Powered By Blogger

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Μια νέα αρχή

Αμέτρητες ευχές, πολύχρωμες κάρτες, χαρούμενα πρόσωπα, καλοφτιαγμένα δώρα, μυρωδιές από κουλουράκια και στολίδια που φωτίζουν σπίτια και δρόμους. Μας φέρνουν πιο κοντά στον ερχομό των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.

Μια νέα αρχή, όπως ελπίζουμε και προσμένουμε. Μια ανασκόπηση των σκέψεων και των πράξεων μας όχι για να εξαγνιστούμε αλλά κάτι πολύ παραπάνω, να γίνουμε πιο ανθρώπινοι. Και όχι μόνο κατά τη διάρκεια των γιορτών που πλημμυριζόμαστε-μεθυσμένοι- από την ευφορία, αλλά κάθε μέρα και κάθε ώρα του χρόνου. Η αλληλεγγύη, η αγάπη, η συμπόνια και η ευγνωμοσύνη δεν είναι Χριστουγεννιάτικα δώρα. Αποτελούν την βάση της κάθε στιγμής της ζωής μας και της αρμονικής συνύπαρξης μας με τους άλλους. Η παρουσία τους μας πάει ένα βήμα πιο μπροστά και μας ολοκληρώνει.

Μια νέα αρχή για να αναλογιστούμε. Να ξεθάψουμε τα παραπτώματα και τα λάθη του χρόνου που πέρασε. Να τα καταγράψουμε ένα προς ένα και να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτά. Η μετάνοια είναι πολυτέλεια αλλά η διόρθωση των λαθών είναι σχεδόν επιτακτική. Να είστε σίγουροι ότι μέσα από την ανασκόπηση των λαθών θα αναδυθούν στοιχεία του εαυτού μας που μας φέρνουν λίγο πιο κοντά στην αληθινή και γνήσια πλευρά του εαυτού μας, την ανθρώπινη. Σαν τα λουλούδια που ανθίζουν ανάμεσα στα αγριόχορτα.

Μια νέα αρχή, με συνέχεια. Μια προσπάθεια απόρριψης της ανασφάλειας, της απογοήτευσης, της οργής και της εκδικητικότητας. Μια συνεχή κίνηση προσφοράς και κατανόησης που δεν οριοθετείται μόνο μέσα στο κλίμα των εορτών αλλά έχει πιο διευρυμένη υπόσταση. Δεν αρκεί να "γευτούμε" το μήνυμα των εορτών σαν ένα Χριστουγεννιάτιοκο γλυκό και να ζούμε ως τις επόμενες γιορτές με την γλυκιά αυτή ανάμνηση. Μεταφέρουμε το μήνυμα από μέσα μας κάθε στιγμή, αν το επιθυμούμε.

 Η ευχή μας για φέτος ας είναι μια νέα αρχή δίχως τέλος,

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά!




Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Θυμός όπως ένα σύννεφο

Ο θυμός είναι σαν το σύννεφο. Ένα σύννεφο από πάνω μας που προσπαθούμε να το διώξουμε. Μάταια όμως γιατί αν το σύννεφο δεν μετατραπεί σε εκατομμύρια σταγόνες δεν θα έρθει η βροχή. Δεν θα έρθει ο ήλιος. Και το σύννεφο θα παραμείνει εκεί από πάνω μας, ατάραχο, παίρνοντας διάφορες μορφές. Και μετά θα έρθουν και άλλα σύννεφα.

Έτσι κάπως είναι ο θυμός. Είναι ένα συσσωρευτικό συναίσθημα, όσο δεν εκτονώνεται τόσο  αποκτά δύναμη και καταστρέφει τους ανθρώπους. Είναι σχεδόν αυτοκαταστροφικό συναίσθημα. Κατευθύνεται προς δυο μεριές, οι οποίες δεν είναι απαραίτητα αντίθετες μεταξύ τους αλλά σε πολλές περιπτώσεις συγκλίνουν. Οι δυο μεριές είναι οι άλλοι κα ο εαυτός.

Νιώθουμε απέναντι στους άλλους διάφορα και ένα από αυτά είναι και το συναίσθημα του θυμού. Μπορεί να θυμώνουμε γιατί μας στερούν αυτά που δικαιούμαστε. Μπορεί να θυμώνουμε μαζί τους γιατί μας εμπαίζουν ή μας ειρωνεύονται για αυτά που πρεσβεύουμε ή για αυτό που είμαστε. Θυμώνουμε γιατί μας έχουν πληγώσει. 'Εχουν δυο πρόσωπα και δεν αυτοαποκαλύπτονται. Θυμώνουμε γιατί μας συστήνονται με το καλό πρόσωπο. Όλες οι περιπτώσεις έχουν ένα κοινό παράγοντα, είναι πραγματικές. Το ζήτημα είναι να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και να μετατρέψουμε τον θυμό μας σε κάτι καλό και όμορφο.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ο κόκορας και ο σκύλος

Ζούσαν κάποτε σε ένα αγρόκτημα ένας σκύλος και ένας κόκορας. Ο σκύλος φυλούσε το σπίτι και ο κόκκορας λαλούσε κάθε πρωί με την ανατολή του ήλιου.

Ο σκύλος, όμως, που ήταν αρκετά υπερόπτης, έλεγε στον κόκορα "Και τι κάνεις εσύ; Λαλείς κάθε πρωί, σπουδαίο πράγμα! Κι αν πάλι δεν λαλούσες, δεν θα ξημέρωνε; Άσε που με ξυπνάς κάθε φορά και μένα από τα χαράματα! Σε λυπάμαι πραγματικά...Ενώ εγώ που προστατεύω τα αφεντικά μου με αγαπούν πολύ! Με χαϊδεύουν, μου δίνουν εκλεκτές λιχουδιές και παίζουν μαζί μου".
"Ναι," λέει ο κόκκορας "μπορεί να έχεις δίκιο  αλλά κι εγώ βοηθάω τα αφεντικά. Είμαι το ξυπνητήρι τους. Τα ξυπνώ κάθε πρωί για να κάνουν τις δουλειές τους, ώστε να μην τους καίει ο ήλιος αργότερα...."
"Γαβ γαβ γαβ", γέλασε ο σκύλος! "Εσύ, όμως, όταν αφρατέψεις λίγο, θα γίνεις κόκορας κρασάτος σε κανένα γιορτινό τραπέζι και στη θέση σου θα μπει άλλος κόκκορας, πιο νέος και με καλύτερο λαρύγγι. Ουδείς αναντικατάστατος!"

Και έφυγε ο σκύλος περπατώντας στα νύχια των ποδιών του με υπερηφάνεια.
Ο κόκορας στενοχωρήθηκε λίγο από τα σκληρά λόγια του σκύλου αλλά δεν έδωσε και πολύ σημασία. Πήγε να κάνει παρέα στις κότες μέσα στο κοτέτσι για να του φύγει η θλίψη.

Μια μέρα, λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος, πλησίασαν το αγρόκτημα δυο κλέφτες, που είχαν βάλει στο μάτι εδώ και μέρες το τρακτέρ του αφεντικού. Ο σκύλος κοιμόταν, γιατί τριγυρνούσε όλο το βράδυ, και δεν πήρε χαμπάρι. Οι κλέφτες έβαλαν μπροστά την μηχανή του τρακτέρ για να φύγουν αλλά εκείνη την στιγμή (για καλή τύχη του αφεντικού) ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει και ο κόκορας ελάλησε. Ήταν, βλέπετε, καλοκαίρι και ξημέρωνε πιο νωρίς. Τι χαζοί αυτοί οι κλέφτες!

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Συναισθηματική αναπηρία

Είμαστε συναισθηματικά ανάπηροι; Την απάντηση στο ερώτημα μου καλείται να δώσει ο καθένας σας ξεχωριστά μετά από σκέψη και περίσκεψη. Μόνος και μόνη του, χωρίς βοήθεια. Κάποιοι συν-άνθρωποι; μας δικαιούνται και επίδομα αναπηρίας! Και για να μην χαθείτε ψάχνοντας, γιατί ο χρόνος δεν είναι χρήμα αλλά χύμα, παρακάτω σας παραθέτω ορισμένες κατηγορίες της συναισθηματικής αναπηρίας. Σύμφωνα με την δική μου ταπεινή άποψη.

1) Ο απαθής: ένα άτομο που υποστηρίζει ότι ζει την κάθε στιγμή αλλά κατά τους άλλους ζει σε έναν δικό του, ψεύτικα πλασμένο κόσμο. Είναι ουδέτερος στις αλλαγές, οτιδήποτε και να συμβεί γύρω του δεν εκφράζεται ούτε θετικά, ούτε αρνητικά. Δεν επηρεάζεται από τα γεγονότα, τις καταστάσεις και τους ανθρώπους αλλά -προσέξτε!- δεν επηρεάζει και κανέναν. Η παρουσία του γίνεται αισθητή όπως το καλοκαιρινό αεράκι που έρχεται, μας δροσίζει για λίγο μόνο και φεύγει.
2) Ο φυγόπονος: Διώχνει μακριά καθετί που του γεννά πόνο και απαιτεί πνευματικό μόχθο. Είναι συνάμα και ανώριμος γιατί δεν βιώνει την αναγκαία οδύνη που θα τον ενδυναμώσει. Δεν αφήνει τον εαυτό του να νιώσει ανακούφιση από τις πληγές που επουλώνουν. Δεν μετατρέπει τον πόνο σε δημιουργία και αναγέννηση. Και το χειρότερο; Διαισθάνεται τον πόνο των άλλων (σε αντίθεση με τον απαθή τύπο) αλλά δεν έχει την θέληση-όχι τα εφόδια- να τους βοηθήσει. Η μόνη του διαφυγή είναι το μονοπάτι στην άλλη μεριά. Όμως, πρέπει να φανεί θαρραλέος και να πηδήξει πάνω από τα ηλεκτροφόρα καλώδια. Αφού περάσει στην απέναντι μεριά θα γίνει πλούσιος σε συναισθήματα για τους άλλους. Το θέμα είναι αν θα κάνει αυτό το βήμα ή αν θα συνεχίσει να κοιτάει τα ηλεκτροφόρα καλώδια, αν.....

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

Ελεύθεροι άνθρωποι

Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι αυτός που δεν φυλακίζει το μυαλό και την ψυχή του. Eίναι απλό αλλά άκρως αινιγματικό για τον σύγχρονο Nεάτερνταλ, ο οποίος πρέπει να αντιμετωπίσει περισσότερο αόρατους, παρά ορατούς εχθρούς. Και είναι αλήθεια ότι "χτίσαμε" έναν εαυτό με σώμα που δεν είναι αιχμάλωτο, ωστόσο η λογική και τα συναισθήματα μας είναι υπόδουλα. Ως αποτέλεσμα, ο συλλογικός εαυτός δεν είναι ανεξάρτητος.

Με ποιον τρόπο, όμως ,θα υπερπηδήσει ο άνθρωπος τα εμπόδια για να λύσει τα δεσμά του και να ζήσει ελεύθερα; Η αυτογνωσία, είναι το κύριο συστατικό της ελευθερίας. Μέσα από το μονοπάτι της αυτοανακάλυψης -είναι μοναχικός και επίπονος ο δρόμος- ο καθένας θα μεταμορφώσει τους δικούς του δαίμονες, που λέγονται φοβίες, αδυναμίες, εσωτερικές και εξωτερικές συγκρούσεις, μίση και ζήλειες σε συναισθήματα συμπάθειας, ευγνωμοσύνης, καλοσύνης, αγάπης και ευτυχίας. Σε εκείνη την κρίσιμη στιγμή θα αρχίσει ο άνθρωπος να αναπτύσσεται πραγματικά και θα βιώσει την ελευθερία μα και τα όρια της. Στον βαθμό που θα βιώνει την ελευθερία του, θα σέβεται και την ελευθερία των άλλων.

Προϋπόθεση της γνώσης του εαυτού είναι η αλήθεια, όχι αυτήν που συνήθως κυνηγάμε ανελέητα για να επιβεβαιώσουμε τα δικά μας θέλω, αλλά αυτή που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα κι όταν εμείς κλείνουμε τα μάτια. Η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο και θα συνεχίσει να γυρίζει. Για αυτό πρέπει να αναζητούμε συνέχεια την αλήθεια μέσα μας και γύρω μας, σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Η αλήθεια θα μας οδηγήσει στον πραγματικό μας εαυτό.

Και ο πραγματικός μας εαυτός θα είναι απελευθερωμένος από τις παράλογες και ψεύτικες υποσχέσεις των καιρών. Θα αποτελεί κομμάτι του ανεξάρτητου συλλογικού εαυτού που μεγαλώνει, δημιουργεί, καταρρίπτει και μεταμορφώνει τα πράγματα με στόχο ένα ευοίωνο μέλλον που θα συνεχίσει να υπάρχει, όπως η Γη που γυρίζει, τόσο δεδομένο.....!






Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Το όνειρο επαναλαμβάνεται, οι ήρωες αλλάζουν

Μια μέρα φθινοπώρου, όπως όλες οι άλλες. Οι άνθρωποι περπατούσαν σαν τρελοί στο δρόμο πάνω-κάτω, δεξιά κι αριστερά σαν να ήταν παίκτες σε παιχνίδι δίχως αρχή και τέλος. Η Α. περπατούσε με αργά και σταθερά βήματα. Η μόνη της σκέψη ήταν να τυλίξει τα χέρια της γύρω από μια κούπα ζεστή σοκολάτα και μέσα σε αυτήν να "κάψει" γλυκά τις πληγές της.

Το φθινόπωρο, όμως, είχε άλλα σχέδια για την Α. Της είχε επιφυλάξει το καλύτερο δώρο.... Ήταν εκείνος! Εκείνος που την συντρόφευε τα βράδια και άλλα την εγκατέλειπε, την έκανε να πιστεύει στα όνειρα και την πραγματικότητα και της χάριζε στιγμές μεγάλων προσδοκιών. Προσωποποιημένος ο έρωτας-ο δικός της όμως όχι των ρομαντικών ιστοριών που άκουγε ή διάβαζε- καθόταν μέσα στο βιβλιοπωλείο που σύχναζε η Α. Εκεί που  "ξεφύλλιζε" τις ώρες της.

Τα μάτια της θόλωσαν, δεν μπορούσε να δει καθαρά την επιγραφή πάνω στην τζαμαρία του βιβλιοπωλείου  "Εκπτώσεις μέχρι και 10%".  Άφησε τα δάκρυα να τρέξουν, χωρίς να τα σκουπίσει, ήθελε να πλημμυρίσουν όλο το κορμί της για να νιώσει ζωντανή και να μην παγιδευτεί πάλι σε κάποια ξεχασμένη ψευδαίσθηση. Και καταριόταν τη στιγμή... "Που ήσουν; σε ποιο όνειρο της νύχτας βρίσκομαι και ποιος θα με ξυπνήσει για να δραπετεύσω από αυτό;"

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Διάβασέ με

Πρόσφατα ένα μικρό παιδί με ρώτησε "Καλυψώ τι εννοείς όταν μιλάς για τα εσωτερικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων;". Σάστισα για λίγο, πως να εξηγήσεις σε ένα παιδί την αφηρημένη αυτή έννοια. Το μόνο που είχα μπροστά μου, πάνω στο γραφείο ήταν ένα βιβλίο. Ναι, ο άνθρωπος είναι σαν ένα βιβλίο που περιμένει να το διαβάσουν οι άλλοι και να έρθουν πιο κοντά σε αυτόν.

Με μια πρώτη ματιά, στον τίτλο και την περίληψη ενός βιβλίου μπορούμε μόνο να υποθέσουμε το περιεχόμενο του. Παρομοίως, παρατηρώντας έναν άνθρωπο βλέπουμε μόνο τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, δηλαδή αυτά που είναι εμφανή (πρόσωπο, χρώμα μαλλιών και ματιών, σώμα) και αυτά που αφήνει ο ίδιος να φανούν-εκφράσεις λύπης, χαράς, έκπληξης, θαυμασμού και μίσους. Όλο το νόημα ενός βιβλίου κρύβεται μέσα στις σελίδες του. Όλο το νόημα της ψυχής και του μυαλού ενός ανθρώπου κρύβεται μέσα του, μέχρι να "τον διαβάσουμε". Όλη η διαδικασία όμως προϋποθέτει την απαλλαγή από τις προκαταλήψεις, τα ταμπού, τα στερεότυπα και τις βεβιασμένες προσωπικές μας ερμηνείες. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα βιβλίο με την δική του ιστορία, διαφορετικό από τα άλλα γιατί ενέχει καινούργιες πτυχές της ανθρώπινης υπόστασης. Έχει την δική του αξία και την δική του θέση στον κόσμο, μένει μόνο να τον ανακαλύψουμε με καθαρή καρδιά και γενναιοψυχία.

Μόνο αν αφεθούμε και είμαστε εκεί, ως φυσική και πνευματική παρουσία θα κατανοήσουμε τον συνάνθρωπό μας. Θα γνωρίσουμε ολοκληρωτικά τον άλλον, κοιτάζοντας το παρόν του, ανακαλύπτοντας το παρελθόν του και αναζητώντας το μέλλον του. Δεν πρέπει να βιαστούμε να κλείσουμε το βιβλίο και να περάσουμε στο επόμενο. .Πρέπει να επιμείνουμε να αναδείξουμε τα εσωτερικά χαρακτηριστικά του καθενός, προς όφελος δικό του και δικό μας. Η γνώση που θα αποκτηθεί θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι και να κοιτάμε το βάθος και όχι την επιφάνεια των πραγμάτων.

Άλλα βιβλία είναι δύσκολα, άλλα διασκεδαστικά και ευχάριστα, κάποια απαιτούν περισσότερο χρόνο για να ολοκληρωθούν και άλλα πρέπει να τα διαβάσουμε από την αρχή για να τα κατανοήσουμε και να αναθεωρήσουμε την αποψή μας.

Έτσι είναι και οι άνθρωποι.....

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Ελπίζω άρα υπάρχω

Όλοι γνωρίζουμε την ρήση "σκέφτομαι άρα υπάρχω". Θα τολμήσω να την παραφράσω ως εξής: "ελπίζω άρα υπάρχω". Η αίσθηση της ελπίδας είναι ουσιαστικό κομμάτι της ζωής και της εξέλιξης μας. Οι σκέψεις είναι συνεχείς για το τι συμβαίνει γύρω μας, για το παρελθόν το παρόν και το μέλλον και κάπου μέσα σε όλα αυτά μπερδευόμαστε και χανόμαστε. Αν όμως η σκέψη μας τροφοδοτείται από την ελπίδα, τότε η ύπαρξη αποκτά ουσιαστικό νόημα σαν ένα κουβάρι που ξετυλίγεται και βρίσκουμε την άκρη του.
  Ο άνθρωπος ανέκαθεν εξερευνούσε το περιβάλλον γύρω του και προσπαθούσε να δώσει λογικές εξηγήσεις για τον κόσμο που τον περιβάλλει. Έδωσε απαντήσεις στα φαινόμενα του φυσικού περιβάλλοντος και στην συμπεριφορά των άλλων, γιατί σκεφτόταν. Η εξερεύνηση ήταν απόρροια της επιθυμίας του ανθρώπου να ελέγχει τον κόσμο στον οποίο ζει.
  Είναι όμως παράλογο να πιστεύουμε -έχει αποδειχθεί και μέσα από την ιστορία-ότι έχουμε πάντα υπό έλεγχο την ζωή μας και τον κόσμο. Δεν ικανοποιούνται όλες οι προσδοκίες μας και φυσικά δεν επαληθεύονται κάθε φορά οι προβλέψεις μας, γιατί επιδρούν πολλοί εξωτερικοί παράγοντες. Ίσως βέβαια αυτό να αποτελεί και το βασικό κίνητρο για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για το ιδανικό. Στην δύσκολη αυτή πάλη, η ελπίδα θα δώσει ώθηση στην σκέψη για την ύπαρξη, τόσο την προσωπική όσο και την συλλογική.
Δεν σκεφτόμαστε χωρίς να ελπίζουμε ή τουλάχιστον, οι σκέψεις μας για τον εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο αποβλέπουν και προσμένουν σε κάτι πιο όμορφο, θετικό και καλό. Δεν θεωρώ ότι έχουμε τάσεις καταστροφής ή αυτοκαταστροφής αλλά δημιουργίας και ανάπτυξης. Αν δεν τρέφαμε ελπίδες θα είχαμε πάψει να ζούμε προ πολλού και θα είχαμε παραδοθεί όμηροι στις σκέψεις για τις σκέψεις μας. Με γνώμονα την ελπίδα επιθυμούμε να καταρρίψουμε την κακία, το μίσος, την μισαλλοδοξία, τον εγωκεντρισμό και την παρακμή. Υπάρχουμε για να σκεφτόμαστε ελπιδοφόρα και η ελπίδα κρατάει την ύπαρξή μας ζωντανή.


Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ο δισυπόστατος άνθρωπος

 Είναι αλήθεια ότι στη ζωή μας διαχωρίζουμε πάντα το καλό από το κακό. Λέμε, παραδείγματος χάριν, "είναι πολύ καλό παιδί" ή " είχε κακή πρόθεση και μίλησε με αυτόν τον τρόπο". Κατατάσσουμε, λοιπόν, τις σκέψεις, τα συναισθήματα , τις πράξεις, τους άλλους ανθρώπους και τις καταστάσεις σε μια από τις δυο προαναφερθείσες κατηγορίες (καλό ή κακό).
  Όλοι γαλουχηθήκαμε λίγο ή πολύ με παραμύθια και μύθους όπου το καλό και το κακό βρίσκονται σε αέναη μάχη (ο πρίγκιπας πολεμάει την κακιά μάγισσα και παντρεύεται την όμορφη κοπέλα) και νικητής είναι πάντα το καλό.  Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική, όσο κι αν αυτό σας προκαλεί εντύπωση. Ο άνθρωπος είναι δισυπόστατος με την έννοια της συνύπαρξης και όχι του διαχωρισμού του καλού από το κακό. Σκοπός για τον άνθρωπο δεν αποτελεί η "εσωτερική διαμάχη" αυτών των δυο και η κυριαρχία του ενός, αλλά η ισορροπία μεταξύ τους, που θα φέρει στον καθένα ψυχική και πνευματική γαλήνη.
  Όταν σκεφτόμαστε άσχημα για κάποιον ή για κάτι νιώθουμε συνήθως ενοχές, λόγω των εσωτερικευμένων μας ηθικών αρχών ή- δανειζόμενη τον όρο από τον Freud- του Υπερεγώ (συναισθήματα ενοχής όταν λειτουργούμε με μη κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους) μας.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Μετάγγιση "αγάπης"

Σύμφωνα με το λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας όταν αναφερόμαστε στην λέξη αγάπη εννοούμε το συναίσθημα που χαρακτηρίζεται από φιλική διάθεση και αγαθές προθέσεις, ανιδιοτελές και έντονο ενδιαφέρον για κάποιον ή για κάτι.
Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να δίνει και να παίρνει αγάπη, όπως το ανθρώπινο σώμα αποζητά το νερό για να τραφεί και να διατηρηθεί. Προσωπικά, νιώθω την αγάπη ως ένα σύνολο ζωτικών συστατικών της ανθρώπινης ψυχικής υπόστασης που μεταγγίζεται από μένα σε σένα και τους άλλους. Ο ιδανικός τρόπος για να "μεταγγιστεί" η αγάπη, αποτελεί το σύνολο των δικών μας πράξεων, όπως μια τρυφερή αγκαλιά, από μια μητέρα στο βρέφος της, ένα ταξίδι στον αγαπημένο ή την αγαπημένη, μια έκπληξη σε έναν φίλο που θα του προξενήσει χαρά, η βοήθεια σε έναν συνάνθρωπο που βρίσκεται σε πιο δυσμενή θέση από εμάς. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να "διαβάσουν" τις σκέψεις των άλλων, ωστόσο αναγνωρίζουν τις πράξεις τους και έχουν την τάση να ανταποδίδουν γιατί η φύση τους είναι, κατά βάση, καλοπροαίρετη.
Προσπαθήστε, λοιπόν, στην καθημερινότητά σας να κάνετε πράγματα που αντανακλούν την αγάπη, σε μικρές ή μεγάλες δόσεις και ορίστε έναν τρόπο ζωής γεμάτο υγεία και ευδαιμονία

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Ποίημα στους φίλους



“Ποίημα στους φίλους” J. L. Borges (1899-1986)

Δεν µπορώ να σου δώσω λύσεις,
για όλα τα προβλήµατα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά µπορώ να σε ακούσω
και να τα µοιραστώ µαζί σου.

Δεν µπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου.
Αλλά όταν µε χρειάζεσαι
θα ‘µαι δίπλα σου.

Δεν µπορώ ν’ αποτρέψω
να µη σκοντάψεις.
Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,
για να κρατηθείς
και να µη πέσεις.

Οι χαρές σου.
Οι θρίαµβοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά µου.
Αλλά χαίροµαι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισµένο.

Χάραξε τον δικό σου δρόμο

Ο Ισπανός ποιητής Juan Ramon Jimenez έγραψε: "ο δρόμος δεν υπάρχει, ο δρόμος χαράσσεται καταπώς τον πορεύεσαι".  Εμπνευσμένη από την παραπάνω φράση αυτού του σπουδαίου ποιητή, πήρα αφορμή να θίξω το θέμα των επιλογών μας στην ζωή. Πιστεύω ότι είμαστε ελεύθεροι να πορευτούμε όπως εμείς επιθυμούμε και ονειρευόμαστε και όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε αυτό το μοναδικό προνόμιο θα "ζήσουμε" πραγματικά τη ζωή μας. Δεν υπάρχουν συνταγές, ούτε γραμμένα σενάρια για να τα αποστηθίσουμε και να βρούμε το νόημα της ζωής. Εξάλλου πως θα μπορούσε να υπήρχε το  ίδιο σενάριο για όλους μας, αφού ο καθένας μας είναι διαφορετικός και μοναδικός;
Φυσικά, ο τρόπος σκέψης, τα συναισθήματά και οι έκδηλες συμπεριφορές μας έχουν διαμορφωθεί από τα γονίδια, τα προσωπικά μας βιώματα, το οικογενειακό περιβάλλον και τον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο και επιδρούν ως ένα βαθμό ασυνείδητα στις επιλογές μας. Αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία για να αφεθούμε απαθείς και άπραγοι για το τι μέλλει γενέσθαι.
 Έχουμε πολύ συχνά την ψευδαίσθηση ότι δεν μπορούμε να είμαστε αυτοί που θέλουμε και να έχουμε τους δικούς μας στόχους, υιοθετώντας μια μοιρολατρική στάση ζωής. Η κατάρριψη αυτής της ψευδαίσθησης, την οποία έχουμε δημιουργήσει για να αποφύγουμε πολλές φορές τις συνέπειες των επιλογών μας, μοιάζει σαν μια πράξη προδοσίας στον εαυτό μας γιατί θα αναγκαστούμε να δούμε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, χωρίς να θολώνουμε τα νερά. Ισχύει, επίσης, ότι η απόκτηση της γνώσης είναι επώδυνη, έτσι και η βαθιά κατανόηση του εαυτού μας μπορεί στην αρχή να μας σοκάρει, να μας ξαφνιάσει και να αναπτύξουμε άμυνες για να προασπιστούμε τον παλιό μας εαυτό αλλά η ανταμοιβή που θα πάρουμε θα είναι μοναδική.
Η πρόκληση της ζωής είναι να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο και να μην επιλέξουμε έναν δρόμο ο οποίος δεν μας ικανοποιεί, δεν ταιριάζει στην δική μας ιδιοσυγκρασία μας ή θα πρέπει να προσαρμοστούμε σε αυτόν για να μην "ξεφύγουμε από την πορεία". Στην πορεία του δικού μας δρόμου θα ανακαλύπτουμε όλο και περισσότερο τον εαυτό μας, τις επιθυμίες μας και τις φιλοδοξίες μας και θα νιώθουμε ολοένα και περισσότερο ευτυχείς. Μην διστάσετε να χαράξετε τον δικό σας δρόμο και να γίνετε περισσότερο θαρραλέοι απέναντι στην ζωή.

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Διαδώστε την ευτυχία!

Ζούμε σε μια μεταβατική εποχή όπου όλοι επαναξιολογούμε τις αξίες μας και επαναπροσδιορίζουμε τον τρόπο ζωής μας προσπαθώντας, ταυτόχρονα, να κρατήσουμε ψηλά το ηθικό. Η καθημερινότητά έχει μετατραπεί σε έναν αγώνα επιβίωσης και οι δυσκολίες ολοένα και αυξάνονται παρά υποχωρούν. Οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από την οικονομική δυσπραγία, την ανεργία, τους τρόπους διαφυγής από αυτήν την κατάσταση ή και την ίδια την χώρα και κυριαρχούν συναισθήματα αμηχανίας, παθητικότητας, ηττοπάθειας και δυστυχίας. Αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα, όμως, λειτουργούν σαν μια "μεταδοτική ασθένεια" η οποία εξαπλώνεται ανάμεσα στους ανθρώπους και μάλιστα ραγδαία. Όσα αισθανόμαστε, σκεφτόμαστε, κάνουμε ή λέμε έχουν αντίκτυπο όχι μόνο στους κοντινούς μας ανθρώπους και τους φίλους μας αλλά και σε άτομα που δεν γνωρίζουμε άμεσα. Είμαστε κρίκοι μιας αλυσίδας, ενός κοινωνικού ιστού μέσα στον οποίο επηρεάζουμε αλλά και επηρεαζόμαστε. Βρισκόμαστε σε μια συνεχή αλληλεπίδραση μεταξύ μας και ως συνέπεια τα συναισθήματά μας μεταφέρονται και ανακυκλώνονται, όπως η ροή του νερού σε ένα συντριβάνι. Το πως αισθάνεται κανείς εξαρτάται από το πως αισθάνονται οι άλλοι με τους οποίους συνδέεται, είτε άμεσα είτε έμμεσα.