Ο χρόνος περνάει. Σημαία του η ακρίβεια.
Δεν επανέρχεται, αυτό είναι και το τίμημα.
Ο χρόνος παγώνει, στέκεται και σε κοιτάει αφ' υψηλού, όταν παρακαλείς με όλη σου την δύναμη να αυξήσει την ταχύτητα του. Έτσι, σε μεταμορφώνει σε αγαλμάτινη υπόσταση, ανήμπορο να σηκώσεις κεφάλι.
Ο χρόνος σέρνεται και σε αιχμαλωτίζει σε μια αίθουσα αναμονής.
Κι άλλες φορές που γλιστράει από τα χέρια σου σαν το τρεχούμενο νερό μιας πηγής. Εκεί που θέλεις να ξεδιψάσεις!
Ο χρόνος φέρνει παρέες, γέλια, τσουγκρίσματα από ποτήρια κι αγκαλιές.
Φέρνει, αναπόφευκτα, μοναξιά, σκέψεις και αλμυρά δάκρυα.
Είναι σύμμαχος σου μα και ο χειρότερος εχθρός σου.
Διδάσκει. Ζωντανεύει. Ποτέ δεν ψεύδεται.
Ποτέ, φαντάζομαι, μια ποσότητα της Φυσικής, δεν πήρε τόσες ευχές και κατάρες μαζί.
Αν δεν τον αντέχεις μπορεί να σε τρελάνει κάθε ώρα, λεπτό και δευτερόλεπτο του.
Σε περίπτωση που νιώθεις ανίδεος ή γυρίζεις χωρίς σκοπό, σε παρασέρνει όπως η φουρτουνιασμένη θάλασσα ένα πλοίο.
Ο χρόνος μας κάνει αθάνατους μέσα στις τροχιές του.
Και πιο θνητούς από ποτέ.
Αυτά είναι του χρόνου τα καμώματα, αλλά ποιος να τα βάλει μαζί του;
.jpg)