Tα δύο Κ

Αρχίζουν και τα δυο από το ίδιο γράμμα της αλφαβήτου αλλά  είναι διαφορετικού γένους και δεν κάνουν εξαιρέσεις. Ο καρκίνος και η κατάθλιψη είναι τα τα δυο Κ της σύγχρονης ζωής, δυο καταστάσεις με διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης και ίασης, ωστόσο που τα αίτια τους βρίσκουν κοινούς τόπους αναφοράς, ως αποτέλεσμα του δυσλειτουργικού και αναυθεντικού υπάρχειν.
Η κατάθλιψη είναι η αδυναμία εστίασης στον εαυτό και λειτουργεί συσσωρευτικά μέχρι να φτάσει σε ένα συνειδητό επίπεδo, όπου και τότε εκδηλώνεται. Το άτομο φαίνεται να απασχολείται με περιφερειακά θέματα, δηλαδή με αυτά που δεν του δίνουν μια προσωπική ώθηση και ενίσχυση αλλά μάλλον αποπροσανατολίζουν την ύπαρξη του. Με άλλα λόγια,  ο πάσχων τείνει να ερμηνεύει και να μεταφράζει τους άλλους και ό,τι συμβαίνει γύρω του με ένα μονότονο τρόπο μέσα στον οποίο βρίσκεται πάντα ο  ίδιος ένοχος και υπόλογος. Ο φαύλος αυτός κύκλος δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα, τα οποία μεγαλώνουν και τον εγκλωβίζουν σε μια ατέρμονη ψυχική διάλυση, με κάποιες στιγμές χαράς. Και αυτές είναι παροδικές.

Σε αυτήν την φορτική κατάσταση, συμβάλλει και η ζωή μέσα σε κανονιστικά πλαίσια για το "τι πρέπει να γίνει, τι θα πουν οι άλλοι, έτσι λειτουργούν τα πράγματα" τα οποία οδηγούν προφανώς το άτομο σε ψυχικό και πνευματικό αδιέξοδο που δεν γνωρίζει πως να διαχειριστεί αποτελεσματικά. Το άτομο αντιμετωπίζει την ζωή του σαν ένα παιχνίδι με αυστηρούς ηθικούς κανόνες στους οποίους πρέπει να προσαρμόστεί και να απορρίψει την αυτόνομη ύπαρξη του.
Μέσα σε όλα αυτά, ο άνθρωπος χάνει τον εαυτό του και το νόημα της ύπαρξης του, που μέχρι τότε μπορεί να καλυπτόταν από τα υλικά αγαθά, τις άστοχες παρέες και την "υποβασταζόμενη διασκέδαση".
Η μνήμη του παραληρεί, οι ευτυχισμένες στιγμές θάβονται και οι αρνητικές σκέψεις και αξιολογήσεις είναι η μονή πηγή ζωής του ατόμου. Οι συγκρίσεις προς τα κάτω είναι αναπόφευκτες και επιβεβαιώνουν σχεδόν πάντα την δυστυχία που βιώνει το άτομο.  Το κενό μεταξύ της αυθεντικής ύπαρξης και της αναζήτησης του πραγματικού εαυτού σε λάθος πράγματα προκαλούν συναισθήματα ανηδονίας, ενοχής, αυτοτιμωρίας, τα οποία χρειάζεται να τα επεξεργαστεί το άτομο για να απελευθερωθεί. Καθόλου εύκολο, μα εφικτό.
Ο καρκίνος αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της άψογης συνεργασίας και επικοινωνίας μεταξύ του σώματος και της ψυχής. Η μεταξύ τους επίδραση είναι μοιραία για αυτό και όταν η σκέψη και το συναίσθημα είναι τοξικά τότε, προσβάλλεται και το σώμα.
Η τοξικότητα αναφέρεται σε έντονες  και δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις που δεν απελευθερώθηκαν ποτέ ή καταπιέστηκαν και εγκλωβίστηκαν στο σώμα, πολλαπλασιάστηκαν και τελικά το μόλυναν. Και ο καρκίνος, όπως η κατάθλιψη,  έχει συσσωρευτική δράση, γεννιέται και αναπτύσσεται μέσα σε ένα ανασταλτικό -για την ανθρώπινη ανάπτυξη και αυθεντική ύπαρξη- περιβάλλον (οικογενειακό, επαγγεματικό, κοινωνικό) και όταν το άτομο κουραστεί, τότε και το σώμα παραδίνεται. Είναι το αποτέλεσμα του ψυχικού κενού που βρίσκει αδιέξοδο στο σώμα, σε διαφορετικά όργανα και σημεία.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε σε θέση να ελέγχουμε πάντα το περιβάλλον, τη διατροφή, τις ορμόνες ή τα κληρονομικά μας γονίδια αλλά μπορούμε να έχουμε την κυριότητα της ύπαρξης μας. Μιας ύπαρξης που έχει απαλλαχθεί από οποιονδήποτε εξωτερικό κριτή και έχει βρει το προσωπικό της νόημα.
Ο άνθρωπος δεν γεννιέται αδύναμος, μα όσο αδυνατεί να υποστηρίξει την ύπαρξη του, τόσο οι ασθένειες και τα προβλήματα θα κυριεύουν αυτόν τον κόσμο.

Υ.Γ.
Σε όλα εκείνα τα άτομα που παλεύουν και πάλεψαν να ζήσουν αυθεντικά.
Στην μ.μ.