Σεβασμός: από την αρχή ως το τέλος

Αυτές τις ημέρες μου τριβελίζει το μυαλό η λέξη σεβασμός. Φυσικά, σχεδόν πάντα, η έμπνευση ενός κειμένου αφορά την πραγματική ζωή είτε του συγγραφέα/συντάκτη είτε των άλλων, μέσω της παρατήρησης.

Ο σεβασμός είναι ουσιώδης και χρειάζεται να τον θέσουμε ως προϋπόυθεση στην επικοινωνία και την συμβίωση μας με τους άλλους. Πόσο μάλλον να τον συντηρήσουμε με την στάση και τις πράξεις μας. Σε οποιοδήποτε πλαίσιο ζούμε κι αναπνέουμε, ο σεβασμός είναι εκεί, έχει οργανική αξία κι εμείς είμαστε τα εκτελεστικά όργανα. Ως άτομα και ως σύνολο.

Πιστεύω και είναι αλήθεια ότι στις μέρες μας διακυβέυεται ο σεβασμός και όσο οι συνθήκες γίνονται προκλητικές, δύσκολες κι ανταγωνιστικές τόσο απομακρυνόμαστε από αυτόν. Έτσι, με την απουσία του αναδύονται συμπεριφορές που καταργούν τον Άλλον ως άτομο με υπόσταση και δικαιώματα.

Ο σεβασμός είναι μια παρεξηγήσιμη έννοια, δηλαδή, οι δυνατοί πιστεύουν ότι δεν τον δικαιούνται όλοι καταπατώντας τις κοινωνικές συμβάσεις, ένα μέρος του συνόλου μιλά για αυτόν σαν να μην τον αφορά, κάποιοι σιωπούν αλλά λίγοι δρουν. Το μυαλό μας, επίσης, παίζει περίεργα παιχνίδια. Υπάρχει περίπτωση ο σεβασμός να έχει συνδεθεί με παράλογες συμπεριφορές που έχουν έναν αυταρχικό χαρακτήρα και έτσι εμείς οι σύγχρονοι του παρόντος να τον φοβόμαστε. Να σκεφτόμαστε ότι θα χάσουμε την αυτονομία και θα παραβιαστούν τα όρια μας, αν ο σεβασμός γίνει προτεραιότητα. Μην τυχόν ταπεινωθείς και δείξεις μικρός. Άλλα ο σεβασμός δεν είναι καθόλου αυτό. Από τον φόβο μας μην γίνουμε μικροί χάνουμε το μεγάλο κάδρο. Σκεφτείτε τον σεβασμό σαν ένα σχοινί που μπορεί να σώσει το κοινωνικό σύνολο ή να το παγιδεύσει, ανάλογα με την χρήση του. 

Ο σεβασμός είναι μια ψυχική κατάσταση όπου είμαι σε θέση να αναγνωρίσω τον άλλον, ανεξάρτητα από την θέση που ειμαι ή την σχέση την οποία έχουμε. Είμαι ικανός και ικανή να σε σεβαστώ εσένα κι εσύ εμένα, παρόλο που μπορεί να διαφωνούμε, να δυσκολεύομαστε στην επικοινωνία, ή να μοιραζόμαστε κάποιες αρνητικές εξελίξεις. 

Ο σεβασμός δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη δεξιότητα, παρά μόνο να είσαι άνθρωπος. Από την αρχή ως το τέλος. Της κρίσης, της συνθήκης, της μετάβασης και της ζωής σου όλης. Είναι νοιάξιμο και φροντίδα και μια πράξη αντίστασης στα πλαίσια που παραμορφώνουν τους ανθρώπους για να μην φανούν μικροί. Είναι η αλήθεια και όχι το ψέμα.