Όταν ήμουν μικρό παιδί με τρόμαζαν οι ιστορίες με κακούς και μπαμπούλες. Τώρα πια δεν με ενοχλούν διόλου αυτές οι τρομακτικές αφηγήσεις αλλά με θορυβούν τα μικρά και μεγάλα κακά που κάνουν οι άνθρωποι εναντίον του εαυτού τους, των άλλων και του περιβάλλοντος -φυσικό και κοινωνικό. Τι μπορούμε, όμως, να ορίσουμε ως κακό; Ως κακό-και χρησιμοποιώ συμβολικά τη συγκεκριμένη λέξη- ορίζω "μια σκέψη, δράση ή συναίσθημα που μπλοκάρει την πλήρη λειτουργία του ανθρώπου και παρεμποδίζει την ολιστική του ανάπτυξη (σωματική, ψυχική, πνευματική, κοινωνική). Με άλλα λόγια, κάθε μορφή κακού-όπως η ζήλια, ο θυμός, το μίσος και η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, η κοροϊδία, το ξύλο, ο φόνος- αναφέρεται στην ύστερη προσπαθεια του ατόμου να προσαρμοστεί σε αυτά που συμβαίνουν γύρω του αλλά με έναν τρόπο περισσότερο καθηλωτικό και σίγουρα τραυματικό. Ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων γίνεται φορέας όλων αυτών που εμείς εξοστρακίζουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας, δηλαδή των κακών, χωρίς βέβαια να αναγνωρίζουμε και τη δική μας συμβολή. Ως αποτέλεσμα της συμβίωσης και της αλληλεπιδρασης. Τα πράγματα επομένως δεν μπορεί να είναι μονόδρομα, εξίσου και η φύση του κακού.
Δεν μιλώ, φυσικά, για την αέναη μάχη του καλού ή του κακού,