Χελιδόνια και Κυδώνια

Χελιδόνια πετάνε και τραγουδάνε. Μιλάνε. Μέσα στον μυστικό μου κήπο.

Τα ακούω με τα αυτιά και την ψυχή. Τα αισθάνομαι με την καρδιά. Τα ζωγραφίζω με το μυαλό μου.

Με συντροφεύουν, στα νέα μου ανοίγματα. Πετάνε όπως κι εγώ. Κι έτσι μπορούν να ταξιδέψουν μακριά, να δουν πιο μακριά και να φτάσουν μακριά.

Κυδώνια γεύομαι από την γη. Παίρνω μικρή γεύση από το παρόν και το μέλλον.

Αυτό που διάλεξα να είμαι μέσα και να αποφασίζω εγώ για μένα. Μαζί με άλλους συνοδοιπόρους, συντρόφους, συμμάχους. Όλα στα σύν, όλα στα κόκκινα πλέον!

Φτιάχνω από το ξύλο της κυδωνιάς ένα γερό τραπέζι να συντρώγω με αγαπημένα πρόσωπα.

Γιατί το στομάχι και η αγάπη πρέπει να είναι χορτάτα.

Η κυδωνιά κάνει σκιά, για να ξαποσταίνουμε στην καθημερινότητά μας. Που μας "τρώει και κυρίως την τρώμε". Τρέχουμε να προλάβουμε τον χρόνο. Και τα φύλλα πάντα κάνουν τον θόρυβο που πρέπει, στον ρυθμό της καρδιάς. 

Το χελιδόνι κάνει φωλιά για να ξαποσταίνει και να παρατηρεί. Να αναστοχάζεται μέσα από μικρές ανάσες. Να γεμίζει για να δώσει. Να συντροφεύσει, πάντα θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Και στον εαυτό μας και στους άλλους. 

Χρειαζόμαστε αγάπη και ελευθερία. Αγάπη χωρίς ελευθερία δεν γίνεται. Ελεύθερη αγάπη. Αλλά αγαπιέται και η ελευθερία.

Τα κυδώνια είναι η γη και τα χελιδόνια ο ουρανός. Και το νερό η δίψα για μάθηση, γνώση, περιπέτεια, συμμετοχή, συλλογικά ανοίγματα. Η ρευστότητα και η αλλαγή. Η προσαρμοστικότητα και η ισορροπία.

Να δίνεις το χέρι σε αυτούς που το έχουν ανάγκη, να σκέφτεσαι. Να δίνεις, να μην φοβάσαι και να τολμάς. Κι αν φοβάσαι, πάρε τον χρόνο σου. Πες το, μίλα.

Η διψασμένη εγκατάλειψη

 Η εγκατάλειψη

Άδεια η πόλη και αυτός ο Αύγουστος μοιάζει πιο μελαγχολικός από ποτέ.

Μόνος και μοναδικός ο Αύγουστος αυτός. Ασήκωτος. 

Μέσα του η θλίψη μεγαλώνει, μια εγκατάλειψη από τους πάντες και τα πάντα. Και ο ίδιος βέβαια τους εγκαταλείπει, με πρόθεση. Νέες συνδέσεις με τους ίδιους ανθρώπους και νέοι άνθρωποι στην ζωή του είναι καλοδεχούμενοι.

Μια εγκατάλειψη από τα συνηθισμένα τα οποία ήταν και μια συντροφιά. Συντροφιά όμως πληκτική και μονότονη, του ζητούσε με μεγάλη δίψα συνέχεια και είχε πολύ μεγάλο κόστος. Δύσκολα ξεδιψούσε. 

Η ύπαρξη του καταντούσε αποκούμπι στην κούραση και τις  πληγές των άλλων.  

Αυτός ο Αύγουστος δεν είναι συνηθισμένος. Καθόλου. Λείπει ο Αύγουστος από τον Αύγουστο, πρώτη φορά. Η εγκατάλειψη είναι θλίψη, αγωνία και καμία σαφάλεια, όλα καταρρέουν γύρω του και πρώτα απ 'ολα μέσα του. Δεν μπορεί να το διαχειριστεί αν και θα ήθελε πάρα πολύ, μόνο να νιώσει μπορεί. 

Κι όταν πονάς γυρίζεις γύρω από τον εαυτό σου, κλείνεσαι. Δεν μπορείς να δεις γύρω σου γιατί οχυρώνεσαι. Είσαι τόσο κουρασμένος που δεν αντέχεις, βαραίνεις. Νιώθεις αβοήθητος και ανίκανος να βοηθήσεις. 

Το σχέδιο:

Το αεράκι και η δροσιά της πόλης μοιάζουν θεραπευτικά, λυτρωτικά. Αυτό είναι! Να γεννήσεις, να δημιουργήσεις, να απελευθερωθείς. Να είσαι αέρας που ταξιδεύει.

Θέλει να χωρέσει μέσα σε αυτόν τον Αύγουστο όλα τα χρώματα της ευτυχίας. Όλα τα ταξίδια του κόσμου, όλη την αγάπη που περισσεύει. Όλο το σώμα και την ψυχή του. Ολοκληρωτικά. Να δέσει τις πληγές και τις ευτυχίες, να δώσει, να αφήσει για να πάρει. Να χτίσει το μαζί, προσωπικά και κοινωνικά. 

Άραγε τι χρειάζεται για να πετύχει ένα καλά οργανωμένο σχέδιο; Συνεργάτες, συντρόφους, αφοσίωση; Μάλλον πιο πολύ πίστη.

  

Τυχαίες συναντήσεις

Τυχαίες συναντήσεις που θα πρέπει να ήταν προγραμματισμένες. Σε συγκεκριμένη ώρα, δευτερόλεπτα και συντεταγμένες.

Τυχαίες συναντήσεις που κρατάνε χιλιοστά του δευτερολέπτου, ενώ μεγαλώνουν για την αιωνιότητα. Μόνο αυτή τους αξίζει.

Τυχαίες συναντήσεις που έρχονται σαν ξαφνικές λιακάδες μετά από καταιγίδες ή καταιγίδες που λούζουν τον τόπο από την ξηρασία του.

Αυτές που υπάρχουν με το κοίταγμα και το άγγιγμα και όχι με τα λόγια και δίνουν μια αναπνοή σε καταπονημένους εαυτούς και λυσασμένα κορμιά. 

Τυχαίες συναντήσεις που σβήνουν στα ηλιοβασιλέματα

και θέλεις να τις προλάβεις να μην τελειώσουν, σαν να είναι μια μικρού μήκους ταινία.

Λιώνεις όταν τις σκέφτεσαι και σε κλωθογυρίζουν εμμονικά. 

Και τώρα τι να την κάνω αυτήν την συνάντηση; Που να την κατευθύνω; που να με κατευθύνω;

Και πιάνεσαι σαν επαίτης απο λεπτές κλωστές  μήπως και μπορέσεις να καταλάβεις την συνέχεια από ένα νεύμα, κίνηση, ενέργεια και σινιάλο.

Άραγε οι τυχαίες συναντήσεις θα ήταν τόσο γοητευτικές αν ήταν προγραμματισμένες;

Άραγε έχουν ποτέ συνέχεια ή βρίσκουν ένα τέλος εκεί όπου γεννήθηκαν;

Μπορείς τουλάχιστον να γράψεις για αυτές για να τις ξορκίσεις, για την δική σου κάθαρση και ανάγκη τέλους, με άνω τελεία.

Για τον τόπο της Λ.