Γιατί τώρα; γιατί αυτές τις μέρες, θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Γιατί τώρα περισσότερο από ποτέ τίθενται ζητήματα ζωής και απειλής αυτής, δικαιωμάτων, ελευθεριών και περιορισμών, της βίας, αποκαλύψεων πληγών και κυρίως η αναμέτρηση με τον εαυτό μας σε πρωτόγνωρα αδιέξοδα. Γιατί τώρα μας περιβάλλουν απροσδόκητα και μάλλον αναγκαία συμβάντα που χρειάζεται να "ανοίξουμε" για να τα δούμε καθαρά και με τόλμη, ως μια άλλη άνοιξη που θα την καλωσορίσουμε. Εμείς ως σύγχρονοι της εποχής μας μπολιάζομαστε μέσα σε αυτά κι ελπίζω (άρα έχω κι έναν φόβο μη εκπλήρωσης) να βγούμε πιο ώριμοι και συνδεδεμένοι.
Στην ψυχοθεραπεία δεν ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, συνθέτεις κομμάτια του εαυτού σου και φωτίζεις τα καλά κρυμμένα. Ετσι και η ανθετικότητα αφορά το σύνολο των δυνατοτήτων, πιθανοτήτων και νεωτερισμών του εαυτού μας. Ανθεκτικότητα είναι να μπορώ να ζώ χωρίς να περιορίζομαι αλλά να προσαρμόζομαι στις νέες συνθήκες. Και όχι σε μια προσαρμογή αέναη αλλά σ' έναν συνδυασμό προσωπικής αφήσηγης και συλλογικών μετακίνησεων και αλλαγών. Όπως, τα φύλλα που πέφτουν το φθινόπωρο για να δώσουν την θέση τους σε νέα άνθη.
Ανθεκτικότητα δεν σημαίνει ανεκτικότητα και στέρηση της προσωπικής έφκρασης. Ανθεκτικότητα σημαίνει συμπερίληψη των δυσκολιών και των τραυματικών γεγονότων-ατομικών και συλλογικών- στο παρόν μας.
Ανθεκτικότητα είναι να αποδίδω ένα νόημα με ένα παρελθόν που δεν αλλάζει κι ένα μέλλον που δεν το γνωρίζω. Αλλά ένα παρόν που (ορί)ζω. Ανθίζω μέσα σε αυτό το παρόν και καρποφορώ για τους επόμενους κι έτσι μένω συνδεδεμένος.
Ανθεκτικότητα σημαίνει επαφή με ανθρώπους που παραμένουν διαφανείς, έμπιστοί και σκεπόμενοι στις πιο μεγάλες ή μικρές αναταραχές. Σε αλλαγές που επιλέγεις ή σε επιλέγουν. Η ανθεκτικότητα δεν είναι μια μόνιμη αναζήτηση χαράς αλλά μια στάση ζωής που απαιτεί αναδίπλωση χωρίς αγωνία και φτιαχτούς λαβύρινθους από ειδικούς και μη ειδικούς.
Πιστεύω και νιώθω ότι δυο φορές γεννιόμαστε, όταν ερχόμαστε στην ζωή παίρνοντας ανάσα και όταν επιλέγουμε τον προσανατολισμό μας. Στην δεύτερη συνθήκη είμαστε συνυπεύθυνοι.