Και μαζί και χώρια

Και μαζί και χώρια

Ο δρόμος μια μας χωρίζει και δέκα μας ενώνει.

Κάθε φορά, άλλη φορά. Μα πάντα Εσύ, δίπλα μου. Εκεί. Εδώ. Στο παρόν. Στο μέλλον. Στο άπειρο.

Και μαζί και χώρια

σε αγκαλιές, που όσο περνάει ο χρόνος βαθαίνουν για να χωράνε την αγάπη μας.

Στις θάλασσες που θα μας ταξιδέψουν και μοιάζουν σαν τρυφερό χάδι κάτι καλοκαιρινά δειλινά.

Και μαζί και χώρια 

σε μπουμπουνητά, ανέμους και καταιγίδες. Στα πρωτοβρόχια, στα γέλια και στα φιλιά.

Στις αλήθειες. Στα λόγια που μαζί σου είναι τα πιο αληθινά. Που τολμώ να πω.

Και μαζί και χώρια

στην υπερηφάνεια και τον βράχο που λαξεύουμε όταν κουραζόμαστε από την προσμονή. 

Και μαζί και χώρια

Στα καλά που θα έρθουν και σε αυτά που θα μας λείψουν.

Στην δύναμη μας να μπορούμε να αντέχουμε. Να μετράμε τις μέρες και να αναμετριόμαστε.

Στις αναμνήσεις μας και σε όλες τις εικόνες που θα συναντήσουμε μέσα από τα παράθυρα τρένων και αεροπλάνων.

Και μαζί και χώρια 

στις αγκαλιές της άφιξης και της αναχώρησης.

Στις 13.

Στην θάλασσα που μας ένωσε

Στις πόλεις που μας ζουν

Στα ταξίδια μας με τα χέρια ενωμένα και τις καρδιές σαν ένα.

Στην Αγάπη.

Στα πράγματα που αλλάζουν.

Σε σένα και στο καλό που φέρνεις. Δεν θα το αφήσω, Υπόσχεση.

13/6/22, Α., φωτογραφία από προσωπικό αρχείο

Το τσίμπημα

Στον δρόμο για τον Νέο Κόσμο. Συλλογή: Βήμα Μετέωρο, Αύγουστος 22

Το τσίμπημα μήτε της μέλισσας είναι μήτε του κουνουπιού,

μήτε της μάγισσας, μήτε του πονηρού.

Το τσίμπημα αυτό είναι λυτρωτικό, σε επαναφέρει στη ζωή

αυτό που εσύ μαγνήτισες και ξεπρόβαλε στην χαραυγή.

Είναι το τσίμπημα της διερώτησης και του αναστοχασμού

μωρέ πως βρέθηκα εδώ εγώ, ερχόμενη απ' αλλού;

Αυτό το τσίμπημα δεν έχει δηλητήριο, ούτε πόνο.

Στα παραμύθια ήταν τα τσιμπήματα συνήθεια,

μα εδώ η ζωή επιτάσσει τα τσιμπήματα να φτάσει. 

Είναι το τσίμπημα της έκπληξης και της χαράς, μα που μαζί του παίρνει και την ανεμελιά.

Κινεί γη και ουρανούς και έτσι ο άνθρωπος γνωρίζει τους πιο τρελούς!

Ελα όμως που αν δεν τους γνωρίσεις, δεν θα επιθυμήσεις και πάντα σκοτεινιασμένος θα είσαι.

Η ζωή θέλει τσιμπήματα, στο δρόμο της διαβήματα.

Τσίμπημα και όνειρα, μεταμόρφωσαν τους κακούς σε  όρνεα. Αιώνια να ψάχνουν, αιώνια να σιωπούν.

Να μην φοβάσαι, αλλά να κλαις,

να μην κοιμάσαι αλλά να "καις".

Να μην σκορπάς αλλά να ακουμπάς

σε ώμους που λυγίζουν και σε τσιμπήματα που "λιμνάζουν".

Τσίμπα τον έναν, τσίμπα τον άλλον, θα ξετυλιχτεί το κουβάρι και θα πεταχτεί το φτυάρι.

Τα χέρια θα μακραίνουν, για να πιαστούν από τις πόρτες κι επιτέλους να ανασάνουν!

Τσίμπημα του φτερού κι όχι του φιδιού.

Τσίμπημα της φλογέρας κι όχι της Ύδρας της λερναίας.

Διάλεξε τσίμπημα, διάλεξε ζωή.