Χελιδόνια πετάνε και τραγουδάνε. Μιλάνε. Μέσα στον μυστικό μου κήπο.
Τα ακούω με τα αυτιά και την ψυχή. Τα αισθάνομαι με την καρδιά. Τα ζωγραφίζω με το μυαλό μου.
Με συντροφεύουν, στα νέα μου ανοίγματα. Πετάνε όπως κι εγώ. Κι έτσι μπορούν να ταξιδέψουν μακριά, να δουν πιο μακριά και να φτάσουν μακριά.
Κυδώνια γεύομαι από την γη. Παίρνω μικρή γεύση από το παρόν και το μέλλον.
Αυτό που διάλεξα να είμαι μέσα και να αποφασίζω εγώ για μένα. Μαζί με άλλους συνοδοιπόρους, συντρόφους, συμμάχους. Όλα στα σύν, όλα στα κόκκινα πλέον!
Φτιάχνω από το ξύλο της κυδωνιάς ένα γερό τραπέζι να συντρώγω με αγαπημένα πρόσωπα.
Γιατί το στομάχι και η αγάπη πρέπει να είναι χορτάτα.
Η κυδωνιά κάνει σκιά, για να ξαποσταίνουμε στην καθημερινότητά μας. Που μας "τρώει και κυρίως την τρώμε". Τρέχουμε να προλάβουμε τον χρόνο. Και τα φύλλα πάντα κάνουν τον θόρυβο που πρέπει, στον ρυθμό της καρδιάς.
Το χελιδόνι κάνει φωλιά για να ξαποσταίνει και να παρατηρεί. Να αναστοχάζεται μέσα από μικρές ανάσες. Να γεμίζει για να δώσει. Να συντροφεύσει, πάντα θέλουμε να ανήκουμε κάπου. Και στον εαυτό μας και στους άλλους.
Χρειαζόμαστε αγάπη και ελευθερία. Αγάπη χωρίς ελευθερία δεν γίνεται. Ελεύθερη αγάπη. Αλλά αγαπιέται και η ελευθερία.
Τα κυδώνια είναι η γη και τα χελιδόνια ο ουρανός. Και το νερό η δίψα για μάθηση, γνώση, περιπέτεια, συμμετοχή, συλλογικά ανοίγματα. Η ρευστότητα και η αλλαγή. Η προσαρμοστικότητα και η ισορροπία.
Να δίνεις το χέρι σε αυτούς που το έχουν ανάγκη, να σκέφτεσαι. Να δίνεις, να μην φοβάσαι και να τολμάς. Κι αν φοβάσαι, πάρε τον χρόνο σου. Πες το, μίλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου