Powered By Blogger

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Χρόνος

Το ημερολόγιο είναι "γυμνό" πια. Έχουν μείνει  λίγες σελίδες που σημαίνουν τις τελευταίες ημέρες του Δεκεμβρίου. Και ανοίγει ένα νέο ημερολόγιο.
Αυτές τις ημέρες ευχόμαστε στους άλλους και στους εαυτούς μας για τις πανανθρώπινες αξίες όπως ελευθερία, αγάπη, υγεία.  Μηδενίζουμε τα γεγονότα που μας πλήγωσαν και αυτά που μας γέμισαν ευτυχία τα βάζουμε σε ένα κουτί καλά φυλαγμένο. Αυτούς ή αυτά που μας "σκότωσαν" τα σπρώχνουμε στο παρελθόν. Οι πράξεις και οι απραξίες  απαριθμώνται όπως οι πεπερασμένες εκπομπές στην τηλεόραση.  Τα όνειρα και οι επιθυμίες παίρνουν φωτιά. Οι σημαντικοί για μας άνθρωποι είναι αυτοί που κρατάμε μέσα μας και οχι απαραίτητα με αυτούς που θα μετρήσουμε ανάποδα την άφιξη του νέου χρόνου.  Γιατί η αγάπη δεν γνωρίζει χρόνο.

Προσωπικά, ο χρόνος για μένα ορίζεται ως η αναγκάια ύπαρξη τακτικής και χρονικής τοποθέτησης των πραγμάτων. Με άλλα λόγια μας εξυπηρετεί στην καθημερινή ζωή, όπως στα ραντεβού, στις πληρωμές ή στις υποχρεώσεις μας. Στην ανάγκη μας να φορέσουμε ζεστά ή ελαφριά ρούχα. Σε ένα γεγονός που συμπεριλαμβάνει και άλλους. Ωστόσο, έμεις κρατάμε τον χρόνο ζωντανό. Τον "κυριεύουμε" με γνώση, λάθη και αλλαγή γιατί έχουμε αυτήν την δύναμη. Ακόμα και όταν μιλάμε για αυτόν ή επιθυμούμε να επισπεύσει ή να επιβραδύνει. Όμως ο χρόνος παραμένει ο ίδος και ο άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος μέσα σε αυτόν όταν δεν μπορεί να ζήσει μακριά από αυτόν. Θα κυνηγάει για πάντα τον χρόνο.
Κάποιοι έχουν συνειδητοποιήσει την σχεδόν μηδαμινή επίδραση του χρόνου γιατί φιλτράρουν τη  ουσία από την χρονική στιγμή.  Όταν όμως ο άνθρωπος κυριεύσει τον χρόνο, είναι ελεύθερος και μπορεί να αντιστρέψει τα πράγματα, χωρίς να μετράει τον χρόνο!

Να είναι γεμάτες, λοιπόν, για τον καθένα οι σελίδες του Νέου ημερολογίου......



Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013

Λέξεις από Φ όπως Φιλία

Φιλία είναι μια μεγάλη ή μικρή επένδυση. Σε αυτό το Φιλοσοφικό ερώτημα ο καθένας ας δώσει την δική του απάντηση.
Φιλία είναι Φάρος, που φωτίζει τον δρόμο μας.
Την φιλία την χτίζεις κάθε μέρα, τον έρωτα σε μια νύχτα. Πρέπει να αντέχει τα βάρη.
Φιλία και πίστη. Χωρίς πίστη και εμπιστοσύνη δεν γεννιέται η φιλία.
Φιλία δεν είναι Φλυαρία. Τα λόγια πρέπει να ειπωθούν αλλά και να μεταμορφωθούν σε συνειδητές πράξεις. Αλλιώς τα λόγια ''φεύγουν'' με τον αέρα, όπως ο άνεμος καθαρίζει τον δρόμο από τα πεσμένα φύλλα.
Φιλία και Φουρτούνα. Από κάθε φουρτούνα όλοι βγαίνουν κερδισμένοι, αρκεί να μην τους παρασύρουν τα άγρια κύματα./

Φιλία είναι αναμέτρηση με τον εαυτό μας αλλά όχι με τον άλλον. Ανακάλυψη του εαυτού μας και του άλλου.
Στην φιλία πληγώνεις και πληγώνεσαι αλλά συγχωρείς χωρίς όρους.
Η Φιλία και τα Φυτά χρειάζονται οξυγόνο και φροντίδα για να αντέξουν στον χρόνο.
Φιλία και Φαρισαίος. Λέξεις αντώνυμες.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Όνειρα


Τα όνειρα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς μας.  Είναι η νοητή τροφή του μυαλού και της ψυχής. Ο άνθρωπος ονειρεύεται κατά την διάρκεια του ύπνου, όπου λειτουργεί το υποσυνείδητό του.  Ωστόσο, ενώ κάποιος περπατάει, ακούει μουσική, ταξιδεύει ή βρισκεται γενικά σε μια ήρεμη και χαλαρή κατάσταση, σχηματίζει  νοητές εικόνες που του χαρίζουνν, τις περισσότερες φορές, ευχάριστα συναισθήματα. Τα όνειρα είναι μια μορφή άμυνας του ανθρώπου απέναντι στην φθορά και στην αέναη μάχη με τον θάνατο. Όταν ονειρευόμαστε ξεχνάμε για λίγο την θνητή μας φύση. Ακόμα, τα όνειρα αποτελούν την κινητήριο δύναμη για την εξέλιξη μας και τροφοδοτούν το μέλλον με καινούργια γνωρίσματα και ιδέες.

Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν δεν μπορούσατε να ονειρευτείτε. Μάλλον ούτε αυτό μπορείτε να κάνετε! Ίσως το αύριο να ήταν απλά η επόμενη μέρα της εβδομάδος και η ζωή απλά μια συλλογή από γεγονότα. Τα όνειρα, όμως,  δίνουν αξία.

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Ο μύθος των Συμπληγάδων πετρών

Οι άνθρωποι υψώνουν τις συμπληγάδες πέτρες στον προσωπικό τους μύθο*. Ο μύθος των συμπληγάδων πετρών συμβολίζει το πέρασμα από την μια πλευρά στην άλλη, από την άγνοια στην γνώση. Είναι ένα πέρασμα που απαιτεί τόλμη, θράσος και ταπεινότητα για να επέλθει η κάθαρση. Συμβολίζει την μάχη ενάντια στον θάνατο τον οποίο φοβόμαστε λίγο λιγότερο, γνωρίζοντας κάθε φορά πιο πολύ τον εαυτό μας και την ζωή.

Ο ήρωας του μύθου, ο καθένας μας δηλαδή, δυσκολεύεται να διασχίσει το πέρασμα των συμπληγάδων πετρών κι ας έχει κατακτήσει την άριστη γνώση τεχνολογίας, την μόρφωση, την αξιοζήλευτη κοινωνική ζωή και το ζητούμενο οικονομικό επίπεδο. Όλα αυτά στον μύθο του φαντάζουν άχρηστα. Στο πέρασμα των συμπληγάδων πετρών ο ήρωας είναι μόνος του και για αυτό οφείλει να "κοιτάξει" από μέσα προς τα έξω για να κάνει το πέρασμα πραγματικότητα και να βγει καινούργιος.

Οι πέτρες, ωστόσο, ανοιγοκλείνουν απειλητικά. Αυτή η εναλλαγή- κλείσιμο/άνοιγμα- συμβολίζει την ένταση των συναισθημάτων και την φόρτιση των σκέψεων του ήρωα. Σε κάθε αρνητική αντίδραση του ήρωα οι πέτρες ασφαλίζουν και σε κάθε απελευθερωμένη του σκέψη ξεδιπλώνουν. Ένα άλλο χαρακτηριστικό των συμπληγάδων πετρών είναι η τάση τους να γιγαντώνονται, όταν τις πλησιάζει ο ήρωας και να συρρικνώνονται, όταν αυτός απομακρύνεται. Είναι ο συμβολισμός της αλλαγής στην εξέλιξη του προσωπικού μύθου, είτε προς το καλύτερο είτε προς το χειρότερο, όπου ο φόβος του ήρωα μεγαλώνει και γίνεται σκληρός και αμετάβλητος, σαν πέτρα.

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Οικογένεια και ηλεκτρική ενέργεια

Κάθε οικογένεια φέρει την δική της ηλεκτρική ενέργεια. Κάθε μέλος της, δίνει και παίρνει ηλεκτρικό φορτίο, προκειμένου να διατηρεί την εσωτερική του ισορροπία και αυτή μεταξύ των υπόλοιπων μελών. Οι διαφορετικές συμπεριφορές και αντιδράσεις των ανθρώπων που απαρτίζουν κάθε είδους οικογένεια είναι ουσιαστικά μορφές της ενέργειας αυτής. Όπως και τα συναισθήματα, το σώμα, τα πράγματα φέρουν ενέργεια. Σε μια λειτουργική οικογένεια, τα μέλη συζητάνε, γελάνε, διαφωνούν, οπότε μιλάμε για σωστή ροή της ηλεκτρικής ενέργειας, η οποία μεταφέρεται, αντανακλάται και πολλαπλασιάζεται.

Σε περιπτώσεις όμως που συναντώνται μικρά ή και μεγάλα προβλήματα, η ροή της ηλεκτρικής ενέργειας έχει κενά, σταματάει, αντιστρέφεται και στις χειρότερες περιπτώσεις χάνεται. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα ένα-ένα. Σε μια οικογένεια όπου οι γονείς διαπληκτίζονται πολύ έντονα αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα στην κατάλληλη μεταφορά των συναισθημάτων ή στην απουσία θετικών. Το παιδί ή τα παιδιά που ζουν μέσα σε αυτήν έρχονται αυτόματα να αναπληρώσουν αυτό το κενό, όχι όμως με έναν τρόπο παραγωγικό ή δημιουργικό. Παραδείγματος χάρη μεταφέρουν αυτήν την λανθασμένη ροή στον εαυτό τους, καταστρέφοντας τον ή την μεταφέρουν έξω από την οικογένεια δηλαδή καυγαδίζουν με τους συμμαθητές. Επομένως είναι απαραίτητο να αποκατασταθεί η ροή της ηλεκτρικής ενέργειας ή να επιτευχθεί μια εσωτερική μάλλον αλλαγή, για να μειωθούν οι αρνητικές συνέπειες.

Στις μονογονεϊκές  οικογένειες η ηλεκτρική ενέργεια που υπολείπεται λόγω της απώλειας (χωρισμός, θάνατος) συμπληρώνεται από τα υπόλοιπα μέλη, κυρίως τα ανήλικα.

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

Αγάπη




Η αγάπη γεννιέται μέσα στα λόγια και ωριμάζει με τις μικρές και μεγάλες ανθρώπινες πράξεις.  Αγάπη σημαίνει νοιάζομαι όσο πρέπει να μπορώ

Αγάπη σημαίνει θυσιάζω σώμα και ψυχή όχι στους άλλους αλλά για τους άλλους
Αγάπη είναι τολμώ να είμαι αληθινός με τον εαυτό μου
Αγάπη είναι κατανόηση και όχι συμπόνια 
Αγάπη είναι φως στο σκοτάδι
Αγάπη είναι και θάνατος. Των κακών.
Αγάπη και λυτρωτικός πόνος.

Αγάπη δεν είναι δίνω και παίρνω αλλά προσφέρω
Αγάπη δεν είναι χαίρομαι με την χαρά του άλλου, αλλά κάνω την χαρά του πιο πλούσια
Αγάπη δεν είναι λυπάμαι με την λύπη του άλλου αλλά κάνω την λύπη του να φαίνεται μικρή και φτωχή
Αγάπη δεν είναι παθητική προσμονή αλλά μια ανοιχτή αγκαλιά. Όταν έρθει κάποιος, κι αν έρθει.
Αγάπη είναι σεβασμός για την ύπαρξη.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για την αγάπη, αλλά ποτέ αρκετά.

Καλό σας μήνα!

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Σχέσεις εξάρτησης

Η επανάληψη της ίδιας πράξης/δράσης ανα τακτά χρονικά διαστήματα, έλλειψη ελέγχου αυτής, του εαυτού ή/και των εξωτερικών καταστάσεων αποτελεί μια σχέση εξάρτησης. Αρκετοί διατηρούν σχέσεις εξάρτησης με ουσίες, αντικείμενα και συνθήκες. Αλκοόλ, φαγητό, τσιγάρο, ναρκωτικά, τζόγος, Διαδίκτυο, εργασία. Κοινό τους σημείο αποτελεί η πολύ προσωρινή απόλαυση που ικανοποιεί τον ψυχικό και σωματικό πόνο και την ανθρώπινη περιέργεια.
Είχατε σκεφτεί ποτέ γιατί άραγε δεν εθίζονται οι άνθρωποι στον χυμό, στην θάλασσα, στα βιβλία ή στον ύπνο; Όλα τα προηγούμενα γεννούν ένα αίσθημα ευφορίας, ανακούφισης και χαλάρωσης για την πλειοψηφία των ανθρώπων και δεν επισκιάζουν την επιβίωση τους. Από την άλλη, είναι φανερό ότι οι εξαρτήσεις απειλούν την ζωή των ανθρώπων (σωματική ακεραιότητα, φυσική κατάσταση, υλική υπόσταση) και παρόλο που οι νοσούντες έχουν συνείδηση της βλάβης που προκαλείται, αυτοί επιθυμούν να φτάσουν στα άκρα και να ξεπεράσουν τα όρια.

Το φύλο, ο χαρακτήρας και τα βιώματα του εξαρτημένου ανθρώπου σχεδόν προδικάζουν την σχέση εξάρτησης. Οι άντρες εθίζονται περισσότερο στον τζόγο γιατί εξωτερικεύουν αυτήν την αίσθηση ανάγκης ελέγχου, εξουσίας και αναγνώρισης. Ο τζόγος τους προσφέρει μια αυτοεικόνα κυριαρχίας έναντι άλλων αδύναμων αρσενικών. Η γυναίκα όταν πίνει ή όταν τρώει για να λυτρώσει τον εαυτό της, καταπνίγει τις ενοχές της, την απόρριψη και κάθε άλλου είδους προβλήματα που σχετίζονται με την σεξουαλική της ταυτότητα.  Οι αδύναμοι ή εσωστρεφείς άνθρωποι στρέφονται κυρίως σε σχέσεις εξάρτησης, όπως τα ναρκωτικά ή το Διαδίκτυο.

Δευτέρα 6 Μαΐου 2013

2

Ο αριθμός δύο (2) είναι απόλυτα συνυφασμένος με την ανθρώπινη υπόσταση και όλες τις συνιστώσες της. Ας πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Χρειάζονται δυο άνθρωποι, στην βιολογική κλίμακα τουλάχιστον, για να φέρουν στον κόσμο μια καινούργια ζωή.  Το σώμα μας αποτελείται από δυο πόδια, δυο χέρια, δυο μάτια και δυο αυτιά. Η μύτη αν και είναι μοναδική ως όργανο, αποτελείται από δυο ρουθούνια, το στόμα μας διχοτομείται στο άνω και κάτω χείλος. Αν περάσουμε τώρα στην εσωτερική διάσταση του σώματος, ένας (φυσιολογικός) άνθρωπος γεννιέται με δυο πνεύμονες, δυο νεφρά και δυο ημισφαίρια- αριστερό και δεξί. Πολλές από τις λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος λοιπόν στηρίζονται σε ένα "διπλό σύστημα" αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι και κάποια όργανα δεν μπορούν να λειτουργήσουν αυτόνομα ενώ άλλα λειτουργούν ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Ο αριθμός δυο (2) για το ανθρώπινο σώμα είναι θέμα επιβίωσης.

Η δυαδικότητα είναι η βάση για την πνευματική και ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη του ανθρώπου και διαμορφώνει υγιείς και λειτουργικές  προσωπικές και διαπροσωπικές σχέσεις. Είναι η αρχή για την δημιουργία μιας ομάδας που περιλαμβάνει τουλάχιστον δυο μέλη. Όσον αφορά τις διαπροσωπικές σχέσεις, η δυαδικότητα (δηλαδή η παρουσία δυο ατόμων σε αλληλεπίδραση) είναι απαραίτητη για το αίσθημα της ολοκλήρωσης και εξυπηρετεί κάποιους σκοπούς. Σχετίζεται με την ανάγκη μοιράσματος συναισθημάτων, σκέψεων, αναγκών, καταστάσεων. Αν το μοίρασμα χανόταν σε περισσότερα από δυο μέλη τότε δεν θα υπήρχε οικονομία χρόνου και πραγματική ποιότητα στην σχέση. Θα ήταν επιφανειακές οι κοινές εμπειρίες αφού η ενέργεια θα μοιραζόταν σε περισσότερα από δυο μέλη. Ο αριθμός 2 συμβολίζει ταυτόχρονα την ενότητα και την αυτονομία στην προσωπική αυτή σχέση. Ένα και ένα κάνουν δυο. Δηλαδή δυο ξεχωριστές και διαφορετικές μονάδες δημιουργούν ένα ζευγάρι, την ενότητα και την ταύτιση. Το "διπλό σύστημα" λειτουργίας διαφαίνεται και από το συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο του ανθρώπου. Λέμε ας πούμε "σ' αγαπώ ή δεν σ' αγαπώ". Δεν υπάρχει μια medium κατάσταση όπως μπορεί να ψηθεί ένα μπιφτέκι. Στην άλλη περίπτωση λέμε ψέματα, δεν τολμάμε να αποδεχτούμε την αλήθεια ή έχουμε φύγει από την δυαδικότητα και έχουμε περάσει σε μια άλλη. Χωρίζω ή δεν χωρίζω, ποθώ ή δεν ποθώ. Είναι δυο οι επιλογές στις περισσότερες περιπτώσεις, εμείς δημιουργούμε τις εναλλακτικές λύσεις, περισσότερο σαν μια αίσθηση ανάγκης.

Η δυαδικότητα, όμως, συντροφεύει τον άνθρωπο και στις πιο κοινωνικές του φάσεις. Όταν δυο άνθρωποι συναντιούνται, γνωρίζουν ο ένας τον άλλον και θέτουν ένα κοινό στόχο, τότε γρήγορα θα δημιουργηθούν πολλές μικρές δυαδικές σχέσεις, άμεσα αλληλοεξαρτώμενες. Και οι 2 θα φέρουν τους τέσσερις και οι τέσσερις τους οχτώ και θα πολλαπλασιάζεται αυτός ο αριθμός για να φτάσει στην πιο κοινωνική του μορφή. Η δημιουργία του κοινωνικού δικτύου και των διαπροσωπικών σχέσεων γεννιέται πολύ πιο γρήγορα από την δυαδική σχέση παρά από μια μονάδα και ίσως έτσι δημιουργούνται και πιο σταθερές στην βάση τους κοινωνικές σχέσεις.

2, λοιπόν.





Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Η αλληγορία του εαυτού

Κάποτε και κάπου ζούσε μια κοπέλα. Μια κοπέλα, που δεν ήταν πριγκίπισσα, ούτε φτωχή δίχως στον ήλιο μοίρα. Ζούσε με τους γονείς της σε ένα μικρό σπίτι και τους βοηθούσε πολύ με τις καθημερινές δουλειές. Όταν τελείωνε με τις υποχρεώσεις της, καθόταν στο παράθυρο και βυθίζονταν στις σκέψεις της. Η αλήθεια ήταν πως σκεφτόταν πολύ, για να βρει την αλήθεια.

Μια μέρα, περνούσε από το χωριό ένα παλικάρι, όμορφο πολύ. Σαν είδε την κοπέλα μας στο παραθύρι νόμιζε ότι την ερωτεύτηκε. Πλησίασε το σπίτι, χτύπησε την πόρτα και ζήτησε από τους γονείς της να την γνωρίσει.  Να μην τα πολυλογούμε, ζήτησε να την πάρει μαζί του, στον τόπο τον δικό του. Οι γονείς σαν είδαν να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της κόρης τους η χαρά, δεν είχαν λόγο να αρνηθούν. Και μια και δυο έφυγαν. Όταν, όμως, έφτασαν το παλικάρι κλείδωσε την κοπέλα μέσα στο σπίτι και έφυγε. Γύρισε μόνο την νύχτα στο σπίτι του, για να πέσει να κοιμηθεί. Αυτό γινόταν όλες τις ημέρες και  η κακομοίρα η κοπέλα έκλαιγε όλη μέρα κι όλη νύχτα. Την ρωτούσε μόνο αν είχε ετοιμάσει φαγητό ή αν έπλυνε τα ρούχα του. Η κοπέλα ήθελε να φύγει, αλλά φοβόταν να του το πει. Η δυστυχία τελικά νίκησε τον φόβο της και τότε ήταν που άρπαξε μια φουρκέτα από τα μαλλιά της και κατάφερε να ξεκλειδώσει την πόρτα του σπιτιού. Έτρεξε πολύ, δίχως όμως να κοιτάξει ποτέ πίσω της. Οι γονείς της, έκπληκτοι άνοιξαν την πόρτα. Δεν είπαν τίποτα, γιατί την είδαν χαρούμενη και όπως κάθε γονιός θέλει το παιδί του να είναι ευτυχισμένο.

Μια άλλη μέρα έφτασε στο χωριό ένας άντρας, πολύ γεροδεμένος. Είδε την κοπέλα και ήθελε να την κάνει δική του. Χτύπησε την πόρτα με δύναμη και όταν του άνοιξαν οι γονείς της κοπέλας, ζήτησε να πάρει την κοπέλα μαζί του, στο τόπο του. Οι γονείς σαστισμένοι, κοίταξαν την κοπέλα. Εκείνη σκέφτηκε ότι αφού ο άντρας αυτός έχει δύναμη θα την προστατεύει και μαζί του θα είναι ασφαλής. Οι γονείς σαν είδαν να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της κοπέλας η χαρά, δεν είχαν λόγο να αρνηθούν. Και μια και δυο έφυγαν. Μόλις όμως πάτησαν το πόδι τους στο σπίτι του άντρα, εκείνος την έβαλε να φυλάει τα πρόβατα και τα κατσίκια του νυχθημερόν.

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Γραφή, κοντά στην θεραπεία

Η γραφή είναι μια μορφή σκιαγράφησης του εαυτού και προσωπικής ψυχανάλυσης. Οι ενδόμυχες σκέψεις και τα βαθύτερα, κρυμμένα συναισθήματά παίρνουν σχήμα με τις λέξεις. Είναι μια ιεροτελεστία πολύ προσωπική, όπως η στιγμή της γέννησης του ανθρώπου. Αφορά εμάς.

Με την γραφή ξετυλίγεται η προσωπικότητα, γνωστή και άγνωστη. Κανόνες και περιορισμοί εξαφανίζονται. Δεν κοιτάει κανένας το σωστό και το λάθος. Η λογοκρισία δεν υφίσταται. Τα συναισθήματα αποτυπώνονται τόσο ζοφερά, που και μόνο με μια κλεφτή ματιά τα βιώνεις τόσο έντονα. Είναι απλό μα και τόσο σπουδαίο να αφήνουμε τα προσωπικά μας ίχνη σε ένα χαρτί, σε μια χαρτοπετσέτα ή σε ένα βιβλίο. Ένα γράμμα, μια λέξη, μια υπογραφή.

Σαν παρατηρητές του εαυτού μας, παρακολουθούμε την προσωπική μας πορεία. Το εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας είναι τα δικά μας κείμενα. Είναι ένα πείραμα ζωντανό που διαρκεί χρόνια, αν πραγματικά το θέλει κάποιος. Τι άλλαξε, πώς άλλαξε, πώς είναι και πώς ήταν.

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Καθένας μοναδικός και διαφορετικός

Στην νοηματική γλώσσα δεν υπάρχουν ονόματα. Πρόκειται για μια περιγραφική γλώσσα, επομένως, το κάθε άτομο χαρακτηρίζεται από μια κίνηση. "Η Μ., που φοράει σκουλαρίκια". Δεν είναι εντυπωσιακό πόσο διακριτή είναι η μοναδικότητα και η διαφορετικότητα των ανθρώπων στην νοηματική γλώσσα;

Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, όσο και να προσπαθούν διακαώς να μοιάσουν στους άλλους. Έχουν την τάση να μιμούνται, σχεδόν από την στιγμή της γέννησης τους. Δυστυχώς, όμως, η μίμηση δημιουργεί ένα σύνδρομο στους ανθρώπους, εγώ το αποκαλώ σύνδρομο "ανώριμης μίμησης", γιατί ενώ έχουν φτάσει σε μια ώριμη ηλικία εξακολουθούν να αντιγράφουν τους άλλους για να αποκτήσουν ατομική ταυτότητα. Με την μίμηση μπορούν πιο εύκολα και ανώδυνα να ενταχθούν σε διάφορες κοινωνικές ομάδες, πιο απλά, να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου. Είτε αυτό λέγεται οικογένεια, σχολείο, εργασία ή ομάδα ποδοσφαίρου. Τότε χάνονται κάθε είδους προσωπικά όρια και η κακή αντιγραφή οδηγεί σε ένα κούφιο και κενό εσωτερικό εαυτό.

Για να επιτευχθεί η αλλαγή και να ξεφύγουν οι άνθρωποι από το σύνδρομο "ανώριμης μίμησης" πρέπει ο καθένας να ανακαλύψει τα μοναδικά και διαφοροποιητικά του χαρακτηριστικά και να τα αφήσει να ξεδιπλωθούν.

Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

Κύκλοι ζωής

Κάθε κύκλος, μια αρχή και ένα τέλος. Η αφετηρία έναρξης και ο τερματισμός βρίσκονται στο ίδιο σημείο. Η ζωή μας αποτελείται από τέτοιους μικρούς ή μεγάλους κύκλους. Είναι αλληλένδετοι αλλά μοναδικοί, μέρη μιας μεγάλης αλυσίδας.

Θέλει δύναμη και θάρρος για να μπεις σε έναν κύκλο ζωής, απαιτείται ειλικρίνεια, τόλμη και υπομονή για να βρεις την έξοδο. Κανένας δεν παραμένει απαράλλαχτος όταν φτάσει στον τερματισμό. Οι εμπειρίες τον έχουν πια καθορίσει, οι άνθρωποι τον έχουν επηρεάσει, οι καταστάσεις τον έχουν διαμορφώσει. Κάθε κύκλος είναι και μια "μικρή γέννηση", όπου ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τον νέο του εαυτό και πρέπει να προχωρήσει στους κύκλους που ακολουθούν για να είναι εσωτερικά ήρεμος και απόλυτα εναρμονισμένος με τον εαυτό του. Να ολοκληρωθεί.

Κάθε κύκλος εσωκλείει και ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα στην ζωή μας. Ένα τραυματικό ή χαρούμενο γεγονός. Μια μεταβατική περίοδο στην προσωπική ή επαγγελματική ζωή μας. Μια μεταβολή στην οικογένεια ή αναθεώρηση του τρόπου ζωής μας. Μια κοινωνική αλλαγή που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως σύνολο και όχι ως μοναδικές οντότητες. Στεκόμαστε όρθιοι, πέφτουμε, ξανασηκωνόμαστε, πλησιάζουμε στην έξοδο, απομακρυνόμαστε από αυτήν, γελάμε, κλαίμε, ρωτάμε, μαθαίνουμε, αποκλείουμε, θυμώνουμε....(προσθέστε όποια ρήματα επιθυμείτε). Ωστόσο, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Τότε είναι που ο καθένας νιώθει έτοιμος- οφείλει να είναι- να ορίσει το σημείο του τερματισμού. Σε άλλη περίπτωση θα κλωθογυρίζει και  θα χάσει την αρχή και το τέλος. Θα επαναλαμβάνει την ίδια πορεία, χωρίς προσωπικό κέρδος και αξία και τότε η ζωή του θα είναι ένας φαύλος κύκλος.

Οι κύκλοι είμαστε εμείς οι ίδιοι, μια σκιαγράφηση του εαυτού μας. Μπορούμε και έχουμε την δύναμη να τους φτιάξουμε, να τους χρωματίσουμε, να τους πολλαπλασιάσουμε. Να τους δώσουμε ζωή.



Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ο ψυχολόγος μου


Πρόσφατα στα πλαίσια μιας γνωριμίας δέχτηκα την εξής ερώτηση: "Είσαι ψυχολόγος-ψυχολόγος;". Η απάντηση μου ήταν σχεδόν αποστομωτική, σοκαριστική και με έναν τόνο ειρωνείας απέναντι στον ακροατή μου, "Όχι, είμαι ψυχολόγος-τραγουδίστρια!". Η συμπληρωματική (ίσως και δεδομένη για τον ψυχολόγο) ερώτηση ήταν: "Δηλαδή τώρα μπορείς να με ψυχολογήσεις;". Σας αφήνω να φανταστείτε την επεξηγηματική συζήτηση που ακολούθησε. Προφανώς ο άνθρωπος ήθελε να αποσαφηνίσει αν είμαι ψυχολόγος ή αν έχω υιοθετήσει έναν τέτοιο ρόλο στο όνομα της κερδοσκοπίας. Φυσικά και δεν παρεξηγώ τις σχεδόν αφελείς υποβληθείσες ερωτήσεις του καθώς το επάγγελμα του ψυχολόγου κατακρεουργείται, στην Ελλάδα περισσότερο. Σχεδόν σε κάθε γωνιά της ξετρυπώνει και ένας ψυχολόγος, ψυχαναλυτής, ψυχοθεραπευτής, κ.ά. Η προσωπική και επαγγελματική ταυτότητα του ψυχολόγου είναι αφορμή παρεξηγήσεων, διαστρεβλώσεων και παρερμνηνειών από το ευρύ κοινό. Τι κάνουν πια αυτοί οι ψυχολόγοι, θαύματα, μάγια ή μήπως απλά παρασιτούν στον τομέα των ειδικών ψυχικής υγείας;

Ο ψυχολόγος, λοιπόν, δεν είναι παντογνώστης. Είναι άνθρωπος με σκέψεις, συναισθήματα, δυνατότητες και αδυναμίες, πάθη και προσπαθεί να κρατήσει μια λογική ισορροπία μεταξύ αυτών των προσωπικών στοιχείων, όπως όλοι. Ωστόσο, έχει ένα βαρύ τίμημα από την στιγμή που θα επιλέξει αυτό το επάγγελμα και πάρει το βάπτισμα του πυρός. Επιβάλλεται να έχει περάσει από το στάδιο της αυτογνωσίας, της πάλης με τον εαυτό του για να βοηθήσει τους γύρω του να είναι ψυχικά υγιείς.

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Αναμνήσεις, ένας κρυμμένος θησαυρός


Πήρα τις λέξεις και έκανα πλέξεις
έγιναν αναμνήσεις
τις χρωμάτισα με αισθήσεις
Θέλεις να τις ξετυλίξεις;


Οι αναμνήσεις αποτελούν για τον καθένα μας την προσωπική του ιστορία που είτε επιλέγουμε να την  μοιραστούμε με τους άλλους, είτε όχι. Φανταστείτε ένα άγραφο ημερολόγιο του οποίου όμως οι σελίδες γεμίζουν μαγικά με πρόσωπα, τόπους, πράγματα, γεύσεις, μυρωδιές, χρώματα, ήχους (και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας!) μέσα από τις αναμνήσεις σας.

 Η ανάμνηση διαφέρει από την μννήμη. Η μνήμη είναι επιτακτική και απαραίτητη για την επιβίωση μας και την καθημερινή λειτουργικότητα μας (να μην ξεχάσω να πάρω γάλα) ενώ οι αναμνήσεις εμφανίζονται πολλές φορές υποσυνείδητα ή και απρόβλεπτα και συγχρόνως συνδέονται μεταξύ τους (μου μυρίζει τηγανητές πατάτες...θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά.... τι να κάνει άραγε ο/η...;) Είναι σχεδόν απαραίτητες για τον άνθρωπο γιατί αποτελούν το παρελθόν του, προσωπικό και κοινωνικό, το παρόν και το μέλλον του. Η ψυχική του υπόσταση χωρίς τις αναμνήσεις θα ήταν χωροχρονικά μετέωρη.

 Η ανάμνηση δίνει ζωή. Κάθε φορά που ξεπηδά μια ανάμνηση κατακλυζόμαστε από συναισθήματα. όπως χαρά,  λύπη, μίσος, ευγνωμοσύνη, ντροπή και αμηχανία, συμπάθεια, οργή και αμέτρητα άλλα. Τα συναισθήματα - όποια κι αν είναι- "ξεσηκώνουν" και ενεργοποιούν τον άνθρωπο. Τον μετατρέπουν σε θεατή που άλλοτε γελά, άλλοτε κλαίει, άλλοτε εκνευρίζεται αλλά πάνω από όλα θυμάται. Είναι ουσιαστικά μια ζωτική διαδικασία, μέσα από την οποία εξαγνίζει τον εαυτό του και ξορκίζει τις αδύναμες στιγμές του.

Για αυτό παίξτε με τις αναμνήσεις σας, γράψτε για αυτές και αφήστε τον κρυμμένο θησαυρό να ξεθαφτεί από μέσα σας!