Χωρίς παρενθέσεις

Σχεδόν πάντα οι παρενθέσεις έχουν έναν αμήχανο και συμπληρωματικό ρόλο. Δεν μπορούν να σταθούν από μόνες τους, κρατιούνται από δεξιά και αριστερά. Εξαρτώμενες για να αναλύσουν ή να επεξηγήσουν. Να νοηματοδοτήσουν την προηγούμενη φράση ή πρόταση. Ακόμα -ακόμα και μια λέξη. 

Είναι μεν καμπυλωτές και γλυκές, θαρρείς πως χωράνε μέσα τους μια ολόκληρη ζωή, να λες και να λες....Αλλά δεν είναι αρκετές, έχουν ένα έλειμμα. Και κάποτε πρέπει να κλείνουν γιατί από το άνοιγμα τους ξέρεις ότι πρέπει να έχουν ένα τέλος. Δεν μπορείς να το τραβήξεις πολύ. Γιατί τότε θα είναι λάθος η σύνταξη, θα απαιτείται ανασύνταξη. Είναι χρήσιμη στην ζωή μας και η ανασύνταξη αλλά σε κομβικές στιγμές, εκείνες που τις νιώθεις από την κορυφή ως τα πέλματα.

Οι παρενθέσεις δεν μπορούν να βρίσκονται στην αρχή, αυτή είναι μια κοσμική αρχή. Γιατί καμιά ζωή ή ιστορία δεν ξεκινά με παρενθέσεις. Σε κανέναν δεν αρμόζει. 

Δεν γεννηθήκαμε μέσα σε παρενθέσεις, αλλά μέσα σε αγάπη και φως. Δεν γεννηθήκαμε ανάμεσα. Η ζωή είναι μέσα μας.

Δεν μπορούμε να είμαστε οι παρενθέσεις των άλλων, οι παρενθέσεις δεν γνωρίζουν το ολόκληρο γιατί κρατάνε μόνο ένα κομμάτι από τον λόγο. Κάθονται αναπαυτικά στα συμφραζόμενα ή σε αυτά που δεν θα ειπωθούν ποτέ. 

Δεν χρειάζεσαι παρενθέσεις αλλά θάρρος, τόλμη, υπέρβαση ανασφαλειών και φόβων. Και να αποτύχεις πάλι μη βάλεις παρενθέσεις. Βάλε τελεία, θαυμαστικό, ανω κάτω τελεία, ερωτηματικό!

Μίλα με τα μάτια και την ψυχή, με την καρδιά. 

Να ξέρεις, ούτε τα φιλιά κι οι αγκαλιές χωράνε σε παρενθέσεις. Μοιάζουν να χωράνε αλλά μην ξεγελιέσαι! 

Χωρίς παρενθέσεις στην αγάπη

Χωρίς παρενθέσεις στον έρωτα

Χωρίς παρενθέσεις η ζωή

Οι φάροι (μας)

Οι φάροι φωτίζουν, ανοίγουν δρόμους, ανακατευθύνουν. Οι φάροι μοιάζουν αγέρωχοι, εκλεπτυσμένοι και αθάνατοι μέσα στην νύχτα.  Οι φάροι υπήρχαν πριν από εμάς και θα στέκονται σε μια αιώνια τροχιά. Φώτισαν πολλούς αλλά τον καθένα μας ξεχωριστά. Υψώνονται σαν δίκαιοι και καλοί βασιλιάδες. Οι φάροι είναι τα φεγγάρια της θάλασσας, την κάνουν χρυσή. 

Πόσοι όμορφοι είναι οι φάροι! Και πόσο όμορφοι οι άνθρωποι που στέκονται σαν φάροι στην ζωή (μας). Μπορεί να είναι μια τυχαία συνάντηση, να ήταν ένα πέρασμα για εμάς ή να μας φωτίζουν για το υπόλοιπο της ζωής μας. Είναι και κάποιοι που μας φωτίζουν από την μήτρα της μάνας μας. Και άλλοι, που ξαποστάσαμε για λίγο από την ταχύτητα αυτού του κόσμου και μετά βάλαμε πλώρη για άλλο φάρο. Σκέψου διπλά όμως, ότι δεν βρίσκεις κάθε τόσο έναν φάρο...

Οι άνθρωποι-φάροι πιστεύουν στην δύναμη μας και μας δίνουν δύναμη.

Μας βγάζουν από τα σκοτάδια μας, με τρυφερότητα και κατανόηση. Όχι απότομα ή επικτριτικά αλλά επιδέξια.

Μας δίνουν ελπίδα, όχι σαν φερέφωνα κάποιων άλλων εποχών. Αλλά ελπίδα χειροπιαστή, υποκινούμενη από την δική μας βούληση.

Οι άνθρωποι φάροι διαβάζουν τις ενδόμυχες σκέψεις μας και διαισθάνονται τους φόβους μας. Με τα μάτια μιλάμε, για τον πόνο. Κι αυτός ο πόνος μας φέρνει πιο κοντά στην γνώση. 

Μας αγκαλιάζουν και μας αφήνουν να προχωρήσουμε με τον δικό μας βηματισμό. 

Μας δίνουν την δυνατότητα να δούμε δυνατότητες. Χωρίς ωστόσο με ψεύτικες αοριστίες ή αλγεινές εντυπώσεις αλλά με σταθερές που γύρω από αυτές στρεφόμαστε και γειωνόμαστε. 

Ακόμα κι αν δεν υπάρχουν πια, εύκολα τους φέρνουμε στο μυαλό μας μέσα από νοερές αναπαραστάσεις. Διδάσκουμε ο ένας τον άλλον, αμφίδρομα συντονιζόμαστε.

Μας μεταμορφώνουν, διανύουμε νέα μονοπάτια μαζί τους, ακόμα κι αν τρέμουμε το σκοτάδι. 

Ας στραφούμε σε ανθρώπους φάρους. Ας επιτρέψουμε τους εαυτούς μας να γίνουμε φάροι για τους γύρω μας. Ας συνδεθούμε περισσότερο από ποτέ. Δεν είναι μόνο ανάγκη, είναι ζωή.

Τα σχέδια στο (από) χαρτί. Αποχαιρετισμός

Σχέδια από χαρτί.

Επέλεξες να μην επιλέξεις αυτόν τον κοινό δρόμο.

Σχεδίασα, σχεδίασες δεν αφέθηκες. Φοβήθηκες; 

Μου πρόσφερες πόνο, δάκρυα (που στέγνωσαν πια) και κάθαρση. Αφού πένθησα την σχέση που προσδοκούσα. 

Μου προσέφερες ζωή. Μου προσέφερες αθανασία και τα κλειδιά.

Φοβάμαι για το μετά, αν σε ξεχάσω, αν με ξεχάσεις και τι θα γινόταν αν...

Φοβάμαι αν θα συγκρίνω τον άνθρωπο που θα έχω δίπλα μου. Ποιος θα είναι; Πως θα είναι; Θα είναι ο Άνθρωπος μου;

Σχέδια στο χαρτί

Ονειρεύτηκα μια αγκαλιά. Δεν ήσουν εσύ. Ευτυχώς, γιατί αυτό σημαίνει ότι προχωράω.

Αν από τα όνειρα ξεκινάει η λήθη, τότε είμαι καλά. Δεν θα ξεχάσω τα όνειρα που έκανα για εμάς ή με εμάς. Με στοίχειωσαν.

Χορέψαμε αλλά τα βήματα δεν βγήκαν. Δεν συγχρονιστήκαμε.

Ξέρεις δεν αντέχω τα μισά, θέλω τα ολόκληρα! Γράμματα, λέξεις, στιγμές.

Αλλά πάντα θα σε θυμάμαι με σεβασμό γιατί μου χάρισες όλα αυτά. Μπορεί κι εσύ να εμπνεύστηκες αλλά επέλεξες να μην επιλέξεις. 

Στο οικοδόμημα αυτό δεν μπήκες γιατί μπορεί και να μην ήθελες συγκάτοικο. Στο τώρα.

Οφειλές στον εαυτό

 Πρέπει να προχωρήσω. Σε τίμησα, μας τίμησα. Τίμησα τις στιγμές και τα σχέδια στο χαρτί. 

Δεν θέλω να είμαι μια γυναίκα σε αναμονή. Έχω δικαίωμα να ζήσω, να αγαπήσω ολοκληρωτικά και να αγαπηθώ. Εσύ δεν έχεις χώρο και χρόνο για μια αγκαλιά. Θέλω να με θέλουν.

Η ώρα άλλαξε. Ο Οκτώβριος φεύγει όπου να ναι. Η νύχτα πέρασε και μια νέα μέρα ξεκινάει.

Πρέπει να φύγω. Δεν χρειάζομαι την άδεια σου, την παίρνω από μόνη μου.

Θέλω να χορέψω! Και τα βήματα πρέπει να είναι ξεκάθαρα όχι μισά, ρευστά και θολά. 

Και να ακούω την ίδια μουσική με τον Άλλον ή απλά να συμφωνήσουμε ότι προσπαθούμε.

Αισθήσεις & Ψευδαισθήσεις

Οι ψευδαισθήσεις συντροφεύουν.

Οι ψευδαισθήσεις κωφεύουν απέναντι σε κάθετί λογικό.

Οι ψευδαισθήσεις ζαλίζουν και παρασέρνουν, χωρίς να προνοούν.

Οι ψευδαισθήσεις συντηρούν. Σχήματα, αγωνίες και φόβους

Οι ψευδαισθήσεις υπενθυμίζουν. Το παρελθόν και τα τραύματα μέσα σε αυτό.

Οι ψευδαισθήσεις είναι της υπομονής. Επιμένουν.

Οι ψευδαισθήσεις πλανεύουν και σε προσπερνούν.

Οι ψευδαισθήσεις είναι σαν την ομίχλη-δεν μπορείς να δεις καθαρά, ούτε τους άλλους, ούτε τον εαυτό σου.

Οι ψευδαισθήσεις είναι σαν τα αγριόχορτα. Μπορεί να φυτρώνουν δίπλα σε ανθισμένα λουλούδια.

Οι ψευδαισθήσεις είναι σαν τις σειρήνες της Οδύσσειας. Σε προσκαλούν, αλλά με δικούς τους κανόνες.

Ας είμαστε σε επαφή με τις αισθήσεις μας, με την αγάπη, τον πόνο, τον έρωτα, την απογοήτευση, την χαρά και την λύπη.

Ας είμαστε σε επαφή με τους φόβους μας, να τους κατανοήσουμε, αποδομήσουμε και να σταματήσουμε να τους τρέφουμε. Όσο μας επιτρέπουν, ο εαυτός μας και οι άλλοι.

Ας εμπιστευτούμε τις αισθήσεις μας. Οι ψευδαισθήσεις δεν ζητάνε εμπιστοσύνη αλλά παραδοξότητα.

Μόνο μέσα από τις αισθήσεις μας θα είμαστε σε επαφή με τους άλλους και θα παραμείνουμε συνδεδεμένοι. Θα γίνουν οι απαραίτητες ζυμώσεις και θα γνωριστούμε μεταξύ μας. Με τις ψευδαισθήσεις αποζητάς αναγνώριση, με τις αισθήσεις επιθυμείς να γνωρίσεις πραγματικά τον άλλον, να σε δει και να μην αλληθωρίζει.

Ήταν, είναι, θα είναι- Φθινοπωρινές Πράξεις

ΠΡΑΞΗ 1η

Το έζησες, το ζεις, θα ζήσεις!

Σε άφησε με σημάδια, ο εαυτός σου σε σπασμένα κομμάτια. Θα φροντίσεις τα σημάδια, θα κολλήσεις τα κομμάτια- μια νέα γυναίκα γεννιέται. Θα ζήσεις.

ΠΡΑΞΗ 2η

Ανέβηκες-εξ ουρανού σε ανέβασε! Ένιωσες, γέλασες, άφησες σώμα και ψυχή. Όνειρο μέσα στο όνειρο.

Θα έχεις να θυμάσαι να διηγείσαι, σαν τις εφηβικές σου τρέλες! 

Το άγγιγμα σου ήταν ανακουφιστικό, πρωτόγνωρο, απελευθρωτικό. Επαναστατικό

Έπεσες και πονάς-ρίσκαρες μα δεν το σκεφτόσουν! Πόσο ενθουσιασμένη ήσουν, μεταμορφώθηκες στιγμιαία σε μιαγυναίκα με μαγικές δυνάμεις!

ΠΡΑΞΗ 3η

Εμείς οι άνθρωποι ζούμε το παρόν-το ζούμε;

Με γοήτευσες και με απο-γοήτευσες. Πολύ άδοξα, ανεξήγητα.  Βιάστηκες να ανοίξεις κι έφυγες τρέχοντας. Αμήχανα, χωρίς κουβέντα. Δεν έκατσες γιατί δεν ένιωσες άνετα, φοβήθηκες. Δείλιασες-δεν ήθελες ενθουσιαμό και ρίσκα. Επέτρεψες μόνο τα γνωστά στον εαυτό σου. 

ΠΡΑΞΗ 4η

Πρέπει να φύγεις τώρα. Δεν με διεκδίκησες.

Καμιά φορά πρέπει να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε.

ΠΡΑΞΗ 5η

Καμιά φορά η ζωή μας κάνει πρόβες-για άλλα πράγματα που θα έρθουν. Για στιγμές ευδαιμονίας, απώλειας και φόβου.

Πρέπει να φύγω κι εγώ. Δεν θα σε ψάξω άλλο. Με περιμένει μια άλλη αγκαλιά, κάπου μέσα στο πλήθος. Θα την εμπιστευτώ, γιατί αυτή ανοίγει διάπλατα. Κάνει χώρο για μένα και ζεσταίνει την καρδιά μου. Και την δική του.

Τα δάκρυα μου θα στεγνώσουν. Μεταξύ γέλιου, σιωπηλού πόνου και αγωνίας, αγάπης -θα με βρω εκεί ανάμεσα. Είμαι σίγουρη. Κι εσύ δεν θα είσαι κοντά μου γιατί θα με έχεις χάσει. 

Εσύ, δεν μπόρεσες να το αντέξεις, φάνηκες λίγος για τις περιστάσεις. 

Εγώ, όμως, θα ζήσω! Με εξηγήσεις, συναισθήματα, αλήθειες και λόγια. Τα φαντάσματα πάντα με τρόμαζαν! Δεν θα κρυφτώ πίσω από θυμό και λέξεις. 

Ο καθένας το μονοπάτι του, αυτό που διαλέγει. Σεβαστό. 

Να στρέφεσαι

Να στρέφεσαι, να μην αποστρέφεσαι!

Να στρέφεσαι εκεί που είναι φωτεινά
εκεί που σε περιμένει μια αγκαλιά
γεμάτη ευγνωμοσύνη & κατανόηση.
Ή αλλιώς μια μεγάλη αγκαλιά.

Να στρέφεσαι στον καλό λόγο
και στην δύναμη του άλλου,
σε αυτήν που προσφέρει απλόχερα χωρίς ανταλλάγματα.

Να στρέφεσαι στην ουσία, όχι στην εξουσία.
να μιλάς και να στέκεσαι όρθιος, εκεί όπου όλα μοιάζουν αδιανόητα.
Να ακούς αυτόν που σου μιλάει με αλήθεια και αξιοπρέπεια. Να εισακούεσαι.

Να στρέφεσαι στην ανάγκη του άλλου, ακόμα κι όταν δεν σε έχει ανάγκη. Ακόμα κι αν η ανάγκη σου μοιάζει μεγαλύτερη.
Να στρέφεσαι στην αγάπη και όχι στον σκοταδισμό που πνίγει την αλήθεια.
Στο μοίρασμα και στο νοιάξιμο.

Να στρέφεσαι σε αυτούς που σε προσκαλούν και σε μυρίζονται στην χαρά και στον πόνο σου.
Να τρομάζεις με αυτούς που αποκτούν δύναμη και ύπαρξη μέσα από τις δικές σου αγωνίες.

Να στρέφεσαι και να τρέφεσαι με το βλέμμα εκείνο το καθαρό! Του ουρανού.
Να στρέφεσαι στο καλό που νιώθεις! Από τα σπλάχνα σου αναδυόμενο.
Να μην στρέφεσαι στο κακό που σκέφτεσαι.

Να στρέφεσαι, να μην αποκτηνώνεσαι.

Οι εποχές χρειάζονται Ανθρώπους.
Χρειάζονται χέρια και δεσμούς, όχι γυρισμένες πλάτες.
Χρειάζονται σώμα και πνεύμα.

Χρειαζόμαστε την παρουσία και την συν παρουσία.
Χρειαζόμαστε το Εμείς.

Να στρέφεσαι στο Εμείς.
 

Μια νέα (ώριμη;) εποχή

Καλώς σας βρήκα. Είχα καιρό να γράψω. Πολύ καιρό, πέρασαν σχεδόν πέντε χρόνια! Σαν να αφήνεις ένα βιβλίο στην μέση, το στοιβάζεις κάπου τυχαία σε ένα ράφι και το βρίσκεις σε μια μετακόμιση ή σε ένα ξεσκαρτάρισμα. Και θέλεις με μια δίψα να το διαβάσεις από την αρχή. Η ταχύτητα της καθημερινότητας μας βάζει σε έναν άλλον κύκλο ζωής όπου γράφουμε και καταγράφουμε νοητά μέσα σε έναν διαρκή εσωτερικό διάλογο. Κάπου κάπου τον εγκαταλείπουμε και αυτόν!
Τώρα θέλω να γράψω. Πιο ώριμα, ήρεμα και καλοδεχούμενα. Και ταυτόχρονα λέω στον εαυτό μου ότι το γράψιμο χωρίς το βίωμα είναι στεγνό, μια ανακύκλωση ιδεών που τις φτιάχνεις, τις επιβεβαιώνεις και κομπάζεις ότι έχεις δίκιο. Μέσα από το δίκιο δεν μετακινείσαι. Θέλει να μάθεις, να δοκιμάσεις και να αποδοκιμάσεις, να απογοητευτείς και να συγκινηθείς για να "ψηλώσεις". Και μετά να το μοιραστείς.
Δεν είναι τυχαίο που αυτή η ανάγκη με βρίσκει εν μέσω μιας παγόσμιας κρίσης, μιας πανδημίας. Τώρα, περισσότερο από ποτέ εκεί που κρίνονται πολιτικές και ιδεώδη, αποφάσεις και μέτρα εκεί που οι άνθρωποι ζούμε σε μια αβεβαιότητα, υπάρχει πρόσφορο έδαφος για αναστοχασμό.  Αν θέλουμε, αν αισθανόμαστε έτοιμοι και ώριμοι. Τώρα πια ο καθένας αναμετριέται με τον εαυτό του, τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του, χωρίς να γνωρίζει το μέλλον και χωρίς να το περίμενε από το παρελθόν. Τι ανάγκες και τι προτεραιότητες είχαμε; Άραγε "ψηλώνουμε" ατομικά και συλλογικά; Θα το συντηρήσουμε αυτό ή θα το ξεχάσουμε μετά και θα βυθιστούμε πάλι στην ταχύτητα.
Σίγουρα πάντως οι μνήμες θα παγώνουν πάντα σε αυτό το σημείο του χρόνου και θα διηγούμαστε σε μικρούς και μεγάλους τα γεγονότα και τα συναισθήματα. Με ή χωρίς την ουσία τους.
Μια αναμέτρηση είναι και αυτό.
Η ωριμότητα συνδέεται με την ανάληψη ατομικής και συλλογικής ευθύνης, όταν η ελευθερία μας δοκιμάζεται. Αν πράγματι είναι μια νέα ώριμη εποχή, ας την υποδεχτούμε και να μην την στερήσουμε από τους εαυτούς μας και τους επόμενους. Ο πόνος, η απώλεια και το χάος θα μας στοιχίσουν. Θα στοιχίσουν ζωές, σχέσεις, δεδομένα, λόγια και πράξεις. Παράλληλα, θα νιώσουμε τώρα περισσότερο από ποτέ ότι μπαίνουμε σε μια νέα εποχή. Και για τον καθένα μας θα είναι το ερώτημα προσωπικό: εσύ πως θέλεις να ζήσεις μέσα σε αυτήν; Πως στέκεσαι ως άνθρωπος;