Το προσδόκιμο ζωής. Η θέληση για ζωή.
Η ζωή μέσα από την ελπίδα και την αγάπη θα κατακτηθεί.
Η ζωή δεν σου χαρίζεται, πρέπει να της δοθείς.
Αυτός που αγαπάει και αγαπιέται, ζει περισσότερο. Ίσως και αιώνια στις ψυχές των ανθρώπων ή στα κείμενα που γράφτηκαν. Θρέφεσαι από τις αγακαλιές, τα φιλιά, τα χάδια, τα δάκρυα χαράς. Είναι οι συντελεστές του προσδόκιμου ζωής, πέρα από τις στατιστικές.
Αυτός που ανήκει έχει πιθανότητες να επιβιώσει γιατί είμαστε εδώ για να μοιραζόμαστε. Να ανήκουμε ο ένας στον άλλον, μέσα από λόγια, συγκινήσεις, πράξεις, βιώματα και αγώνες.
Το προσδόκιμο ζωής δεν μπορεί να αφαιρεθεί. Ακόμα και αυτοί που έφυγαν νωρίτερα, βίαια, απροκάλυπτα και χωρίς λόγο έγιναν Πρόσωπα, σύμβολα, αφηγήσεις και θρύλοι.
Έτσι, πέτυχαν-μέσα από τον δικό τους πόνο- να καταδικάσουν τον θάνατο σε ζωή.
Τι προσδοκούμε από την ζωή; Μάλλον όχι τι θα την καθορίσει αλλά ποιος, ας μην είναι παρά μόνο ο ελεύθερος εαυτός μας. Πολλές φορές χάνεται ο άνθρωπος μέσα στις αναλύσεις και αναλώσεις και πλέον η ζωή του γίνεται μια αλληλουχία αριθμών.
Δεν είμαστε όμως αθροιση των χρόνων μας αλλά η άθροιση των στιγμών μας. Γιατί οι στιγμές ταξιδεύουν και μας ταξιδεύουν, κάπου συναντούν άλλους και κάπουν τους αφήνουν πίσω τους.
Το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται όταν το παρόν τιμά το παρελθόν μας, προσωπικό και συλλογικό.
Κάθε πέτρα, ένας άνθρωπος, ζωή ολάκερη.
Το προσδόκιμο ζωής δεν είναι από μόνο του το ζητούμενο, είναι ο παρονοναστής στη συνάρτηση: αναζήτηση της αιωνιότητας και παρουσία στο παρόν.
Φωτογραφία Προσωπικού Αρχείου, Αουσβιτς Πολωνια, Νοέμβριος 2021