Από που κρατιέσαι;

Παθητική φωνή, ερώτηση που απαιτεί ενέργεια.

Ρήμα σε β' ενικό, ενδιαφέρον για τον συν-άνθρωπο.

"Κρατιέμαι από την ζωή.

Από την γνώση και την επίγνωση. Την αλήθεια. 

Είναι κρίμα να κρατιέσαι από το ψέμα σου ή τα συν-κατασκευασμένα ψέματα. 

Κρατάω την αναπνοή μου, όχι το στόμα μου κλειστό. Κρατιέμαι από την γνώμη μου και τον διάλογο. Μια ειρηνική συνύπαρξη απαιτεί και τα δυο.

Από την θάλασσα, τις λίμνες και τα ποτάμια. Απαράμμιλη η ομορφιά τους.

Κρατιέμαι από το φως και την ζεστασιά του.

Κρατιέμαι από τα φύλλα και τα δέντρα. Το άκουσμα τους.

Κρτατιέμαι από εσένα, εμάς, αυτούς. Κρατιέμαι από την αλυσίδα. 

Κρατιέμαι από την προσευχή μου.

Κράτα με να σε κρατώ λέει το ρητό.

Κράτα με να σωθώ, αντιστοιχεί στο παρόν μας.

Κρατιέμαι από τα λάθη μου. Τα αφήνω να με διδάξουν όχι να με καθοδηγήσουν.

Κρατιέμαι από την κάθε στιγμή.

Κρατιέμαι από το ρίσκο και τους κανόνες. Εχω μάθει να μπαλαντζάρω ανάμεσα σε αυτά τα δυο.

Κρατιέμαι από την καλοσύνη και την αγάπη".

Κάθε φορά που θα νικάς

Κάθε φορά που θα νικάς, το σκοτάδι θα απομακρύνεται και το φεγγάρι θα φωτίζει τα μελλούμενα.

Κάθε φορά που θα νικάς, θα μπαίνει η ελπίδα από μια μικρή χαραμάδα. Σαν παιδί που κρυφοκοιτάει.

Κάθε φορά που θα νικάς, θα γεμίζεις υπερηφάνεια. Θα ψηλώνεις σαν την ελιά στο χωράφι.

Κάθε φορά που θα νικάς, οι δαιμόνες σου θα σωπαίνουν.

Κάθε φορά που θα νικάς, θα είναι μια μικρή νίκη.

Κάθε φορά που θα νικάς, θα μαθαίνεις περισσότερο τον εαυτό σου. Θα δυναμώνεις. 

Κάθε φορά που θα νικάς, θα παίρνεις δύναμη για να σηκωθείς ξανά.

Κάθε φορά που θα νικάς, ο θάνατος θα τραυλίζει.

Κάθε φορά που θα νικάς, ο θυμός θα μαλακώνει.

Κάθε φορά που θα νικάς, κράτα αυτά που ήταν αρωγοί στην νίκη σου.

Κάθε φορά που θα νικάς, θα συνδέεσαι όλο και περισσότερο με τους άλλους.

Κάθε φορά που θα νικάς, θα έχεις καταφέρει να επιπλέεις στο πέλαγος της μοναξιάς και της απελπισίας.

Κάθε φορά που θα νικάς, θα μοιάζεις να νικάς τον χρόνο.

Τα δευτερόλεπτα και τα δάκρυα που μετρούσες.

Κάθε φορά που θα νικάς, να μην ξεχνάς.

Κάθε φορά που θα νικάς, θα κάνεις μια ευχή. Να είσαι γερός και να γεράσεις με σοφία.

Κάθε φορά που θα νικάς, θα αγαπάς τον εαυτό σου. Θα αγαπιέσαι. Θα αφήνεσαι να αγαπηθείς. Θα αγαπάς.

κάθε φορά, κάθε φορά, κάθε φορά....αλλά κάθε φορά μια άλλη φορά. 

Έτσι είναι η ζωή.

φωτ απο προσωπ αρχειο, συγκομιδή ελιάς 2021
"ανάμεσα σε οικογένεια και κλαδιά"

Σεβασμός: από την αρχή ως το τέλος

Αυτές τις ημέρες μου τριβελίζει το μυαλό η λέξη σεβασμός. Φυσικά, σχεδόν πάντα, η έμπνευση ενός κειμένου αφορά την πραγματική ζωή είτε του συγγραφέα/συντάκτη είτε των άλλων, μέσω της παρατήρησης.

Ο σεβασμός είναι ουσιώδης και χρειάζεται να τον θέσουμε ως προϋπόυθεση στην επικοινωνία και την συμβίωση μας με τους άλλους. Πόσο μάλλον να τον συντηρήσουμε με την στάση και τις πράξεις μας. Σε οποιοδήποτε πλαίσιο ζούμε κι αναπνέουμε, ο σεβασμός είναι εκεί, έχει οργανική αξία κι εμείς είμαστε τα εκτελεστικά όργανα. Ως άτομα και ως σύνολο.

Πιστεύω και είναι αλήθεια ότι στις μέρες μας διακυβέυεται ο σεβασμός και όσο οι συνθήκες γίνονται προκλητικές, δύσκολες κι ανταγωνιστικές τόσο απομακρυνόμαστε από αυτόν. Έτσι, με την απουσία του αναδύονται συμπεριφορές που καταργούν τον Άλλον ως άτομο με υπόσταση και δικαιώματα.

Ο σεβασμός είναι μια παρεξηγήσιμη έννοια, δηλαδή, οι δυνατοί πιστεύουν ότι δεν τον δικαιούνται όλοι καταπατώντας τις κοινωνικές συμβάσεις, ένα μέρος του συνόλου μιλά για αυτόν σαν να μην τον αφορά, κάποιοι σιωπούν αλλά λίγοι δρουν. Το μυαλό μας, επίσης, παίζει περίεργα παιχνίδια. Υπάρχει περίπτωση ο σεβασμός να έχει συνδεθεί με παράλογες συμπεριφορές που έχουν έναν αυταρχικό χαρακτήρα και έτσι εμείς οι σύγχρονοι του παρόντος να τον φοβόμαστε. Να σκεφτόμαστε ότι θα χάσουμε την αυτονομία και θα παραβιαστούν τα όρια μας, αν ο σεβασμός γίνει προτεραιότητα. Μην τυχόν ταπεινωθείς και δείξεις μικρός. Άλλα ο σεβασμός δεν είναι καθόλου αυτό. Από τον φόβο μας μην γίνουμε μικροί χάνουμε το μεγάλο κάδρο. Σκεφτείτε τον σεβασμό σαν ένα σχοινί που μπορεί να σώσει το κοινωνικό σύνολο ή να το παγιδεύσει, ανάλογα με την χρήση του. 

Ο σεβασμός είναι μια ψυχική κατάσταση όπου είμαι σε θέση να αναγνωρίσω τον άλλον, ανεξάρτητα από την θέση που ειμαι ή την σχέση την οποία έχουμε. Είμαι ικανός και ικανή να σε σεβαστώ εσένα κι εσύ εμένα, παρόλο που μπορεί να διαφωνούμε, να δυσκολεύομαστε στην επικοινωνία, ή να μοιραζόμαστε κάποιες αρνητικές εξελίξεις. 

Ο σεβασμός δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη δεξιότητα, παρά μόνο να είσαι άνθρωπος. Από την αρχή ως το τέλος. Της κρίσης, της συνθήκης, της μετάβασης και της ζωής σου όλης. Είναι νοιάξιμο και φροντίδα και μια πράξη αντίστασης στα πλαίσια που παραμορφώνουν τους ανθρώπους για να μην φανούν μικροί. Είναι η αλήθεια και όχι το ψέμα.

Ο ύμνος στην ζωή

φιγούρες στο Καλλιμάρμαρο, φωτ. προσωπικό αρχείο, Σεπτ 2022

Η ζωή υπάρχει σε κάθε στιγμή, η μοναδική στιγμή της ζωής.

Η ζωή είναι μετρήσιμες αναπνοές στην αιωνιότητα και αμέτρητες στα χέρια μας.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εκτός από δώρο, η ζωή είναι και δικαίωμα. Και για αυτό το δικαίωμα πρέπει να αγωνιζόμαστε ατομικά και συλλογικά. Να συμπάσχουμε.

Η ζωή γεννά την χαρά και τον πόνο, χέρι χέρι.

Δημιουργεί την κάθε μέρα, χωρίς να μπορεί να την προβλέψει. Για αυτό λέμε ότι είναι στο χέρι μας αλλά και δεν είναι μόνο. Είναι κάτι παραπάνω από εμάς, χωρίς να έχουμε εξουσία πάνω σε αυτήν. Και καλύτερα, αλίμονο μας αν είχαμε!

Μας οδηγεί, όταν την αφήσουμε. Όταν την κατανοήσουμε και διαβάσουμε τον εαυτό μας.

Η ζωή δεν είναι να προφταίνουμε. Δεν είναι να τρέχουμε. Μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο της ανήκει. 

Είναι η πιο σταθερή αλήθεια και γνώση, μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει, τρομάζει, καταρρέει και ανασταίνεται.

Η ζωή έχει ερωτήματα και ερωτηματικά. 

Είναι ο ενικός και ο πληθυντικός μας. 

Τράβα μπροστά στην ζωή. Το πίσω είναι για να μας φωτίζει όχι για να μας κρατάει δέσμιους.

Με μια βαλίτσα, σε δεύτερο ενικό

Με μια βαλίτσα και δυο χέρια.

Α! φυσικά και μια καρδιά.

Μια βαλίτσα που χωράει ό,τι εσύ της δώσεις.

Τα λίγα που είναι αρκετά και τα πολλά που δεν σου φτάνουν.

Εσύ κρατάς και την βαλίτσα και τον εαυτό σου, εσύ αποφασίζεις.

Τα πετάς μέσα δίχως να νοιάζεσαι πολύ ή τα τακτοποιείς στοργικά.

ό,τι έμαθες κι εσύ.

είναι τα καλά σου ή τα καθημερινά σου; μήπως δεν έχει διαζευκτικό και είναι ένα χαριτωμένο μπουρδούκλωμα;

Αλήθεια αν έμενες με μια βαλίτσα στα χέρια τι θα ήθελες να έχει μέσα; Ένα κενό να (σε) γεμίσει ή τα πράγματα, οι ιστορίες και τα όνειρα που έφτιαξες μέχρι τώρα;

Είδες μια βαλίτσα πόσα ερωτήματα γεννά;

Αν έχει ρόδες, θα σε πάει μακριά. 

αν την σέρνεις, θα σε σύρει μέχρι εκεί που θέλει αυτή.

Βαλίτσες πεταμένες, ρημαγμένες, των χωρισμών, επιστροφών, διωγμών και καταστροφών,

βαλίτσες των αλλαγών, επαν(ενώσεων) και σμίξιμο ζωών.

Βαλίτσα καινούργια ή δανεική.

 

της ανάγκης και της προσμονής,

της επιθεώρησης και του δράματος,

της άφιξης και της αναχώρησης.

Η δική σου, η δική μας, η δική τους, των γενεών.

Και μαζί και χώρια

Και μαζί και χώρια

Ο δρόμος μια μας χωρίζει και δέκα μας ενώνει.

Κάθε φορά, άλλη φορά. Μα πάντα Εσύ, δίπλα μου. Εκεί. Εδώ. Στο παρόν. Στο μέλλον. Στο άπειρο.

Και μαζί και χώρια

σε αγκαλιές, που όσο περνάει ο χρόνος βαθαίνουν για να χωράνε την αγάπη μας.

Στις θάλασσες που θα μας ταξιδέψουν και μοιάζουν σαν τρυφερό χάδι κάτι καλοκαιρινά δειλινά.

Και μαζί και χώρια 

σε μπουμπουνητά, ανέμους και καταιγίδες. Στα πρωτοβρόχια, στα γέλια και στα φιλιά.

Στις αλήθειες. Στα λόγια που μαζί σου είναι τα πιο αληθινά. Που τολμώ να πω.

Και μαζί και χώρια

στην υπερηφάνεια και τον βράχο που λαξεύουμε όταν κουραζόμαστε από την προσμονή. 

Και μαζί και χώρια

Στα καλά που θα έρθουν και σε αυτά που θα μας λείψουν.

Στην δύναμη μας να μπορούμε να αντέχουμε. Να μετράμε τις μέρες και να αναμετριόμαστε.

Στις αναμνήσεις μας και σε όλες τις εικόνες που θα συναντήσουμε μέσα από τα παράθυρα τρένων και αεροπλάνων.

Και μαζί και χώρια 

στις αγκαλιές της άφιξης και της αναχώρησης.

Στις 13.

Στην θάλασσα που μας ένωσε

Στις πόλεις που μας ζουν

Στα ταξίδια μας με τα χέρια ενωμένα και τις καρδιές σαν ένα.

Στην Αγάπη.

Στα πράγματα που αλλάζουν.

Σε σένα και στο καλό που φέρνεις. Δεν θα το αφήσω, Υπόσχεση.

13/6/22, Α., φωτογραφία από προσωπικό αρχείο

Το τσίμπημα

Στον δρόμο για τον Νέο Κόσμο. Συλλογή: Βήμα Μετέωρο, Αύγουστος 22

Το τσίμπημα μήτε της μέλισσας είναι μήτε του κουνουπιού,

μήτε της μάγισσας, μήτε του πονηρού.

Το τσίμπημα αυτό είναι λυτρωτικό, σε επαναφέρει στη ζωή

αυτό που εσύ μαγνήτισες και ξεπρόβαλε στην χαραυγή.

Είναι το τσίμπημα της διερώτησης και του αναστοχασμού

μωρέ πως βρέθηκα εδώ εγώ, ερχόμενη απ' αλλού;

Αυτό το τσίμπημα δεν έχει δηλητήριο, ούτε πόνο.

Στα παραμύθια ήταν τα τσιμπήματα συνήθεια,

μα εδώ η ζωή επιτάσσει τα τσιμπήματα να φτάσει. 

Είναι το τσίμπημα της έκπληξης και της χαράς, μα που μαζί του παίρνει και την ανεμελιά.

Κινεί γη και ουρανούς και έτσι ο άνθρωπος γνωρίζει τους πιο τρελούς!

Ελα όμως που αν δεν τους γνωρίσεις, δεν θα επιθυμήσεις και πάντα σκοτεινιασμένος θα είσαι.

Η ζωή θέλει τσιμπήματα, στο δρόμο της διαβήματα.

Τσίμπημα και όνειρα, μεταμόρφωσαν τους κακούς σε  όρνεα. Αιώνια να ψάχνουν, αιώνια να σιωπούν.

Να μην φοβάσαι, αλλά να κλαις,

να μην κοιμάσαι αλλά να "καις".

Να μην σκορπάς αλλά να ακουμπάς

σε ώμους που λυγίζουν και σε τσιμπήματα που "λιμνάζουν".

Τσίμπα τον έναν, τσίμπα τον άλλον, θα ξετυλιχτεί το κουβάρι και θα πεταχτεί το φτυάρι.

Τα χέρια θα μακραίνουν, για να πιαστούν από τις πόρτες κι επιτέλους να ανασάνουν!

Τσίμπημα του φτερού κι όχι του φιδιού.

Τσίμπημα της φλογέρας κι όχι της Ύδρας της λερναίας.

Διάλεξε τσίμπημα, διάλεξε ζωή.

Η απογραφή

Κι όταν στο τέλος κάνεις την απογραφή, να σκέφτεσαι ότι μόλις τώρα ξεκινάς.  Να αποτυπώνεις την ζωή και την αρχή. Όπως ένα μωρό που κάνει τα πρώτα του βήματα και το βλέμμα του είναι  στραμμένο στην μητέρα, με έναν ζωντανό φόβο.

Σε κάθε απογραφή μοιάζει οι στόχοι μας να έγιναν τελικά προϋποθέσεις και οι άνθρωποι τα θεμέλια. Η αγάπη, η καλοσύνη, η αλληλεγγύη και το δικαίωμα, ήταν τα εφόδια μας. Και ότι άλλο πήραμε ως πλανόδιοι από τα μονοπάτια που διασχίσαμε.

Η απογραφή εκτελείται χέρι με χέρι, είναι ιερή. Μεταγγίζεται από γενιά σε γενιά. Δεν παραδίδεται  αλλά μετονομάζεται.

Τα δάχτυλα του δεξιού χεριού μετρούν αυτούς που χάθηκαν και τα δάχτυλα του αριστερού αριθμούν τους χτύπους της καρδιάς. Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις από αριθμητική, μόνο να βλέπεις μέσα από τους άλλους. 

Μικρός συνειρμός

Εμείς οι άνθρωποι έχουμε αυτήν την ευχή να δυναμώνουμε ότι δημιουργούμε. Να (ξανα) φτιάχνουμε πάνω στα χαλάσματα της ψυχής και του κόσμου ολάκερου. 

Καταγράψτε το! Να ξορκίζουμε το κακό.

Ζωγραφίστε το να πάρει χρώμα η ζωή! 

Ποιήστε το να το διαβάζουμε φωναχτά , να τρομάζουν οι καχύποπτοι αυτού του κόσμου και να φύγουν.

Μικρός συνειρμός2

Λένε πως αν χαθεί το φεγγάρι, τα άστρα δεν θα φαίνονται πια. Λέω ότι αν χαθούν οι σχέσεις δεν θα αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, δεν θα έχουμε ανθρώπους να κοιτάμε μαζί τα άστρα.

Ατομική απογραφή ονείρων, συλλογική περιγραφή συμβόλων.  Συλλογικά αποτυπώματα. 

Απογραφή ως μια επιγραφή του μέλλοντος.

Από την συλλογή: "Νέος Κόσμος"- Βήμα Μετέωρο

Παράθυρο στην Βαρσοβία, 2022

Ο έρωτας είναι παρ(ώ/ό)ν

Αθήνα, Απρίλιος 2022. "Γειτονιές Αθήνας", προσωπικό αρχείο

Ο έρωτας είναι παρ(ώ/ό)ν, αισθητή η παρουσία του, χωρίς εξαιρέσεις και κανόνες.  Του ανοίγονται δρόμοι, αυλές, σπίτια, καρδιές.  Δεν παίρνει χώρο, απλά θρονιάζεται. 

Δεν γνωρίζει χρόνους, μνημονεύεται στα μάτια, στα χείλη και στα σώματα.

Τρέφεται με φιλιά, αλμυρά δάκρυα και μεγάλες αγκαλιές. Με σώματα που διψούν το ένα για το άλλο-  από τις μυρωδιές τους αναγνωρίζονται οι ερωτευμένοι σαν πεινασμένοι από καιρό. Πεινασμένοι για ζωή και παρόν ή αλλιώς έρωτα.

Ο έρωτας υπερβαίνει τον ίδιο του τον εαυτό, έτσι μόνο υπάρχει. Είναι πολυσχιδής γιατί εκτείνεται από σωμα σε σώμα, από συνθήκη σε συνθήκη. Δεν γνωρίζει όρια! Είναι πολυπράγμων, γιατί πάντα βρίσκει τρόπους να τρυπώνει στα πιο σκοτεινά και δύσβατα τοπία και να κάνει ακόμα και τους πιο καχύποπτους ή φοβισμένους να ενδίδουν.

Έχει τη δική του λογική, αδιαφανή και κακομαθημένη. 

Η λήθη είναι πάντα δίπλα του γιατί στο πέρασμα του, οι άνθρωποι χωρίς τον έρωτα (τους) θέλουν να ξεχνούν. Να αφήσουν πίσω τους τον πόνο που γέννησε ο ανολκλήρωτος έρωτας. 

Ο έρωτας μας θυμίζει το τώρα και το φθαρτό. 

Μας διδάσκει, μας διαφωτίζει. Έχει μέσα του το φώς και τη φωτιά, που οι άνρθωποι διακαώς προσπαθούν να διατηρήσουν άσβεστα.

Ο έρωτας δεν ανήκει στο μέλλον, αλλά στο παρελθόν. Γιατί εκεί φωλιάζει, μέσα σε τραύματα ατομικά, διαχρονικά και διαγενεακά.

Και πάλι ξανα γεννιέται και έρχεται και φεύγει και γελάει και χαρίζει και...και....και

Όλα αυτά στο παρόν.

Οι αυτόχθονες

Είπαν οι αυτόχθονες ότι θα ζήσουν για πάντα εδώ. Στην δική τους γη.

Ένιωσαν ότι η αγάπη θα τους κρατήσει ενωμένους και δυνατούς. Έδωσαν όρκους ζωής σαν ένα ερωτευμένο ζευγάρι που ζει στην αιωνιότητα.

Δεν σκέφτηκαν (σχεδόν) ποτέ να φύγουν.

Οι πρόγονοι τους τους άφησαν βαριά κληρονομιά, αξίες, γέλια, τραγούδια, όνειρα, ανοιχτά τραύματα και ελπίδες.

Έτσι γεννήθηκε η ενστάλλαξη ελπίδας, στο μέρος όπου ακούστηκε το πρώτο τους κλάμα και θα ξεφύγει η τελευταία τους πνοή. 

Πολλές φορές όμως ο κόσμος γυρίζει ανάποδα.

Οι αυτόχθονες πρέπει να αρπάξουν ότι έχουν και να φύγουν. Χωρίς να κοιτάξουν πίσω τους γιατί δεν θα το αντέξουν. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον να κουβαλήσουν.

Με άδειες βαλίτσες στα χέρια, γυμνό κεφάλι και καρφιά στα πόδια που δεν τους αφήνουν να φύγουν.

Εσύ άνθρωπε το ένιωσες ποτέ; Τον πόνο των άλλων τον συγκράτησες; έμαθες κάτι για αυτό ή κλαίς πίσω από τις κουρτίνες; Κοίταξες να βρεις τους δυνατούς λυσσαλέους που τρέφονται από διωγμένους αυτόχθονες; 

Μίλησες κατάματα ή κοιμήθηκες με τα μάτια ανοιχτά, αναπολώντας τις δικές σου όμορφες στιγμές;

Ξέρεις η αυτοχθονία είναι μια ιδιότητα που μπορεί να αλλάξει, από μέρα σε νύχτα και από φεγγάρι σε ήλιο. Χωρίς το δικαίωμα σου.

Σήκω λοιπόν και σκέψου, δράσε, νιώσε!  Άπλωσε τα χέρια σου στους άλλους πριν να είναι αργά. 

Συμπονάτε για να μην πονάτε. Σκέψου και άκουσε τι γίνεται πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια, δες με την ψυχή.  Αυτόχθονες είμαστε όλοι και θέλουμε να έχουμε το δικαίωμα να φύγουμε ή να μείνουμε. 

Νέος Κόσμος, Βήμα τρίτο

Παλατάκι, Θεσσαλονίκη/ Μάρτιος 2022- Φωτογραφία από προσωπικό αρχείο

Σχεδόν ανύπαρκτοι

Σχεδόν ανύπαρκτοι αυτοί που δεν τόλμησαν να ξεστομήσουν τα λόγια της αγάπης.

Σχεδόν ανύπαρκτοι αυτοί που δεν πόνεσαν από τον θαραλλέο έρωτα.

Σχεδόν ανύπαρκτοι αυτοί που κάνουν χρήση της συγνώμης ανεδαφικά.

Σχεδόν ανύπαρκτοι αυτοί που δεν έπιασαν τα χέρια σφιχτά όταν η δύναμη τους έπρεπε να ενωθεί με αυτή των άλλων.

Σχεδόν ανύπαρκτοι αυτοί που επέλεξαν να σιωπήσουν όταν έπρεπε να ακουστούν.

Σχεδόν ανύπαρκτοι οι άνθρωποι που βιάζουν με κάθε τρόπο την ανθρώπινη ζωή.  

Σχεδόν ανύπαρκτοι αυτοί που κρύβονται πίσω από θεατρινισμούς και ψεύτικα λόγια που τους πνίγουν.

Σχεδόν ανύπαρκτοι οι άνθρωποι που δεν θύμωσαν με την αδικία.

Σχεδόν ανύπαρκτοι αυτοί που δεν πάλεψαν για την δικαιοσύνη.

Σχεδόν....σχεδόν, γιατί ακόμα υπάρχει  σωτηρία για αυτούς, για εμάς για τον κόσμο ολάκερο.

Ο Νέος Κόσμος: Βήμα δεύτερο