Τα σπίτια δεν φτιάχνονται από πέτρα,
Είναι χτισμένα από αφηγήσεις. Θεμέλια ιδεών.
Κατοικούμε, γινόμαστε περαστικοί ή αναρτούμε "ενοικιάζεται" και "πωλείται". Το τέλος και η αρχή μαζί σε αυτά τα ρήματα.
Κι έπειτα μυρίζει το σπίτι βερνίκι, το καινούργιο που θα παλιώσει σε άλλα χέρια.
Μετακομίσεις-μεταβιβάσεις-μετα νοήματα.
Επιδέχονται μικρές ανακαινίσεις από εμάς, συμβαδίζoντας με την επικαιρότητα μας.
Βάφονται από τα γέλια, τα κλάματα και τις αποφάσεις των ενοίκων τους.
Ακριβά ή φθηνά, επιπλωμένα ή στρωμένα με κορμιά και όνειρα.
Ανατιμήσεις στα σπίτια, έλειμμα στο νοιάξιμο. Λες και χάσαμε το μάθημα της οικιακής οικονομίας.
Τα σπίτια είναι καθαρά όταν οι ψυχές αγαπούν, όταν σμίγουν οι καρδιές.
Είναι μικροί παράδεισοι. Το καταφύγιο μας.
Τα σπίτια της ψυχής μας, εκεί που κοιμηθήκαμε, ονειρευτήκαμε και φύγαμε. Και στην συνέχεια, πιθανόν και στην φαντασία μας, ανοίξαμε την πόρτα τους με άλλον βηματισμό.
Πληγωθήκαμε, χάσαμε, κάποιον ή κάτι. Στην πόρτα τους σταθήκαμε, σε είσοδο ή έξοδο.
Σπίτι γίνεται ο καθένας μας σε αυτούς που δίνει..μια καρέκλα να καθίσει απλά να ξεκουραστεί κι αν επιθυμεί να ακουστεί. Προσφέρει ανεπιτήδευτα ένα νερό, να αγιάσει το στόμα του.
Ανοιχτά σπίτια, ευτυχισμένα σπίτια, μα πάνω από όλα ανθρώπινα.
