Powered By Blogger

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Το όνειρο επαναλαμβάνεται, οι ήρωες αλλάζουν

Μια μέρα φθινοπώρου, όπως όλες οι άλλες. Οι άνθρωποι περπατούσαν σαν τρελοί στο δρόμο πάνω-κάτω, δεξιά κι αριστερά σαν να ήταν παίκτες σε παιχνίδι δίχως αρχή και τέλος. Η Α. περπατούσε με αργά και σταθερά βήματα. Η μόνη της σκέψη ήταν να τυλίξει τα χέρια της γύρω από μια κούπα ζεστή σοκολάτα και μέσα σε αυτήν να "κάψει" γλυκά τις πληγές της.

Το φθινόπωρο, όμως, είχε άλλα σχέδια για την Α. Της είχε επιφυλάξει το καλύτερο δώρο.... Ήταν εκείνος! Εκείνος που την συντρόφευε τα βράδια και άλλα την εγκατέλειπε, την έκανε να πιστεύει στα όνειρα και την πραγματικότητα και της χάριζε στιγμές μεγάλων προσδοκιών. Προσωποποιημένος ο έρωτας-ο δικός της όμως όχι των ρομαντικών ιστοριών που άκουγε ή διάβαζε- καθόταν μέσα στο βιβλιοπωλείο που σύχναζε η Α. Εκεί που  "ξεφύλλιζε" τις ώρες της.

Τα μάτια της θόλωσαν, δεν μπορούσε να δει καθαρά την επιγραφή πάνω στην τζαμαρία του βιβλιοπωλείου  "Εκπτώσεις μέχρι και 10%".  Άφησε τα δάκρυα να τρέξουν, χωρίς να τα σκουπίσει, ήθελε να πλημμυρίσουν όλο το κορμί της για να νιώσει ζωντανή και να μην παγιδευτεί πάλι σε κάποια ξεχασμένη ψευδαίσθηση. Και καταριόταν τη στιγμή... "Που ήσουν; σε ποιο όνειρο της νύχτας βρίσκομαι και ποιος θα με ξυπνήσει για να δραπετεύσω από αυτό;"

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Διάβασέ με

Πρόσφατα ένα μικρό παιδί με ρώτησε "Καλυψώ τι εννοείς όταν μιλάς για τα εσωτερικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων;". Σάστισα για λίγο, πως να εξηγήσεις σε ένα παιδί την αφηρημένη αυτή έννοια. Το μόνο που είχα μπροστά μου, πάνω στο γραφείο ήταν ένα βιβλίο. Ναι, ο άνθρωπος είναι σαν ένα βιβλίο που περιμένει να το διαβάσουν οι άλλοι και να έρθουν πιο κοντά σε αυτόν.

Με μια πρώτη ματιά, στον τίτλο και την περίληψη ενός βιβλίου μπορούμε μόνο να υποθέσουμε το περιεχόμενο του. Παρομοίως, παρατηρώντας έναν άνθρωπο βλέπουμε μόνο τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, δηλαδή αυτά που είναι εμφανή (πρόσωπο, χρώμα μαλλιών και ματιών, σώμα) και αυτά που αφήνει ο ίδιος να φανούν-εκφράσεις λύπης, χαράς, έκπληξης, θαυμασμού και μίσους. Όλο το νόημα ενός βιβλίου κρύβεται μέσα στις σελίδες του. Όλο το νόημα της ψυχής και του μυαλού ενός ανθρώπου κρύβεται μέσα του, μέχρι να "τον διαβάσουμε". Όλη η διαδικασία όμως προϋποθέτει την απαλλαγή από τις προκαταλήψεις, τα ταμπού, τα στερεότυπα και τις βεβιασμένες προσωπικές μας ερμηνείες. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα βιβλίο με την δική του ιστορία, διαφορετικό από τα άλλα γιατί ενέχει καινούργιες πτυχές της ανθρώπινης υπόστασης. Έχει την δική του αξία και την δική του θέση στον κόσμο, μένει μόνο να τον ανακαλύψουμε με καθαρή καρδιά και γενναιοψυχία.

Μόνο αν αφεθούμε και είμαστε εκεί, ως φυσική και πνευματική παρουσία θα κατανοήσουμε τον συνάνθρωπό μας. Θα γνωρίσουμε ολοκληρωτικά τον άλλον, κοιτάζοντας το παρόν του, ανακαλύπτοντας το παρελθόν του και αναζητώντας το μέλλον του. Δεν πρέπει να βιαστούμε να κλείσουμε το βιβλίο και να περάσουμε στο επόμενο. .Πρέπει να επιμείνουμε να αναδείξουμε τα εσωτερικά χαρακτηριστικά του καθενός, προς όφελος δικό του και δικό μας. Η γνώση που θα αποκτηθεί θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι και να κοιτάμε το βάθος και όχι την επιφάνεια των πραγμάτων.

Άλλα βιβλία είναι δύσκολα, άλλα διασκεδαστικά και ευχάριστα, κάποια απαιτούν περισσότερο χρόνο για να ολοκληρωθούν και άλλα πρέπει να τα διαβάσουμε από την αρχή για να τα κατανοήσουμε και να αναθεωρήσουμε την αποψή μας.

Έτσι είναι και οι άνθρωποι.....

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Ελπίζω άρα υπάρχω

Όλοι γνωρίζουμε την ρήση "σκέφτομαι άρα υπάρχω". Θα τολμήσω να την παραφράσω ως εξής: "ελπίζω άρα υπάρχω". Η αίσθηση της ελπίδας είναι ουσιαστικό κομμάτι της ζωής και της εξέλιξης μας. Οι σκέψεις είναι συνεχείς για το τι συμβαίνει γύρω μας, για το παρελθόν το παρόν και το μέλλον και κάπου μέσα σε όλα αυτά μπερδευόμαστε και χανόμαστε. Αν όμως η σκέψη μας τροφοδοτείται από την ελπίδα, τότε η ύπαρξη αποκτά ουσιαστικό νόημα σαν ένα κουβάρι που ξετυλίγεται και βρίσκουμε την άκρη του.
  Ο άνθρωπος ανέκαθεν εξερευνούσε το περιβάλλον γύρω του και προσπαθούσε να δώσει λογικές εξηγήσεις για τον κόσμο που τον περιβάλλει. Έδωσε απαντήσεις στα φαινόμενα του φυσικού περιβάλλοντος και στην συμπεριφορά των άλλων, γιατί σκεφτόταν. Η εξερεύνηση ήταν απόρροια της επιθυμίας του ανθρώπου να ελέγχει τον κόσμο στον οποίο ζει.
  Είναι όμως παράλογο να πιστεύουμε -έχει αποδειχθεί και μέσα από την ιστορία-ότι έχουμε πάντα υπό έλεγχο την ζωή μας και τον κόσμο. Δεν ικανοποιούνται όλες οι προσδοκίες μας και φυσικά δεν επαληθεύονται κάθε φορά οι προβλέψεις μας, γιατί επιδρούν πολλοί εξωτερικοί παράγοντες. Ίσως βέβαια αυτό να αποτελεί και το βασικό κίνητρο για να συνεχίσουμε να παλεύουμε για το ιδανικό. Στην δύσκολη αυτή πάλη, η ελπίδα θα δώσει ώθηση στην σκέψη για την ύπαρξη, τόσο την προσωπική όσο και την συλλογική.
Δεν σκεφτόμαστε χωρίς να ελπίζουμε ή τουλάχιστον, οι σκέψεις μας για τον εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο αποβλέπουν και προσμένουν σε κάτι πιο όμορφο, θετικό και καλό. Δεν θεωρώ ότι έχουμε τάσεις καταστροφής ή αυτοκαταστροφής αλλά δημιουργίας και ανάπτυξης. Αν δεν τρέφαμε ελπίδες θα είχαμε πάψει να ζούμε προ πολλού και θα είχαμε παραδοθεί όμηροι στις σκέψεις για τις σκέψεις μας. Με γνώμονα την ελπίδα επιθυμούμε να καταρρίψουμε την κακία, το μίσος, την μισαλλοδοξία, τον εγωκεντρισμό και την παρακμή. Υπάρχουμε για να σκεφτόμαστε ελπιδοφόρα και η ελπίδα κρατάει την ύπαρξή μας ζωντανή.


Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Ο δισυπόστατος άνθρωπος

 Είναι αλήθεια ότι στη ζωή μας διαχωρίζουμε πάντα το καλό από το κακό. Λέμε, παραδείγματος χάριν, "είναι πολύ καλό παιδί" ή " είχε κακή πρόθεση και μίλησε με αυτόν τον τρόπο". Κατατάσσουμε, λοιπόν, τις σκέψεις, τα συναισθήματα , τις πράξεις, τους άλλους ανθρώπους και τις καταστάσεις σε μια από τις δυο προαναφερθείσες κατηγορίες (καλό ή κακό).
  Όλοι γαλουχηθήκαμε λίγο ή πολύ με παραμύθια και μύθους όπου το καλό και το κακό βρίσκονται σε αέναη μάχη (ο πρίγκιπας πολεμάει την κακιά μάγισσα και παντρεύεται την όμορφη κοπέλα) και νικητής είναι πάντα το καλό.  Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική, όσο κι αν αυτό σας προκαλεί εντύπωση. Ο άνθρωπος είναι δισυπόστατος με την έννοια της συνύπαρξης και όχι του διαχωρισμού του καλού από το κακό. Σκοπός για τον άνθρωπο δεν αποτελεί η "εσωτερική διαμάχη" αυτών των δυο και η κυριαρχία του ενός, αλλά η ισορροπία μεταξύ τους, που θα φέρει στον καθένα ψυχική και πνευματική γαλήνη.
  Όταν σκεφτόμαστε άσχημα για κάποιον ή για κάτι νιώθουμε συνήθως ενοχές, λόγω των εσωτερικευμένων μας ηθικών αρχών ή- δανειζόμενη τον όρο από τον Freud- του Υπερεγώ (συναισθήματα ενοχής όταν λειτουργούμε με μη κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους) μας.