους και κάπουν τους αφήνουν πίσω τους.

Το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται όταν το παρόν τιμά το παρελθόν μας, προσωπικό και συλλογικό. 
Κάθε πέτρα, ένας άνθρωπος, ζωή ολάκερη.

Το προσδόκιμο ζωής δεν είναι από μόνο του το ζητούμενο, είναι ο παρονοναστής στη συνάρτηση: αναζήτηση της αιωνιότητας και παρουσία στο παρόν.


                                 Φωτογραφία Προσωπικού Αρχείου, Αουσβιτς Πολωνια, Νοέμβριος 2021























 

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2021

Ευγνωμοσύνη

Είμαι ευγνώμων γιατί είμαι εγώ.

Είμαι ευγνώμων γιατί είμαστε εμείς. Και για αυτά που δεν είμαστε. Είμαι ευγνώμων γιατί είμαστε όλοι μαζί. Για τα χέρια που ενώθηκαν.

Για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν.

Για αυτά που ήρθαν και για αυτά που δεν θα έρθουν.


Να είσαι ευγνώμων για αυτά που πέτυχες. 

Για τη στιγμή, για τις στιγμές. Ακόμα και για εκείνες που σου ξέφυγαν και δεν μίλησες.

Για την παρουσία και την απουσία, την δική σου και του άλλου.


Για τον χρόνο που έφυγε και για αυτόν που θα έρθει.

Για εκείνα που πεθύμησες και τους ανθρώπους που συνάντησες.

Για το γέλιο και τα δάκρυα. Και για τα γέλια μέχρι δακρύων.

Για αυτά που άφησες.


Είμαι ευγνώμων για αυτά που έμαθα και είδα και άλλα που αγνόησα με τα μάτια και τη ψυχή.

Για τα λάθη και τους φόβους μου. 

Για τα βήματα που έκανα πιο κοντά στην αλήθεια.

Ευγνωμοσύνη. Για τους ήλιους που ανέτειλαν και τα φεγγάρια που έσβηναν τα βράδια.

Για τις αυλές που μύριζαν κορόμηλα και για τα πουλιά της φωτιάς που άκουγα να τραγουδούν.

Για την αυλή.

Ευγνώμων για την βροχή.

Για την οικογένεια, την φιλία και τον έρωτα.

Για τις θάλασσες και τα βουνά που πέρασα

Για την τύχη. Και την ατυχία.

Ευγνωμοσύνη, σημαίνει γνώση και η γνώση ελευθερία.



Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2021

Ελεύθερη αγάπη

Αγάπα αν τολμάς! Αγάπα και τόλμα να το ξεστομίσεις.

Η αγάπη θέλει προστακτική. Η αγάπη γεννιέται από την θέληση. 

Αγάπα κι ας μην εισακουστεί, το μήνυμα θα κάνει το ταξίδι του και θα φτάσει εκεί που η γη είναι εύφορη.

Αγάπα με την καρδιά, την ψυχή, τα μάτια, το σώμα, τα δάκρυα και το γέλιο.

Οχι μισόλογα, δεν χωράνε αυτά! Οχι νύχτες κενές, σε μια αιώνια αναμονή με υποσχέσεις που ποτέ δεν θα γίνουν δεσμεύσεις.

Αφέσου για να αγαπηθείς, μην αφήνεσαι. Μην οπισθοχωρήσεις ούτε για δευτερόλεπτο.

Η αγάπη απαιτεί! Να δώσεις τις μάχες σου όταν σε καλεί. Να αφήσεις τα όπλα σου όταν δεν χρειάζεται να πολεμήσεις γιατί είσαι ήδη νικητής και νικημένος. 

Μπορεί η αγάπη να μην ενώσει τους δρόμους των εραστών; Ναι, μπορεί και για αυτό μετουσιώνεται σε κάτι άλλο, σε έναν ύμνο και σε μια ανάμνηση που δεν την σβήνει ούτε η φθορά του μυαλού.

Όταν δεν μπορείς να δώσεις αγάπη, μην ζητιανεύεις. Η αγάπη είναι απλόχερη. 

Η αγάπη πονά.

Η αγάπη κερδίζει. 

Δεν μετουσιώνεται σε όρκους αλλά σε πράξεις και αγκαλιές, σε χάδια και σε κοιτάγματα. Σε βρώμικα και καθαρά ρούχα. Είναι καθημερινή, δεν εξαιρεί και ούτε εξαιρείται. Πόσο μάλλον να χωρά προϋποθέσεις και τα τόσα "αν". 

Η αγάπη σέβεται και πολλαπλασιάζει το εγώ σε εμείς. Η αγάπη χωρά, δεν στενεύει μόνο περισσεύει. 

Η αγάπη απελευθερώνει. Η αγάπη αποζητά την ελευθερία της.


Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2021

Μετάβαση

Μετάβαση,  το κυρίως θέμα. Απόσπαση, στο φόντο.

Αποσύνθεση και Αναδίπλωση.  Όλα από "Α" για την νέα αρχή, για το καλό.

Ο άνθρωπος που βρίσκεται απεναντί σου αναγνωρίζει πλέον τον εαυτό του και συνδέεται με τους άλλους.


Αντέχεις την ευτυχία και την δύναμη σου; (ερώτηση παρατηρητή).


Μετάβαση, βάση. Βάση για την δημιουργία. Το νέο σου καλούπι, αφού σπάσεις το παλιό. Η ισορροπία είναι μεγάλο κατόρθωμα. Οι μεταβάσεις μέσα από την ισορροπία ολοκληρώνονται.

Μετάβαση, βήμα. Βήμα σταθερό, ψύχραιμο χωρίς μάταιες προσδοκίες και άσκοπες αναζητήσεις. Βήματα μαζί, συνοδοιπόροι.

Μετάβαση, το μετά. Ήταν να μην γίνει η αρχή. Το μετά δεν έχει πρίν, πρέπει να γίνει το παρόν σου. Δεν έχει δικαιολογίες αλλά έχει μέσα του ελπίδες, χαρά, ικανοποίηση, πόνο που γίνεται δύναμη.


Αντί για επίλογο:

Μοιάζει καμιά φορά, ο Σέπτεμβρης να γίνεται Μάης και αντίστροφα, σαν να μυρίζει το Φθινόπωρο όπως η Άνοιξη και σαν να φυσάει ο αέρας του -Φθινοπώρου- τον ερχομό της.  Σαν να χορεύουν μαζί αυτές οι δυο εποχές και να μεταμορφώνονται . Σαν τα ερωτευμένα ζευγάρια που δίνει ο ένας την θέση του στον άλλον. Και οι δυο σημαίνουν την έναρξη αλλαγών, γέννησης και οραματισμού. 



Κυριακή 29 Αυγούστου 2021

Χελιδόνια και Κυδώνια

Χελιδόνια πετάνε και τραγουδάνε. Μιλάνε. Μέσα στον μυστικό μου κήπο.

Τα ακούω με τα αυτιά και την ψυχή. Τα αισθάνομαι με την καρδιά. Τα ζωγραφίζω με το μυαλό μου.

Με συντροφεύουν, στα νέα μου ανοίγματα. Πετάνε όπως κι εγώ. Κι έτσι μπορούν να ταξιδέψουν μακριά, να δουν πιο μακριά και να φτάσουν μακριά.


Κυδώνια γεύομαι από την γη. Παίρνω μικρή γεύση από το παρόν και το μέλλον.

Αυτό που διάλεξα να είμαι μέσα και να αποφασίζω εγώ για μένα. Μαζί με άλλους συνοδοιπόρους, συντρόφους, συμμάχους. Όλα στα σύν, όλα στα κόκκινα πλέον!

Φτιάχνω από το ξύλο της κυδωνιάς ένα γερό τραπέζι να συντρώγω με αγαπημένα πρόσωπα.

Γιατί το στομάχι και η αγάπη πρέπει να είναι χορτάτα.


Η κυδωνιά κάνει σκιά, για να ξαποσταίνουμε στην καθημερινότητά μας. Που μας "τρώει και κυρίως την τρώμε". Τρέχουμε να προλάβουμε τον χρόνο. Και τα φύλλα πάντα κάνουν τον θόρυβο που πρέπει, στον ρυθμό της καρδιάς. 

Το χελιδόνι κάνει φωλιά για να ξαποσταίνει και να παρατηρεί. Να αναστοχάζεται μέσα από μικρές ανάσες. Να γεμίζει για να δώσει. Να συντροφεύσει, πάντα θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Και στον εαυτό μας και στους άλλους. 

Χρειαζόμαστε αγάπη και ελευθερία. Αγάπη χωρίς ελευθερία δεν γίνεται. Ελεύθερη αγάπη. Αλλά αγαπιέται και η ελευθερία.


Τα κυδώνια είναι η γη και τα χελιδόνια ο ουρανός. Και το νερό η δίψα για μάθηση, γνώση, περιπέτεια, συμμετοχή, συλλογικά ανοίγματα. Η ρευστότητα και η αλλαγή. Η προσαρμοστικότητα και η ισορροπία.

Να δίνεις το χέρι σε αυτούς που το έχουν ανάγκη, να σκέφτεσαι. Να δίνεις, να μην φοβάσαι και να τολμάς. Κι αν φοβάσαι, πάρε τον χρόνο σου. Πες το, μίλα.




Παρασκευή 20 Αυγούστου 2021

Η διψασμένη εγκατάλειψη

 Η εγκατάλειψη

Άδεια η πόλη και αυτός ο Αύγουστος μοιάζει πιο μελαγχολικός από ποτέ.

Μόνος και μοναδικός ο Αύγουστος αυτός. Ασήκωτος. 

Μέσα του η θλίψη μεγαλώνει, μια εγκατάλειψη από τους πάντες και τα πάντα. Και ο ίδιος βέβαια τους εγκαταλείπει, με πρόθεση. Νέες συνδέσεις με τους ίδιους ανθρώπους και νέοι άνθρωποι στην ζωή του είναι καλοδεχούμενοι.

Μια εγκατάλειψη από τα συνηθισμένα τα οποία ήταν και μια συντροφιά. Συντροφιά όμως πληκτική και μονότονη, του ζητούσε με μεγάλη δίψα συνέχεια και είχε πολύ μεγάλο κόστος. Δύσκολα ξεδιψούσε. 

Η ύπαρξη του καταντούσε αποκούμπι στην κούραση και τις  πληγές των άλλων.  

Αυτός ο Αύγουστος δεν είναι συνηθισμένος. Καθόλου. Λείπει ο Αύγουστος από τον Αύγουστο, πρώτη φορά. Η εγκατάλειψη είναι θλίψη, αγωνία και καμία σαφάλεια, όλα καταρρέουν γύρω του και πρώτα απ 'ολα μέσα του. Δεν μπορεί να το διαχειριστεί αν και θα ήθελε πάρα πολύ, μόνο να νιώσει μπορεί. 

Κι όταν πονάς γυρίζεις γύρω από τον εαυτό σου, κλείνεσαι. Δεν μπορείς να δεις γύρω σου γιατί οχυρώνεσαι. Είσαι τόσο κουρασμένος που δεν αντέχεις, βαραίνεις. Νιώθεις αβοήθητος και ανίκανος να βοηθήσεις. 

Το σχέδιο:

Το αεράκι και η δροσιά της πόλης μοιάζουν θεραπευτικά, λυτρωτικά. Αυτό είναι! Να γεννήσεις, να δημιουργήσεις, να απελευθερωθείς. Να είσαι αέρας που ταξιδεύει.

Θέλει να χωρέσει μέσα σε αυτόν τον Αύγουστο όλα τα χρώματα της ευτυχίας. Όλα τα ταξίδια του κόσμου, όλη την αγάπη που περισσεύει. Όλο το σώμα και την ψυχή του. Ολοκληρωτικά. Να δέσει τις πληγές και τις ευτυχίες, να δώσει, να αφήσει για να πάρει. Να χτίσει το μαζί, προσωπικά και κοινωνικά. 

Άραγε τι χρειάζεται για να πετύχει ένα καλά οργανωμένο σχέδιο; Συνεργάτες, συντρόφους, αφοσίωση; Μάλλον πιο πολύ πίστη.


  


Δευτέρα 9 Αυγούστου 2021

Τυχαίες συναντήσεις

Τυχαίες συναντήσεις που θα πρέπει να ήταν προγραμματισμένες. Σε συγκεκριμένη ώρα, δευτερόλεπτα και συντεταγμένες.

Τυχαίες συναντήσεις που κρατάνε χιλιοστά του δευτερολέπτου, ενώ μεγαλώνουν για την αιωνιότητα. Μόνο αυτή τους αξίζει.

Τυχαίες συναντήσεις που έρχονται σαν ξαφνικές λιακάδες μετά από καταιγίδες ή καταιγίδες που λούζουν τον τόπο από την ξηρασία του.

Αυτές που υπάρχουν με το κοίταγμα και το άγγιγμα και όχι με τα λόγια και δίνουν μια αναπνοή σε καταπονημένους εαυτούς και λυσασμένα κορμιά. 


Τυχαίες συναντήσεις που σβήνουν στα ηλιοβασιλέματα

και θέλεις να τις προλάβεις να μην τελειώσουν, σαν να είναι μια μικρού μήκους ταινία.

Λιώνεις όταν τις σκέφτεσαι και σε κλωθογυρίζουν εμμονικά. 

Και τώρα τι να την κάνω αυτήν την συνάντηση; Που να την κατευθύνω; που να με κατευθύνω;

Και πιάνεσαι σαν επαίτης απο λεπτές κλωστές  μήπως και μπορέσεις να καταλάβεις την συνέχεια από ένα νεύμα, κίνηση, ενέργεια και σινιάλο.

Άραγε οι τυχαίες συναντήσεις θα ήταν τόσο γοητευτικές αν ήταν προγραμματισμένες;

Άραγε έχουν ποτέ συνέχεια ή βρίσκουν ένα τέλος εκεί όπου γεννήθηκαν;

Μπορείς τουλάχιστον να γράψεις για αυτές για να τις ξορκίσεις, για την δική σου κάθαρση και ανάγκη τέλους, με άνω τελεία.


Για τον τόπο της Λ.


Παρασκευή 16 Ιουλίου 2021

Σύντομο λεξικό επίγνωσης



Αγάπη είναι. Αγάπη δεν είναι. Την νιώθεις, σε περιτριγυρίζει, την αισθάνεσαι. Πάνω σου και μέσα σου. Δεν σε γδέρνει ποτέ, μόνο σε χαιδεύει. Δεν σε ξεγελά. Δεν σε ντρέπεται. Υπάρχει για εσένα πριν από σένα και μετά απο σένα. Είναι κατακλυσμιαία και συμπαντική. Μια μήτρα για τον άνθρωπο.

Αγκαλιά, η βαθύτερη έκφραση της αγάπης.

Αγωνία είναι η οπτική από μια μόνο γωνία, εκεί που δεν υπάρχει αισιοδοξία ή διέξοδος. 

Γέλιο είναι ο θόρυβος που κάνουμε όταν είμαστε παρόντες στις στιγμές. Θέλει προστακτική! Γέλα να σε ακούσει ο θάνατος να τρομάξει και να φύγει!

Ειλικρίνεια. Η ταπείνωση του ανθρώπου για την μέγιστη σύνδεση. Αγαθά κόποις κτώνται και πόνοις κατορθούνται. 

Ζήλεια είναι η αποφυγή να κοιταχτούμε στον καθρέπτη μας, τον δικό μας καθρέπτη. Ανθρώπινη βέβαια αλλά και καταστροφική τόσο για τον αποστολέα όσο και για τον αποδέκτη.

Ζωή είναι όλα. Δεν υπάρχει χωρίς σύμπλευση.

Θάνατος είναι κάθε παραίτηση από την ζωή. Ο φυσικός θάνατος είναι αναπόφευκτος, ενώ ο ψυχικός θάνατος είναι επιλογή.

Θλίψη είναι η απουσία σύνδεσης με ανθρώπους και πράγματα. Είναι η ανάγκη σύνδεσης. Θέλει πίστη, εμπιστοσύνη και χρόνο να βγεις από αυτή. 

Πονηριά είναι η αποτυχημένη απόπειρα κάποιου σε μια σχέση να υποτάξει τον άλλον. Ερμηνεύεται αλλιώς και ως απουσία αυτοεκτίμησης. 

Πόνος. Σημείο στίξης. Πεδίο τραύματος. Το πιο δυνατό βίωμα αλλαγής, διαπίστωσης, ωρίμανσης, απόστασης. Λέμε "πριν από τον πόνο και μετά από αυτόν". 

Συμπαράσταση: Να στέκεσαι δίπλα δίπλα, να είσαι παρών/παρούσα και να ακούς με τα αυτιά και την ψυχή σου. 

Φιλία είναι κάθε προσπάθεια του ατόμου να συνυπάρξει αρμονικά και ουσιαστικά με τους άλλους. Είσαι καλός φίλη/φίλος; θα ήσουν ο/η φίλος/η των φίλων σου;

Ψέμα είναι η επιθυμία του άλλου να μας εξουσιάσει. Είναι στο χέρι μας να μην του το επιτρέψουμε.


Υστερόγραφο: Πάντα κοιτάω από το μπαλκόνι μου με τόσο θαυμασμό και συγκίνηση τα παιδιά στην πρασιά (ακάλυπτος χώρος) ανάμεσα στις γκρίζες πολυκατοικίες να γελάνε με μικρά και απλά πράγματα και συνήθειες Με μια φέτα καρπούζι, με μια φουσκωτή πισίνα, με το κυνηγητό και με την βροχή!. 








Τετάρτη 26 Μαΐου 2021

Χωρίς ρήμα, χωρίς υποκείμενο. Απο-ποίηση μέρος πρώτο


Πολλές φορές τα ρήματα και τα υποκείμενα είναι περιττά, αν όχι επουσιώδη.

Χάνεις την ουσία αν τα τοποθετείς στην πρόταση σου, προσπαθώντας να μιλήσεις για την αλήθεια και το δίκαιο. Χρησιμοποίησε καλύτερα ουσιαστικά, αυτά εκφράζουν τις ενδόμυχες σκέψεις σου και τα πιο απόκρυφα συναισθήματά σου. Αυτά καρφώνουν την καρδιά και παίζουν με το μυαλό. Αυτά (ξε) σηκώνουν την έμφυλη τάξη των πραγμάτων.

Τα ουσιαστικά σου απευθύνουν τον λόγο να δράσεις και να ενεργήσεις. 

...η ζωή

...ο θάνατος

..η μοίρα

...η απόγνωση

...η αγάπη

...ο έρωτας

...ο θυμός

Έτσι, κράτα γυμνά και καθαρά τα ουσιαστικά, όπως σε απογυμνώνουν εσένα ανήθικες και θρασύδειλες συμπερφορές.

Ντρέπομαι για όσες φορές προσπάθησα να ωραιοποιήσω μια κατάσταση, για όσες φορές δεν μίλησα στον πρώτο ενικό και πληθυντικό, για όσες φορές δεν ήμουν εκεί. Εσύ ένιωσες; εσύ ήσουν; 

Κάποια στιγμή φτάνει η ώρα μηδέν στην ζωή σου. Και λές, τέρμα τα ρήματα! τέρμα τα υποκείμενα!Λες και κάποιος σε προγραμμάτισε από τουδε και στο εξής να αρχίσεις να μαθαίνεις την ίδια την ζωή, την ουσία. Για άλλους νωρίς, για λίγους νωρίτερα, για πολλούς ποτέ. 

Διάλεξε τι θα αγοράσεις από τον πάγκο, αν θέλεις τα πιο ακριβά, τα πιο φθηνά ή αυτά που σου προσφέρουν ούτως ή άλλως. Αυτά που χρειάζεσαι μαζί σου είναι τα δικά σου ουσιαστικά. 

Χαμήλωσε τις προσδοκίες σου, δες γύρω σου. Τώρα δες πιο καλά. Τώρα βλέπεις. 

Δημιούργησε έναν κύκλο και μπες μέσα. Τώρα περπάτα αλλά πρόσεχε πως θα βγαίνεις. Με το ένα πόδι μέσα, με το άλλο έξω, μια ισορροπία κράτα! Ακροβάτης και ονειροβάτης. Ααα όλα κι όλα, χωρίς όνειρα, ελπίδα και αγάπη δεν μένω μέσα στον κύκλο. 

Δεν φταίω εγώ που έγινα σκληρός, ούτε εσύ. Αλλά τα ρημάδια τα υποκείμενα και ρήματα που βάζουμε ανάμεσά μας. Και πως να τα απαρνηθείς αφού καλογυαλίζουν; Θέλει δύναμη να δεις μέσα σου γιατί πρέπει να φωτίσεις. Θέλει θάρρος να μην εξευτελίζεις την δύναμη σου. 

Νέα αφετηρία.


Σάββατο 17 Απριλίου 2021

Σχέσεις στην συντήρηση

Αγαπημένοι άνθρωποι, πιασμένοι χέρι-χέρι και τα μπλεγμένα δάχτυλα τους να μετρούν αναμνήσεις και φωτογραφίες ζωής. Περασμένους πόνους και αιώνιες χαρές που θα μείνουν χαραγμένες σε τοίχους, γράμματα, αντικείμενα και θα περάσουν σε επόμενες γενιές ως μια σημαντική κληρονομιά. Ακλόνητη μοιρασιά. 
Δεν είναι μια σκηνή από ταινία ή βιβλίο, είναι μια ευγνωμονούσα στιγμή. 
Μια λήψη από δυο ανθρώπους που μοιράζονται σώμα και ψυχή. 
Μια σχέση ζωής, μια ελπίδα επι γης.

Έκανα τον πρόλογο για να περάσω στο κυρίως θέμα. Αυτό είναι το επίκαιρο.

...στον αντίποδα υπάρχουν οι σχέσεις στην συντήρηση.
Να είσαι και να μην είσαι. Να αγαπάς αλλά με προϋοποθέσεις. Να αγαπιέσαι αλλά με δόσεις.
Να δίνεις αλλά να μετράς το κόστος. Ή να δίνεις με καχυποψία.
Να αναρωτιέσαι συνεχώς για τα συναισθήματα του άλλου και να τα προβλέπεις σαν μια άλλη χαρτορίχτρα ή μετεωρολόγο σε κανάλι εθνικής εμβέλειας.
Να μην είναι τίποτα αβίαστο! Δεν κουράζεσαι βρε αδερφέ; Να μετράς αναπολώντας τις χαρούμενες στιγμές; Αυτό είναι η ζωή σου; ένα μέτρημα στα δάχτυλα;
Βλέπεις...οι σχέσεις στην συντήρηση γεννούν πολλά ερωτήματα και αμφιβολίες.
Οι σχέσεις ζωής βεβαιότητες και επαναπροσδιορισμό αυτών.

Οι σχέσεις στην συντήρηση δημιουργούν σιωπές και μεγαλώνουν τις αντιθέσεις. 
Στις σχέσεις συντήρησης αποσκοπείς να ενώσεις τις μοναξιές, αγωνιάς για το μετά και αγωνίζεσαι σε μια άνιση μάχη με τον εαυτό σου και τον άλλον. Πάντα, κοιτάς το μετά και δεν ζεις στο παρόν. Δεν ψηλώνεις, μόνο λίγες στιγμές αναθαρρείς και έχεις την ψευδαίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά.

Είναι χρέος μας να κάνουμε σχέσεις ζωής και ζωντανές. Να μην τις κρατάμε στην συντήρηση.
Είναι χρέος για την ζωή μας.
Είναι χάρισμα για τον κόσμο που ζούμε. Γιατί οι στιγμές χαράς μας θα μοιραστούν, θα γίνουν αφηγήσεις σε επόμενες γενιές. Κι εκείνες με την σειρά τους θα αναζητήσουν τις σχέσεις ζωής.

Σαν επίλογος
Οι σχέσεις ζωής διατηρούνται φρέσκες
Τρώγοντας σου έρχεται η όρεξη
Η συντήρηση είναι για την λιγούρα







Κυριακή 14 Μαρτίου 2021

Ανθεκτικότητα όπως Άνθος

Φωτογραφία: Προσωπικό αρχείο -Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 2021 "Οι ουρανοί"

Τις τελευταίες μέρες έρχεται συχνά στο μυαλό μου  η λέξη ανθεκτικότητα, στροβιλίζοντας το συναίσθημα μου. Ορισμένες φορές-δε- κάνω εικόνα ότι η ανθεκτικότητα είναι μάλλον ένα είδους φυτού που θα καρποφορήσει και τα άνθη του θα έχουν ζωντανά χρώματα. Πότε πιο νωρίς, ποτέ πιο αργά. Όλα στην γόνιμη ώρα τους. Για τον κάθε ένα από εμάς και για όλους μαζί, έστω ασύγχρονα. 

Γιατί τώρα; γιατί αυτές τις μέρες, θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Γιατί τώρα περισσότερο από ποτέ τίθενται ζητήματα ζωής και απειλής αυτής, δικαιωμάτων, ελευθεριών και περιορισμών, της βίας, αποκαλύψεων πληγών και κυρίως η αναμέτρηση με τον εαυτό μας σε πρωτόγνωρα αδιέξοδα. Γιατί τώρα μας περιβάλλουν απροσδόκητα και μάλλον αναγκαία συμβάντα που χρειάζεται να "ανοίξουμε" για να τα δούμε καθαρά και με τόλμη, ως μια άλλη άνοιξη που θα την καλωσορίσουμε. Εμείς ως σύγχρονοι της εποχής μας μπολιάζομαστε μέσα σε αυτά κι ελπίζω (άρα έχω κι έναν φόβο μη εκπλήρωσης) να βγούμε πιο ώριμοι και συνδεδεμένοι.

Στην ψυχοθεραπεία δεν ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, συνθέτεις κομμάτια του εαυτού σου και φωτίζεις τα καλά κρυμμένα.  Ετσι και η ανθετικότητα αφορά το σύνολο των δυνατοτήτων, πιθανοτήτων και νεωτερισμών του εαυτού μας. Ανθεκτικότητα είναι να μπορώ να ζώ χωρίς να περιορίζομαι αλλά να προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. Και όχι σε μια προσαρμογή αέναη αλλά σ' έναν συνδυασμό προσωπικής αφήσηγης και συλλογικών μετακίνησεων και αλλαγών. Όπως, τα φύλλα που πέφτουν το φθινόπωρο για να δώσουν την θέση τους σε νέα άνθη. 

Ανθεκτικότητα δεν σημαίνει ανεκτικότητα και στέρηση της προσωπικής έφκρασης. Ανθεκτικότητα σημαίνει συμπερίληψη των δυσκολιών και των τραυματικών γεγονότων-ατομικών και συλλογικών- στο παρόν μας. 

Ανθεκτικότητα είναι να αποδίδω ένα νόημα με ένα παρελθόν που δεν αλλάζει κι ένα μέλλον που δεν το γνωρίζω. Αλλά ένα παρόν που (ορί)ζω. Ανθίζω μέσα σε αυτό το παρόν και καρποφορώ για τους επόμενους κι έτσι μένω συνδεδεμένος.

Ανθεκτικότητα σημαίνει επαφή με ανθρώπους που παραμένουν διαφανείς, έμπιστοί και σκεπόμενοι στις πιο μεγάλες ή μικρές αναταραχές. Σε αλλαγές που επιλέγεις ή σε επιλέγουν. Η ανθεκτικότητα δεν είναι μια μόνιμη αναζήτηση χαράς αλλά μια στάση ζωής που απαιτεί αναδίπλωση χωρίς αγωνία και φτιαχτούς λαβύρινθους από ειδικούς και μη ειδικούς.

Πιστεύω και νιώθω ότι δυο φορές γεννιόμαστε, όταν ερχόμαστε στην ζωή παίρνοντας ανάσα και όταν επιλέγουμε τον προσανατολισμό μας. Στην δεύτερη συνθήκη είμαστε συνυπεύθυνοι. 


Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2021

Όσο υπάρχει ο ήλιος

 Όσο υπάρχει ήλιος δεν φοβάμαι τίποτα

όσο υπάρχει ήλιος και τα μάτια μου τρεμοπαίζουν μέσα σε αυτόν, υπάρχει χαρά

όσο υπάρχει ήλιος και ξημερώνει μπορώ να ονειρεύομαι και να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια.


-Δεν θέλω τίποτα άλλο, μόνο ήλιο

κι ας γεμίζει η καρδιά μου με πόνο

κι ας γεμίζουν τα μάτια μου με δάκρυα

κι ας τρέμω τις απώλειες

κι ας τρέμω το αύριο. ΄Οσο το αύριο έχει έναν ήλιο δεν φοβάμαι τίποτα ή μάλλον παίρνω δύναμη!


-Όσο υπάρχει ήλιος υπάρχει ελπίδα

ψήλα στον ουρανό και σιμά στις ψυχές και στα πόδια των ανθρώπων.


-Όσο τα παιδιά ζωγραφίζουν κι ονειρεύονται τους ήλιους, τόσο αυτοί θα ανατέλλουν.

-Αρνούμαι να τραβήξω τις κουρτίνες, πρέπει να τον δω! Γιατί με ζεσταίνει από μέσα προς τα έξω κι από έξω προς τα μέσα. Κάνει τα μαγικά του!

Και μόνο όταν συνομιλώ με τον ήλιο βρίσκω φωτεινές απαντήσεις, άραγε γίνομαι ο ήλιος;

Να είμαστε οι ήλιοι για τους άλλους, να τους ζεσταίνουμε κι όχι να τους καίμε!


-Ξέρεις; ο ήλιος υπάρχει μέσα στην βροχή, απλά έχει μεταμορφωθεί σε ουράνιο τόξο. πήρε όλα τα χρώματα γιατί μόνο έτσι ταιριάζει στην ανθρωπότητα.


- Και στην ανατολή και στην δύση του αγκαλιάζει τις φωνές μας. Τις παίρνει και τις αφήνει για την επόμενη μέρα που θα έρθει. Παίρνει και τα μυστικά μας, αυτά που μοιραζόμαστε κι αυτά που τα κρατάμε και τα αφιερώνουμε σε αυτόν. 




Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2021

Ο άνθρωπος που φούσκωνε μπαλόνια

Ήταν μια φορά ένας άνθρωπος που φούσκωνε & ξεφούσκωνε. Η ανάσα του βαριά, έβγαινε σαν απόσταγμα από την ημέρα του. 
Σκεφτόταν ότι είχε λόγους να είναι στενοχώρημένος και άλυτες καταστάσεις, Ένιωθε ότι ήταν στο χείλος του γκρεμού.

Έτρωγε και φούσκωνε, έπινε νερό και ξεφούσκωνε.
Τόσο πολύ που το δωμάτιο γέμιζε με την ανάσα του και τον περικύκλωνε. Γινόταν στενό και αδηφάγο.

Δεν ήξερε από που ερχόταν αυτό το φούσκωμα κι όταν έψαχνε να βρει τους λόγους φούσκωνε κι άλλο!. Οι σκέψεις του έτρεχαν σαν άλογα  ιπποδρομίου που αγωνίζονται για το έπαθλο. Τα σενάρια; τα χειρότερα. Η βοήθεια για το στοίχημα μηδαμινή. 

Οι εκκρεμότητες -έλεγε- τον έπνιγαν. Και φούσκωνε και ξεφούσκωνε για να αναπνεύσει, έβγαινε στο μπαλκόνι να πάρει καθαρό αέρα & αισθανόταν για λίγο καλύτερα. Μέχρι που κι ο αέρας αυτός του έμοιαζε λίγος.
Πολλά, πολλαπλάσια.... του φαίνονταν τα προβλήματα του. Έψαχνε να πιαστεί από την άκρη ενός νήματος αλλά βραχυκύκλωνε. Και φούσκωνε και ξεφούσκωνε. 

Είχε πόνους, στο κεφάλι, στο στομάχι, στην καρδιά. Στα ζωτικά όργανα της αγάπης, της αφοσίωσης, του θυμού, της λύπης.  Οργανα που μας συνδέουν με τους Άλλους, στην σκέψη, στην τροφή, στην ενέργεια. 
Φούσκωνε και ξεφούσκωνε και πονούσε. 

Τον ευχαριστούσαν πλέον λίγα πράγματα. Ένιωθε κλεισμένος και κλειστός. Ακόμα κι αν ήταν με άλλους τριγύρω του φούσκωνε και ξεφούσκωνε. Άλλες μέρες οι άλλοι τον καταλάβαιναν κι άλλες όχι.
Και προσπαθούσαν πολύ να τον βοηθήσουν αλλά δεν έμοιαζε να θέλει. Ήθελε όμως! Αλλά ήταν περισσότερο εξοικειωμένος με τον φόβο και το φούσκωμα παρά με την ανακούφιση που του χάριζαν οι άλλοι.

Κουρασμένος σωματικά και ψυχικά πολλές φορές κοιμόταν και αυτό του χάριζε στιγμές γαλήνης και παράδοσης σε καμία ανάγκη λύσης. Δεν χρειαζόταν να μάθει ή να κάνει κάτι. Δεν υπήρχε η απαίτηση.  
Μα και στα όνειρα φούσκωνε και ξεφούσκωνε και τότε ξυπνούσε ελπίζοντας ότι αυτή η μέρα θα ήταν διαφορετική.

Μια μέρα, περνούσε έξω από ένα μαγαζί γεμάτο πολύχρωμα μπαλόνια. Και φούσκωσε και ξεφούσκωσε γιατί σκέφτηκε ότι έτσι θα έπρεπε να ήταν η ζωή του! Γεμάτη και πολύχρωμη. Και φούσκωσε και ξεφούσκωσε από την στενοχώρια του.

Όμως, του ήρθε μια ιδέα!
Αγόρασε μπαλόνια, μεγάλα και μικρά, μονόρωμα, δίχρωμα και όλων των ειδών.  Και όλη την ημέρα φούσκωνε και φούσκωνε και φούσκωνε μπαλόνια! Μόνο φούσκωνε, δεν ξεφούσκωνε. Είχε βρεί έναν σκοπό που τον έκανε χαρούμενο μα και τόσο κουρασμένο που κοιμόταν  και ονειρευόταν κι άλλα μπαλόνια! 
Και είδε σε ένα όνειρο τον εαυτό του παιδί να πετάει πάνω σε μπαλόνια! Να φουσκώνει και να πετάει! Να γελάει και ξυπνούσε γελώντας.

Μπορούσε πλέον να αναπνέι και να χαρίζει μπαλόνια στους άλλους. 
Και το φούσκωμα του είχε γίνει τώρα μέσο για να φουσκώνει τα αγαπημένα του μπαλόνια,  μοιραζόταν την χαρά και την λύπη του. Μιλούσε στους άλλους για τις γαλήνιες και τις δύσκολες μέρες του.
Και έτσι γέμισαν τα σπίτια, οι πόλεις κι ο κόσμος ολάκερος μπαλόνια! Από έναν άνθρωπο που φούσκωνε από αγάπη και υπομονή.

*Αυτήν την ιστορία την εμπνεύστηκα από τις συνθήκες που βιώνουμε και την δύναμη που κρύβει ο καθένας μέσα μας.






Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2021

Όλα για ένα ποδήλατο

Όλα για ένα ποδήλατο!Τέλος! 
Και η αρχή του μαζί. Αυτή ήταν μόνο η αρχή.


Πάνω στον ποδήλατο ο αέρας σε χαιδεύει.
αφουγκράζεσαι, μυρίζεις. Νιώθεις. 
ο ήλιος είναι μπροστά σου και σε φωτίζει, σε καίει. Ζεσταίνει όλο το σώμα και την ψυχή σου. 
Οι άλλοι μοιάζουν περαστικοί, γρήγοροι διαβάτες. Εσύ ορίζεις το σώμα σου.

Πάνω σε ένα ποδήλατο έχεις την ελευθερία
η ελευθερία έχει εσένα, χωρίς καμία αμφιβολία.

Θα τα έδινα όλα για ένα ποδήλατο
θα τα έδινα όλα για τις ρόδες που γυρίζουν. Ρόδα είναι και γυρίζει. 

Τα δίνω όλα για ένα ποδήλατο, για τα πόδια μου που γερά βαστούν. Για τα χέρια -που δυνατά πια- μπορούν να γράψουν τις αλήθειες μου.
για τα όνειρα που μου μιλούν μέσα στην καρδιά.
για τα βήματα αυτά που έγιναν και εκείνα που θα γίνουν.
Τα πιο μεγάλα, τα πιο σίγουρα, τα ώριμα.

Όλα για ένα ποδήλατο, για τις αγάπες. Αυτές που αντέχουν και τους χειμώνες.
Αυτές που αγκαλιάζουν και τολμούν. Αυτές που μεταμορφώνουν.

Για το ποδήλατο τα δίνω όλα, για αυτά που μπορώ πλέον να ορίσω και να ονειρευτώ.
Να κρατήσω αποστάσεις ασφαλείας, όχι για να μην πέσω. Αλλά γιατί έτσι μαθαίνω εγώ από τους άλλους και οι άλλοι από εμένα. 
Θέλει η ζωή τον τροχό της.
Θέλει η ζωή την γύρα της
Θέλει η ζωή την τόλμη της. 

Να λοιπόν γιατί λέω: όλα για ένα ποδήλατο